بریده‌هایی از کتاب شازده کوچولو

کرورها سال است که گل‌ها خار می‌سازند و با وجود این کرورها سال است که برّه‌ها گُل را می‌خورند. آن وقت هیچ مهم نیست آدم بداند پس چرا گُل‌ها واسه ساختنِ خارهایی که هیچ وقتِ خدا به هیچ دردشان نمی‌خورند این‌قدر به خودشان زحمت می‌دهند؟ جنگِ میان برّه‌ها و گل‌ها هیچ مهم نیست؟ این موضوع از آن

شازده کوچولو گفت: ــ سلام. سوزنبان گفت: ــ سلام. شازده کوچولو گفت: ــ تو چه کار می‌کنی این‌جا؟ سوزنبان گفت: ــ مسافرها را به دسته‌های هزارتایی تقسیم می‌کنم و قطارهایی را که می‌بردشان گاهی به سمتِ راست می‌فرستم گاهی به سمت چپ. و همان دم سریع‌السیری با چراغ‌های روشن و غرشی رعدآسا اتاقک سوزنبانی را به لرزه انداخت. ــ عجب عجله‌یی دارند! پی چی می‌روند؟ سوزنبان گفت: ــ از خودِ آتشکارِ لکوموتیف هم بپرسی نمی‌داند! سریع‌السیر دیگری با چراغ‌های روشن غرید و در جهت مخالف گذشت. شازده کوچولو پرسید: ــ برگشتند که؟ سوزنبان گفت: ــ این‌ها اولی‌ها نیستند. آن‌ها رفتند این‌ها بر می‌گردند. ــ جایی را که بودند خوش نداشتند؟ سوزنبان گفت: ــ آدمیزاد هیچ وقت جایی را که هست خوش ندارد.

سرچشمه‌ی همه‌ی سوءتفاهم‌ها زیرِ زبان است

گیرم چشمِ سر کور است، باید با چشمِ دل پی‌اش گشت.

بزرگ‌ترها اگر به خودشان باشد هیچ وقت نمی‌توانند از چیزی سر درآرند.

اگر کسی گلی را دوست داشته باشد که تو کرورها و کرورها ستاره فقط یک دانه ازش هست برای احساس خوشبختی همین قدر بس است که نگاهی به آن ستاره بیندازد و با خودش بگوید: «گل من یک جایی میان آن ستاره‌هاست»

منتها من خاطر جمع نبودم. به یاد روباه افتادم: اگر آدم گذاشت اهلیش کنند بفهمی نفهمی خودش را به این خطر انداخته که کارش به گریه کردن بکشد.

چه خانه باشد چه ستاره، چه کویر، چیزی که اسباب زیبایی‌ش می‌شود نامریی است!

آدمیزاد هیچ وقت جایی را که هست خوش ندارد.

جز با چشمِ دل هیچی را چنان که باید نمی‌شود دید. نهاد و گوهر را چشم سر نمی‌بیند.