بریده‌هایی از کتاب مثل نهنگ نفس تازه می کنم

ترس که پالایش نشود، خشم به بار می‌آورد، و خشم اگر پالایش نشود، به غم می‌رسد

دلِ خوش دنبال بهانه می‌گردد برای شادی، و دل ناخوش دنبال بهانه برای مویه.

تلاش انسان برای زخمی کردن انسان دیگر با تکه گوشتی که در دهانش می‌جنبد، خنده‌دار است. می‌لرزم. فقط این آدم‌ها هستند که می‌توانند پوست هم را بکنند، بدون آن‌که خونی ریخته شود. فهمیدن درد دارد، اما شکر هم دارد. شکرانهٔ فهمیدن صبر است و صبر با همهٔ تلخی و سختی، میوهٔ شیرین شعف را به بار می‌آورد.

غریب همیشه با نیمی از خودش زندگی می‌کند، چون نیم دیگرش در وطن جا مانده

چرا هیچ‌کس به ما نگفت برای خوشبخت شدن عشق کافی نیست؟

«مسئولیت، درختی است که زمینه‌اش شناخت‌ها هستند و ریشه‌اش اعتقادها و بهارش بحران‌ها و گرفتاری‌ها.»

لبخند می‌زنم. از این‌که باری را به دل بکشم نمی‌ترسم. ارزش هر دل به حرف‌هایی است که برای نگفتن دارد.

دلم نمی‌خواهد این حرف‌ها ادامه پیدا کنند. این‌جور حرف‌ها توقعاتی را هم که در آدم نیست بیدار می‌کنند. توقع خواسته می‌شود و خواسته آرزو. آرزو حسرت می‌شود و مرز بین نیاز و خواسته گم می‌شود. چشم باز می‌کنی و می‌بینی بوی نمور حسرت همه‌جای زندگی‌ات را پر کرده.

«شب تارم، خدایا، ماه بنما / بیابانم، الاها، راه بنما / به حق کاکل پرخون اصغر/ دل ناشاد ما را شاد بنما!

به‌گمانم، آدم‌ها همان‌قدر می‌توانند احساسات ما را کنترل کنند که ما در ذهنمان به آن‌ها قدرت می‌دهیم.

می‌کنم. وقتی مشکلات و افکارت را دسته‌بندی کنی، حتی اگر هنوز آن‌ها را حل نکرده باشی، بازهم زندگی جای بهتری می‌شود.

من توجه کن نمی‌گویم، او بیشتر به سمتم می‌آید. راست می‌گفت بی‌بی؛ وقتی آویزونی، گریزونه؛ گریزون بشی، آویزونه.

دستم را روی شکمم می‌گذارم. به او می‌گویم: «خودم برات جشن می‌گیرم. من بلدم تنهایی خوش‌بگذرونم.» تنهایی چیز بدی نیست. آدم تنهایی می‌تواند آواز بخواند، بخندد، بمیرد. آدم حتی تنهایی به‌دنیا می‌آید. تنها که هستی، بی‌توقعی از این‌که استکانی چای به دستت بدهند یا نان گرمی در سفره‌ات بگذارند. تنهایی چیز بدی نیست. خدا هم تنهاست.

اگر از خط خوبی یک درجه منحرف شوی، تا به خودت بیایی، در امتداد زندگی میل کرده‌ای به بی‌نهایت بدی.

حتماً برات کادوی گرونی می‌خرن. برمی‌گردد پشت میز. لب‌هایم را به پایین کش می‌دهم. با ناراحتی می‌گوید: «نمی‌خرن؟ تو چرا هیچ‌چیزت مثل آدمیزاد نیست؟» لبخند می‌زنم. دلم نمی‌خواهد این حرف‌ها ادامه پیدا کنند. این‌جور حرف‌ها توقعاتی را هم که در آدم نیست بیدار می‌کنند. توقع خواسته می‌شود و خواسته آرزو. آرزو حسرت می‌شود و مرز بین نیاز و خواسته گم می‌شود. چشم باز می‌کنی و می‌بینی بوی نمور حسرت همه‌جای زندگی‌ات را پر کرده.

علامه می‌گه، چون می‌دونن از خدا جز جمیل و خیر صادر نمی‌شه، پس می‌فهمن که هیچ‌چیز در عالم مکروه نیست تا از اون بدشون بیاد و هیچ مخوفی نیست تا از اون بترسن و هیچ مهیبی نیست تا از اون به‌دلهره بیفتن و هیچ محذوری نیست تا از اون برحذر بشن.

«استعمار یعنی تعطیلی فکر، نه به آن معنا که اجازه ندهند شما فکر کنید، بلکه به این معنی که فرصت ندهند شما فکر کنید.

ترس که پالایش نشود، خشم به بار می‌آورد، و خشم اگر پالایش نشود، به غم می‌رسد. باید درون خودم را بگردم و ببینم ترس از چه چیزی من را به خشم در برابر علی می‌کشاند.

این خود ما هستیم که با سکوت، لبخند، حرف‌زدن یا نزدن، مشخص می‌کنیم آدم‌ها می‌توانند تا چه اندازه به ما نزدیک شوند. من همۀ این‌ها را می‌دانم، اما به دانایی‌ام عمل نکرده‌ام که جاری و مادرشوهرم نمی‌دانند دربارۀ رنگ موهای من نباید نظر بدهند.

از قدیم گفته‌ن به مالت مناز که به شبی بنده، به جمالتم مناز که به تبی بنده. الحمدلله دختر ما مال و جمالم داره، اما ما به کمالش می‌نازیم. اگه خریدار کمالین، زبون خیر و تواضع بچرخونین، بلکه پدرش راضی بشه.