بریده‌هایی از کتاب مثل نهنگ نفس تازه می کنم

می‌خواهم مسئولیت همهٔ چیزهایی که منشأ آن هستم را بر عهده بگیرم

ارزش هر دلی به حرف‌هایی است که برای نگفتن دارد.

توی بغل ضریح گریه کردم. آرام شدم. برای خودم که گریه می‌کنم، چیزی از من کاسته می‌شود، مثل رود از چشمه. توی بغل ضریح اما چیزی به من اضافه می‌شود، مثل پیوستن رود به دریا.

- بزرگواری‌هات رو یاد خودت بنداز، نه بزرگی‌هات رو. آزادگی‌هات رو یاد خودت بنداز، نه آزادی‌هات رو.

سرم را تکیه داده‌ام به دیواری که روبه‌روی ایوان طلاست. چادرم را دور خودم پیچیده‌ام. به گنبد نگاه می‌کنم، مثل نگاه دختری به دیوارهای بلند خانهٔ پدری

- لطفی که به منّت و کنایه آلوده‌ش کنی مث آبیه که توی کاسهٔ کثیف به کسی تعارف کنی، به درد هیچ‌کس نمی‌خوره.

نباید گذشته را نشخوار کنم و روی حال و آینده بالا بیاورم. این کار همین‌قدر چندش‌آور است، اما نمی‌دانم تا کجا می‌توانم دوام بیاورم. من به رنج کشیدن معتاد شده‌ام، آن‌قدر که گاهی فکر می‌کنم کاری جز رنج کشیدن بلد نیستم و می‌خواهم مدام راهی را بروم که بلدم، حتی اگر اشتباه باشد.

وقتی تو افرادی رو که دوست داشتنشون سخته دوست داشته باشی، به خدا و به جانشینی اون خیلی نزدیک می‌شی.

گفت که معلومم نیست دردش دوا شه، حتی اگه حاجِتش روا شه.

- لطفی که به منّت و کنایه آلوده‌ش کنی مث آبیه که توی کاسهٔ کثیف به کسی تعارف کنی، به درد هیچ‌کس نمی‌خوره.

بچه اگر جاهل و کم‌سن باشد و گم بشود، وقتی پیدا شد، مادر فقط بغلش می‌کند. اما اگر بچه بالغ بود و خودش گذاشت و رفت یا حتی گم شد، موقع برگرداندنش به خانه، مادر تشر می‌زند و پدر گوشمالی می‌دهد، اما سرآخر، وقت خواب، به صورت بچه نگاه می‌کنند و خوشحال‌اند که برگشته. اگر بعد از توبه گوشمالی هم شدید، تعجب نکنید. خدا بالغ حسابتان کرده. چه توی بغلتان گرفت چه تشر زد، تن بدهید. چون او با همهٔ بزرگی‌اش، به سمت شما برگشته و صدایتان زده. بندهٔ پشیمان بنده‌ای است که صدای خدا را شنیده‌است.

کاش آن وقت‌ها که سر کلاس بغض می‌کردم و می‌خواندم عشق اسطرلاب اسرار خداست، این روزها را می‌دیدم و می‌فهمیدم دارم زر مفت می‌زنم.

من از این حرام، از این مال شبهه‌دار، چشم می‌پوشم، تو خودت از راه حلال، من‌و بی‌نیاز کن!

شیطان در گذشته و حزن آدمی و در آینده و ترس او خانه دارد.

اختیار زن با مرده، اختیار دل مرد با زن. مرد به زن می‌تونه حکم کنه اینجا برو، اونجا نرو. زنم می‌تونه حکم کنه، اما حکم زن حکم دله؛ به ظاهر نیست، به باطنه.

فکری که شفاف نباشد تکیه‌گاه درستی برای تولید احساس نیست. باید پیش از تلنبار شدن احساس، از درست بودن فکر مطمئن شد، چون این افکار ما هستند که احساس‌هایمان را تولید می‌کنند.

فهم مثل میوه باید آرام‌آرام برسد. طول می‌کشد تا آدم بفهمد چیزهای مهم‌تری توی این دنیا برای حرص خوردن هست.

«می‌شه صبر کرد، اون‌قدر تا حقیر شد؛ می‌شه هم صبر کرد، جوری که عزیز شد. اون صبر رو بلد بشو. تحمل و صبر باهم فرق دارن.»

گاهی در زندگی مجبور می‌شوی از چیزی ببخشی که خود به آن محتاجی، مثل من که آشوبم و همین یک ذره آرامشم را به او می‌بخشم. شاید تفسیر «ینفقون مما تحبون» همین باشد.

گاهی در زندگی مجبور می‌شوی از چیزی ببخشی که خود به آن محتاجی، مثل من که آشوبم و همین یک ذره آرامشم را به او می‌بخشم. شاید تفسیر «ینفقون مما تحبون» همین باشد