بریده‌هایی از کتاب رهایی از گناه

باید عمیقاً متقاعد شویم به اینکه گناه به ضرر ما است و خدا بسیار لطف کرده است که به ما دستور دوری از آن را داده است، برای دورکردن از آن ما را به جهنم تهدید کرده و بهشت را قرار داده است، و اثر بعضی از اعمال و گناهان ما را فوری به ما نشان نداده تا ما را به یک انسان عمیق و دقیق تبدیل کند؛ انسانی که عمیقاً دین را بفهمد تا عمیقاً به آن عشق بورزد!

هرکدام از ما باید عمیقاً متقاعد شویم که باید محکم بایستیم و خودمان را از شرّ گناه راحت کنیم.

اگر کسی در پاسخ به اینکه «چرا من نباید گناه کنم» بگوید: «چون خدا دستور داده است؛ وگرنه به جهنم می‌روم» فهم عمیقی از دین ندارد. کمتر کسی هم به‌سادگی با این سخن، متقاعد می‌شود. حتی اگر کسی با این سخن متقاعد شود، دین‌داری او مشکوک است و روزی خواهد رسید که این فرد از دین‌داری، فرار خواهد کرد! کسی که بدون تفقّه و صرفاً با چند دلیل سطحی، خودش را به دین‌داری و ترک گناه، متقاعد کند، حتماً مشکلی در درونش دارد؛ هرچند خودش هم آن مشکل را نداند. مثل کسی که جوگیر شده است؛ چنین کسانی در غربال‌های الهی ریزش می‌کنند. مثلاً خداوند یک انسان متدینِ بد (انسانی که به‌ظاهر متدین است) را سرِ راه او قرار می‌دهد تا او را از دین بیزار کند و در نتیجه از وادی دین و دین‌داری خارج شود.

اگر کسی در پاسخ به اینکه «چرا من نباید گناه کنم» بگوید: «چون خدا دستور داده است؛ وگرنه به جهنم می‌روم» فهم عمیقی از دین ندارد. کمتر کسی هم به‌سادگی با این سخن، متقاعد می‌شود. حتی اگر کسی با این سخن متقاعد شود، دین‌داری او مشکوک است و روزی خواهد رسید که این فرد از دین‌داری، فرار خواهد کرد!

و البته حجم بیشتر آیات قرآن به توصیف دنیا، مرگ، قیامت، بهشت و جهنم، و سرگذشت مؤمنین و کفار پرداخته است که هرکدام از این آیات اثر خاص خود را در متقاعدسازی انسان برای ترک گناه دارا هستند.

آیاتی که در مقام بیان احکام اسلامی هستند، در بیشترین شمارش حدود ششصد آیه گفته شده است که حدود یک‌دهم آیات قرآن است؛

علت اینکه هنوز عده‌ای به خودشان این جرأت و اجازه را می‌دهند که برخی از احکام دین را مسخره کنند همین است که آنها سطحی‌نگر هستند و ما نیز بیان عمیقی از دین ارائه نداده‌ایم؛ به همین سادگی!

دین نه تلخ است، نه سخت؛ به‌گونه‌ای که فقط گروه یا تیپ‌های خاصی سراغ آن بروند؛ دین عمیق است و وقتی عمق دین را بفهمیم، دین‌داری برایمان آسان خواهد شد.

ثانیاً روزه‌داری با چالش همراه است؛ یعنی وقتی می‌گویند: «از این نیاز سطحی و اولیهٔ خودت -یعنی غذاخوردن و آب‌نوشیدن- برای مدت مشخصی صرف‌نظر کن» هر انسانی دچار چالش می‌شود که برای مقابله با آن و متقاعدشدن به روزه‌داری نیازمند فهمی عمیق است.

ما هر سال با پدیده‌ای مثل روزه و ماه رمضان مواجه می‌شویم که دارای دو ویژگی است: اولاً با وجود اینکه ماه رمضان اثرات عمیقی بر زندگی مؤمنین دارد، به‌راحتی نمی‌توان این اثرات عمیق را فهمید تا انسان‌ها عاشق روزه‌گرفتن شوند. ثانیاً روزه‌داری با چالش همراه است؛

مسئلهٔ بشر، اصل خدا و اصل نبوت و اصل معاد -از نظر فکری و اعتقادی- نیست، مسئلهٔ بشر گناه است؛ باید این مسئله را برایش تبیین کرد که چرا اسم خطای انسان می‌شود «گناه» و جهنم را به‌دنبال دارد؟ درد بشر این است.

