بریده‌هایی از کتاب رهایی از گناه

کسی فکر نکند که بزرگ شده و نیازی به خدا ندارد؛ ما خیلی کوچک‌تر از آن هستیم که بخواهیم از خدا مستقل شویم. یک لحظه هم نمی‌توانیم از خدا فاصله بگیریم؛ پس باید دائماً به خدا پناه ببریم.

انسان منظم چندین برابر از لذت‌های دنیایی، بهره می‌برد.

حقیقت ایمان کسی تکمیل نمی‌شود و کسی به حقیقت ایمان نمی‌رسد مگر اینکه سه‌ویژگی داشته باشد؛ اول اینکه فهم عمیق از دین داشته باشد (یعنی این کار، یک‌سومِ رسیدن به کمال ایمان است)؛ دوم برنامه‌ریزی درست در معیشتش داشته باشد، و سوم اینکه در سختی‌ها و مصیبت صبر داشته باشد.

دین برنامه‌ای است که ابتدائاً بر اساس منافع انسان طراحی شده است؛ منافع دنیوی و اخروی.

وقتی ما گناهی انجام می‌دهیم، به‌طور طبیعی باید اثر آن را ببینیم، اما وقتی توبه می‌کنیم، خداوند جلوی اثرِ این گناه را می‌گیرد، در واقع خداوند جلوی نظم عالم را می‌گیرد، اما طوری جلوی این نظم را می‌گیرد که بی‌نظمی در عالم پدید نیاید. در واقع اینجا معجزه اتفاق می‌افتد. پذیرش توبه یعنی خداوند جلوی ضررِ ناشی از گناه ما را می‌گیرد؛ ضرری که بر اساس نظمِ عالم، باید به ما می‌رسید.

اگر از ولیّ خدا اطاعت نکنی، از دشمن خدا اطاعت خواهی کرد.

دین نه تلخ است، نه سخت؛ به‌گونه‌ای که فقط گروه یا تیپ‌های خاصی سراغ آن بروند؛ دین عمیق است و وقتی عمق دین را بفهمیم، دین‌داری برایمان آسان خواهد شد.

دین برنامه‌ای است که ابتدائاً بر اساس منافع انسان طراحی شده است؛ منافع دنیوی و اخروی.

خدا هیچ‌گاه از ما نخواسته است که به‌خاطر دین، از منافع خودمان بگذریم؛ بلکه به‌عکس، دین برنامه‌ای است برای تأمین منافع انسان‌ها؛ هم منافع اشخاص و هم منافع ملت‌ها.‌

کسی که اهل برنامه نباشد، گُتره‌ای و بدون حساب‌وکتاب زندگی می‌کند.

امام صادق (ع) می‌فرماید: «تنبلی آن‌قدر در وجود انسان‌ها قوی است که اگر به‌خاطر گرسنگی مجبور به رفتن به‌دنبال غذا نمی‌شد، آن‌قدر سراغ غذا نمی‌رفت تا هلاک می‌شد!»

برای دین‌دارشدن نباید خودمان را فراموش کنیم و یا منافع خودمان را در نظر نگیریم. آن هم نه یک منفعت‌طلبی ناقص و ضعیف، بلکه یک منفعت‌طلبی همه‌جانبه و شدید. وگرنه اگر کسی زیاد و همه‌جانبه منفعت‌طلب نباشد، ممکن است به سادگی برای دینداری متقاعد نشود.

محور فهم عمیق از دین «متقاعدشدن برای گناه‌نکردن» است. جالب اینجاست که اکثر آیات قرآن کریم در ضمن فواید و کارکردهای متعددی که دارند، همین کار را می‌کنند؛

خداوند در قرآن کریم دربارهٔ شهدا می‌فرماید: داریم خریدوفروش می‌کنیم؛ تو جانت را بده من می‌خرم!

حتی در روایت آمده است همین‌که انسان به سخن کسی گوش بدهد، او را بندگی کرده است! نه اینکه گوش بدهد تا اجرا کند؛ همین‌که گوش بدهد، عبدش شده است؛ چرا این‌قدر به آن سخن بها داد که آن را گوش بدهد؟

«محاسبهٔ نفس» که در دین بر آن تأکید شده است، جزء مهارت‌های برنامه‌ریزی است؛ چون یکی از قسمت‌های برنامه‌ریزی این است که شاخصی برای سنجش میزان موفقیت قرار می‌دهند و می‌گویند اگر این برنامه به‌درستی انجام گیرد به این نتایج می‌رسد.

کلمهٔ «ذنب» به‌معنای دنباله است. دلیل اینکه به گناه، ذنب می‌گویند این است که دارای عوارض منفی برای انسان است.

می‌فرماید: «اعمال شما به ما می‌رسد، به‌خاطر کارهای خوبتان خدا را شکر می‌کنیم و به‌خاطر کارهای بدتان از خدا برایتان طلب آمرزش می‌کنیم.» امام زمان (عج) هر هفته دو بار اعمال ما را می‌بیند؛ آن کسی که هیچ‌وقت از ما خسته نمی‌شود امام زمان (عج) است.

انسان‌ها تنها کسانی را دوست دارند که به آنها نیکی کنند

راحت‌طلبی با انسان‌ها چه می‌کند! تا وقتی رنج یا لذتِ شدید بر جسم انسان‌ها وارد نشود، حتی برای نفع و ضرر خودشان هم کاری نمی‌کنند! خداوند برای تعامل با این بندگان، خودش وسط می‌آید، به ما دستور می‌دهد، عقاب و ثواب و حلال و حرام می‌گذارد تا انسان‌ها به‌نفع خودشان عمل کنند! دلیل اول برای اینکه خداوند کاری را که در اصل به‌نفع خودمان است، به «فرمان دینی» تبدیل می‌کند و برایش ثواب و عقاب سنگین می‌گذارد، این است که اگر انسان را رها کند، او از سر تنبلی و راحت‌طلبی دنبال نفع خودش نمی‌رود و بعضاً حتی نمی‌فهمد نفع خودش در چیست.