بریده‌هایی از کتاب آتوسا

آمیتیس به همراه خود، آداب دربار مادها را به پارس کشاند. چنان‌چه پیشکاران کاخ از میان مادها برگزیده می‌شدند. او با منش نیکوی خود، جایگاهی ویژه نزد پارسیان داشت. مهربانی‌هایش زبانزد مردم بود. در رفت و آمدهایی که بیرون از پردیس داشت، همواره دستور می‌داد پرده‌های گردونه را به کناری بزنند تا زنان رهگذر بتوانند با او گفتگو کنند و دردها و نیازهایشان را در میان نهند. بدین‌سان جایگاهی ویژه نزد گروه‌های تنگدست و نیازمندان پیدا کرد.

زندگی برای ما آسان‌تر خواهد گذشت اگر باورهای‌مان را به زور گسترش ندهیم.

هنگامی‌که ازگنجینه‌ی درون ناآگاهیم، به‌سان ابزاری در دست این و آن، داد وستد می‌شویم. همه‌ی آن‌چه در زندگی به ما سپرده شده، تنها برای راهیابی به ژرفای درون کارایی دارند. زیرا ما پا در این جهان نهاده‌ایم تاآهنگ خویش را بیابیم و بسُراییم. برپا داشتن این پرده که در توانایی‌های ما می‌گنجد، بهانه‌ی آفرینش است.

که زندگی را دو بخش کرده‌اند: نخست، آن کارهایی که می‌توانیم برای بهبود روزگار خویش انجام دهیم و دیگر، بخشی که در میدان توانایی ما نیست. نشستن و پیوسته به ناتوانی‌ها اندیشیدن، امید و نیروی ما را از بین می‌برد. بنابراین پسندیده است، به کارهایی که در میدان توانایی ما هست، بپردازیم. "چه کاری نمی‌شود" را رها کنیم و در این زمان گران‌بها به آن‌چه می‌شود، چنگ اندازیم.

این روش پسندیده‌ای نیست که بگوییم ما در این راه جلو می‌رویم تا ببینیم به کجا می‌رسد. راه‌های نادانی به بیابان پشیمانی می‌رسند و بس.

اگر در این چهار دیواری از دلتنگی و اندوه بمیرم و یا در سوگ از دست دادن هر آن‌چه خواسته‌ایم جامه‌هایمان را چاک دهیم، کسی از روزگارمان آگاه نخواهد شد. با این همه، اگر نیم‌نگاهی به مردی بیگانه بیاندازیم بامداد فردا همه پارسیان از آن آگاه خواهند بود.

برای همه‌ی سرزمین‌هایی که آینده‌ی آنان به فرمان دیوانگان سپرده شده به درگاه اهورامزدا نیایش کنیم.

از سوی دیگر، نوشته‌اند خشیارشا شهر زیبای بابل را ویران می‌کند و نمی‌گویند چگونه پس از او هرودت توانسته است بابل را به آن زیبایی ببیند و بنگارد. و یا اگر او بابل را از بین برده، چگونه ۱۵۰سال دیگر اسکندر از اربیل به بابل می‌رود و بزرگان شهر، کلیدها و گنجینه‌ها را به او پیشکش می‌نمایند؟ بی‌گمان دروازه‌ای باید باشد تا نیاز به کلید داشته باشد! به راستی چه کسی شهر باشکوه بابل را از روزگار پاک کرده است؟

اگر کورش را آشکارکننده‌ی ایران در چشم جهانیان بدانیم، داریوش را باید سازنده‌ی کشور نامید.

ـ کوروش بزرگ را می‌شناسم و در راه شنیدم که ایرانیان او را پدر می‌نامند. آرزو می‌کنم، مهر او همواره بر سر شما باشد.

این سخن پیام‌آور ما زرتشت است: «از کسانی باشیم که جهان را تازه می‌کنند».

دخترم! این را بدان که انسان‌های هوشیار توانایی به زبان راندن سخنان تازه را دارند.

ـ زندگی تلاشی است برای نزدیک کردن آن‌چه هست، به آن‌چه آرزو داری.

در افسانه‌های کهن آمده بود که کوبیدن سپرهای جنگاوران در جشن‌ها، پایه‌ی ساخته شدن سنج بوده است. آن دلاورانی که می‌دانستند دیر یا زود شادی به پایان می‌رسد و باید راهی نبرد و پیکار شوند با کوبیدن سپرها و خنجرها، گوش اسب‌هایشان را به هیاهوی میدان جنگ آشنا می‌کردند. چرا که همان اسبی که همراهشان به بزم آمده بود، پسان روز آنان را به میدان رزم می‌برد و اگر چهارپا از هنگامه‌ی جنگ می‌هراسید و سوار خود را بر زمین می‌کوبید، بهایی خونین در برداشت.

نوشته‌اند خشیارشا شهر زیبای بابل را ویران می‌کند و نمی‌گویند چگونه پس از او هرودت توانسته است بابل را به آن زیبایی ببیند و بنگارد. و یا اگر او بابل را از بین برده، چگونه ۱۵۰سال دیگر اسکندر از اربیل به بابل می‌رود و بزرگان شهر، کلیدها و گنجینه‌ها را به او پیشکش می‌نمایند؟

داستان زندگی خشیارشا، ما را به یاد این گفته می‌اندازد که از شیطان پرسیدند تو به این زیبایی چرا چنین زشت نگاشته می‌شوی؟ او پاسخ می‌دهد، چه کنم که قلم دست دشمن است!

سیزدهمین روز از ماه فروردین تیر یا تشتر نام دارد که ایزد باران است. در باور پیشینیان و ایرانیان کهن برای این‌که ایزد باران در سال نو بر دیو خشکسالی پیروز شود، مردم باید در نیایش روز تیر از این ایزد یاد کنند. در ایران باستان پس از مراسم نوروز هنگامی‌که سبزه از زمین می‌روید و گندم و حبوبات سبز می‌گشتند در روز سیزدهم مردم به دشت و کنار جویبارها می‌رفتند و به شادی و پایکوبی می‌پرداختند. در اسطوره‌های ایرانی یکی از نمادهای ایزد باران، اسبی سپید است.

در ایران باستان مردم روزهای پایانی سال را جشن آمدن فروهرهای درگذشتگان خود به زمین می‌دانستند و زین سبب پیش از آمدن آنان، خانه‌هایشان را از آلودگی‌ها پاک کرده، جامه‌های نو به تن می‌کردند و خوراکی و شیرینی‌های مناسب فراهم می‌آوردند تا درگذشتگان با دیدن شادی و خرمی آنان با آسودگی به بهشت برگردند.

سرو نماد گیاهی سرزمین ایران است و ردپای این نماد در بته‌جقه‌های هنرمندان دوران اسلامی بر روی فرش‌ها، پارچه‌های ترمه و سایر کارهای دستی و هنری بر جای مانده است.

در ایران باستان هر روز از ماه‌های سی روزه نامی ویژه داشتند. اَمرداد به معنای بی‌مرگ و جاودانگی است و مرداد به معنی مرگ، از این‌رو سزاوار نیست که امروزه واژه‌ی مرگ را به جای جاودانگی به کار می‌بریم.