از برخی از بزرگان نقل شده است که می‌فرمودند: گرفتاری‌های شما که با نماز اول وقت حل می‌شود، لذا موقع دعا، دنبال استغفار باشید!

گاهی با نیازهای سطحی ما مقابله می‌کند و می‌گوید: «از این نیاز خودت بگذر، فعلاً این مهم نیست.» ولی ما حاضر نیستیم نیازهای سطحی خودمان را رها کنیم، لذا اختلاف و دعوا به وجود می‌آید. به همین دلیل، برای دین‌دارشدن، نیازمند فهم عمیق از دین هستیم.

کلمهٔ «ذنب» به‌معنای دنباله است. دلیل اینکه به گناه، ذنب می‌گویند این است که دارای عوارض منفی برای انسان است. وقتی ما گناهی انجام می‌دهیم، در واقع برای خودِ ما عوارض منفی دارد، اما خداوند می‌فرماید: بیا از این کار، توبه کن، یعنی از من معذرت‌خواهی کن!

متقین بیش از دیگران از دنیا لذت می‌برند!

اینکه دین این‌قدر نیاز به تبلیغ و تبیین دارد، این است که دین یک امر عمیق است. هرکس می‌خواهد دین‌داری کند باید دین را عمیقاً بفهمد؛ چون سخنان دین، سخنان عمیقی است و با بعضی از نیازهای سطحی و ابتدایی انسان در تعارض است؛ بنابراین متقاعدشدن به دین‌داری نیازمند تفکر عمیق است.

اینکه خداوند به ما دستور نماز و روزه می‌دهد، عجیب نیست؛ چون معلوم است که این کارها به‌نفع خودمان است. عجیب آنجاست که اگر این کارها را انجام ندهیم، نامش گناه و معصیتِ خدا می‌شود. یعنی وقتی من به خودم لطمه می‌زنم، خدا ناراحت می‌شود. موضع پروردگار نسبت به این دستورها این‌گونه است که خودش وارد شده و برای کارهایی که به‌نفعمان است، بهشت قرار داده و با جهنم، تهدید می‌کند؛ مثل مادری که از سرِ دلسوزی، کودک نادان خودش را تهدید می‌کند. شدت علاقهٔ خداوند به بندگان در موضوع گناه در آیات قرآن، خداوند با اصرار و التهاب با بندگانش سخن می‌گوید و آنها را موعظه می‌کند. این، شدت محبت خداوند به بندگانش را می‌رساند. کسی که قرآن کریم را نامهٔ عاشقانهٔ خداوند به بندگان خودش نبیند، در واقع معانی و منظور کلمات قرآن را متوجه نشده است.

وقتی ما گناهی انجام می‌دهیم، در واقع برای خودِ ما عوارض منفی دارد، اما خداوند می‌فرماید: بیا از این کار، توبه کن، یعنی از من معذرت‌خواهی کن!

امیرالمؤمنین (ع) با این سطح از معرفت خداوند می‌فرماید: «عَرَفْتُ اللَّهَ سُبْحَانَهُ بِفَسْخِ الْعَزَائِمِ» من از راهِ به‌هم‌خوردن برنامه‌هایم، خدا را شناختم!

کدام حکومت دموکراتیک است که از رژیم صهیونیستی حمایت نکرده باشد؟ کدام حکومت دموکراتیک است که تحت نفوذ صهیونیست‌ها نباشد؟ آیا دموکراسی بهانه و پوششی برای تحت سلطه قراردادن جوامع توسط صهیونیست‌ها بوده است؟ اسرائیل نتیجهٔ چیست و چه کسی آن را ایجاد کرده است؟ مگر کسانی غیر از همین حکومت‌های دموکراسی غربی، اسرائیل را ایجاد کرده‌اند؟! وقتی به این مسئله در اندازه‌های بین‌المللی نگاه کنیم، می‌بینیم که این افراد و حکومت‌ها مصداق این کلام پروردگار هستند که فرمود: «عَصَوْا رُسُلَهُ وَ اتَّبَعُوا أَمْرَ کلِّ جَبَّارٍ عَنیدٍ؛ پیامبران خدا را عصیان و از فرمان هر ستمگر ستیزه‌جویی پیروی کردند.» (هود/۵۹)