بریده‌هایی از کتاب آتوسا

بنا بر گاهشماری در ایران باستان روز سپندارمذ از ماه اسفند که برابر با ۲۹ بهمن سالنامه‌های امروزی است، ایرانیان جشن اسفندگان برپا می‌داشتند که در آن ، جایگاه زنان نیکوکار و مادران را ارج می‌نهادند. در آن روز بانوان جامه‌ی زیبایی به تن می‌کردند و کارهای همیشگی خانواده را به مردان واگذار می‌نمودند. پسران و همسران نیز پس از انجام کارهای خانه به همراه شربت و شیرینی و پیشکشی درخور، از بانوان پذیرایی می‌کردند.

روز شهریور از ماه شهریور برابر با ۳۰ امرداد گاهشماری امروز ایرانیان، جشن مردها و شهریارهای آرمانی برگزار می‌شده است.

امروزه مردان بی‌شماری در ایران، اسکندر نامیده می‌شوند و هیچ‌کدام نام آریوبرزن را بر پسرهای‌مان نمی‌گذاریم.

«در آن روزگار، در زیر آفتاب، شهری داراتر و زیباتر از پارسه نبود. سپاهیان پیروز مقدونیایی وارد خانه‌ها می‌شدند و همه‌ی خانوار را از تیغ می‌گذراندند وهر آن‌چه می‌پسندیدند از آن خود می‌کردند. شماری از مردم چون نمی‌خواستند به دست آنان بیافتند، دست به خودکشی می‌زدند. زنانی که کشته نمی‌شدند از آن سربازان بودند.... اسکندر می‌خواست شهر را زیر و رو کند. آنان نخست، گنجینه‌های پارسه را بر پشت ۵۰۰۰ شتر و ۲۰۰۰۰ قاطر کردند و پس از آن شهر را به آتش کشیدند!»

سایه پدر بر سر همه باشد.

امیدم! به من بگو زندگی را چگونه می‌بینی؟ ـ نمی‌دانم. سرگردان و پریشانم. گاهی رنگارنگ و زیبا، گاهی یکسر سپید و درخشان و فردایش سراسر سیاه.

زندگی تلاشی است برای نزدیک کردن آن‌چه هست، به آن‌چه آرزو داری.

در افسانه‌های کهن آمده بود که کوبیدن سپرهای جنگاوران در جشن‌ها، پایه‌ی ساخته شدن سنج بوده است.

پهلوان کسی است که همراه تن ورزیده، شکیبا و فروتن باشد.

داشتن خواهری مهربان در زندگی، می‌تواند یکی از بزرگ‌ترین بخشش‌های اهورامزدا باشد

خوشا به آنان که همراهی دلخواه یافته و آفرین به آنان که به تنهایی، گوهر خویش را ساخته‌اند

زندگی تلاشی است برای نزدیک کردن آن‌چه هست، به آن‌چه آرزو داری.

همه‌ی اندیشه‌های ما از آن‌جا سرچشمه می‌گیرد که زندگی را دو بخش کرده‌اند: نخست، آن کارهایی که می‌توانیم برای بهبود روزگار خویش انجام دهیم و دیگر، بخشی که در میدان توانایی ما نیست. نشستن و پیوسته به ناتوانی‌ها اندیشیدن، امید و نیروی ما را از بین می‌برد. بنابراین پسندیده است، به کارهایی که در میدان توانایی ما هست، بپردازیم. "چه کاری نمی‌شود" را رها کنیم و در این زمان گران‌بها به آن‌چه می‌شود، چنگ اندازیم.

بر اندیشه‌ی خام مردم ساده‌دلی که آرزو دارند دمی در جای بلند پایگان باشند افسوس خورد. آنانی که آگاه نیستند در میان کاخ‌های گران‌بها چه می‌گذرد و این همه قالی و پرده و سیم و زر نمی‌تواند جایگزین چیزهایی گردد که پیوسته از دست می‌دهند

این کردار را باید به پای ناآگاهی گذاشت و یا رفتاری است برای بالا نگاه داشتن اعتماد به نفس گروهی؟! چند بار چنین کاری از ما سرزده که کاسه‌ی داغ‌تر از آش از زبان‌مان نمی‌افتد؟ شگفتا از تاریخ!! وه که چه زیبا و پرکشش است گشت‌زنی در هزاره‌ها!

این کردار را باید به پای ناآگاهی گذاشت و یا رفتاری است برای بالا نگاه داشتن اعتماد به نفس گروهی؟! چند بار چنین کاری از ما سرزده که کاسه‌ی داغ‌تر از آش از زبان‌مان نمی‌افتد؟ شگفتا از تاریخ!! وه که چه زیبا و پرکشش است گشت‌زنی در هزاره‌ها!

این کردار را باید به پای ناآگاهی گذاشت و یا رفتاری است برای بالا نگاه داشتن اعتماد به نفس گروهی؟! چند بار چنین کاری از ما سرزده که کاسه‌ی داغ‌تر از آش از زبان‌مان نمی‌افتد؟ شگفتا از تاریخ!! وه که چه زیبا و پرکشش است گشت‌زنی در هزاره‌ها!

برای رسیدن به آن‌چه در جهان می‌گذرد، نیاز به زبانی خاموش و دلی روشن داریم.

که سرآغاز پیدا کردن، گمشدگی است.

آوایی فراسوی زمین و زمان مرا به خود می‌خواند و تا ژرفای جان و خرد پیش می‌رود و در میان مستی، مرا هوشیار می‌سازد. شاید افسون این راز، در آن است که مردی زمینی، ناز شما را تا بهشت خریدار است.