بریده‌هایی از کتاب آتوسا

خاری که بر دست می‌نشیند بیرون می‌آید و دردش را فراموش می‌کنیم. داد از آن زخمی که بر دل می‌نشیند و سرایش را رها نمی‌کند.

پس از این، دیگر موهایم را نخواهم بست. همان‌گونه که اهورامزدا در جهان یکی است و یک آفتاب جهان را روشن می‌کند، بانویی که به دل و آرزویش آرایش موهایم را دگرگون سازم نیز یکی است. پیش از شما نبوده، پس از این نیز نخواهد بود.

زندگی تلاشی است برای نزدیک کردن آن‌چه هست، به آن‌چه آرزو داری.

هرگاه جنگی روی دهد که شمارش آنان بر جهان باستان افزون است، رسانه‌های هر دو سو تلاش می‌کنند تا رویدادها را به سود خود دگرگون و وارونه نمایش دهند. در پایان نیز، هر دوسو پیروز و سرافرازند و کشته‌شدگان قهرمان!!

اگر کورش را آشکارکننده‌ی ایران در چشم جهانیان بدانیم، داریوش را باید سازنده‌ی کشور نامید. کورش با بیرون کشیدن این سرزمین از تاریکی پیش از تاریخ، دست‌آوردهای خام خود را در مرگی زود هنگام بر جای گذاشت و داریوش بر لبه‌ی پرتگاه فروپاشی، به آن چنگ انداخت و در سی و پنج سال فرمانروایی خود، سازنده‌ی کشور شد.

«آن یگانه هستی‌بخش را می‌ستایم، و آرزو دارم، نیرو وتوانایی، از برای همه‌ی آفریدگان، پاسداری و بزرگداشت همه‌ی آفریدگان، گفتار نیک از برای همه‌ی آفریدگان، پیروزی و شادکامی در راه راست برای همه‌ی آفریدگان، خوراک وپوشاک از برای همه، و کار وکوشش از برای همه تا بخشش‌های خدایی نزد آفریدگان فزونی یابد، از فر و شکوهی که او دارد.»

آینده‌ی زنده‌ها را به یاد درگذشتگان واگذار می‌کنید؟ ـ دو روز زنده‌ام و تا پایان جهان در میان درگذشتگان از من یاد می‌کنند. همه‌ی سوختن‌ها و ساختن‌هایم چکه‌ای از سرگذشت مردم می‌شود.

زندگی تلاشی است برای نزدیک کردن آن‌چه هست، به آن‌چه آرزو داری.

بازنده‌ی میدان هستی می‌شویم آن‌گاه که مهر ورزیدن را که تنها بهانه‌ی زیستن است و پیشکشی اهورایی است در پیمانه‌ی گیتی می‌ریزیم و درخشندگی‌اش رابه خاک می‌آلاییم.

هنگامی‌که ازگنجینه‌ی درون ناآگاهیم، به‌سان ابزاری در دست این و آن، داد وستد می‌شویم. همه‌ی آن‌چه در زندگی به ما سپرده شده، تنها برای راهیابی به ژرفای درون کارایی دارند. زیرا ما پا در این جهان نهاده‌ایم تاآهنگ خویش را بیابیم و بسُراییم.

اندیشید این چگونه جهانی است که مردی را آزاد می‌گذارد تا برای نگهداری جان دلداده‌اش، دژبان بر در خانه‌ی او بگمارد و در سوی دیگر، هستی مردمان سرزمین دور را بر هم ریزد، خواهرش را به کام مرگ بفرستد و هیچ‌کس در میان آن همه کشور نتواند او را بر جایش بنشاند و در برابر بیدادهایش بایستد. نباید جهان یکسر از آزادگان تهی گردد تا هر دیوانه‌ای یکه‌تازی کند.

این رو، اگر کورش را آشکارکننده‌ی ایران در چشم جهانیان بدانیم، داریوش را باید سازنده‌ی کشور نامید. کورش با بیرون کشیدن این سرزمین از تاریکی پیش از تاریخ، دست‌آوردهای خام خود را در مرگی زود هنگام بر جای گذاشت و داریوش بر لبه‌ی پرتگاه فروپاشی، به آن چنگ انداخت و در سی و پنج سال فرمانروایی خود، سازنده‌ی کشور شد. این رویداد را باید از خوش‌بختی ایرانیان به شمار آورد که درخشان‌ترین فرمانروایانشان با پیوندی دلاویز در نیمه‌راه به هم رسیدند و پی‌ریزی راهی پر افت وخیز بر شانه‌ی آنان نهاده شد. ۵۶ سال زرین که نگهدارنده‌ی ایران در هزاره‌های بیداد بود.

ندیدن با نبودن یکی نیست. گاهی پیدا نمی‌کنیم زیرا در جستجوی یافتن نیستیم. اگر بپندارید بهترین زن، زیباترین است، صد بار هم که با زنان آشنا گردید، بهره‌یتان زیبارویان سبکسر خواهد شد.

این همه من و شما نمی‌دانیم چه کسانی خواهیم شد؟! می‌توانیم هم‌چون کاوه از پوشش خود درفش آزادی برافرازیم و یا به‌سان ضحاک، پویایی زندگی‌مان به فرو دادن پندار اندیشمندان روا گردد.

زر وگوهر بدون شادمانی و دوستی به کار نمی‌آیند

نمی‌دانم گناه کدام کس از دیگران سنگین‌تر است؟ کمبوجیه که به ما ستم می‌کند و یا خودمان که جور او را تاب می‌آوریم و دم فرو می‌بندیم؟

در پی این کشمکش‌ها، پادشاه خشمگین فرمان مرگ مادرش، شهبانو آتوسا را نیز می‌دهد و آن بانو چیزی پیرامون هفت سال پس از مرگ داریوش کشته می‌شود. یک پایان تراژدی برای رمان تاریخی!

اگر کورش را آشکارکننده‌ی ایران در چشم جهانیان بدانیم، داریوش را باید سازنده‌ی کشور نامید

آتوسا در آن زمان دریافت که سخت‌ترین بدرود زندگی، میان مادر و فرزند رخ می‌نماید.

داریوش با آگاهی از آن‌که زندگی در جهان گیتی، روزی به پایان می‌رسد و او همیشه زنده نخواهد بود تا از جانش سپری در برابر کسانی که بدو امید بسته‌اند بسازد، سرنوشت و آینده‌ی مردم را به اهورامزدا سپرد و از آن مَهِست فروتنانه خواهش کرد که سرزمینش را در برابر دشمن، دروغ و خشکسالی بپاید