بریده‌هایی از کتاب مثل نهنگ نفس تازه می کنم

توی زندگی، کسی که مدعیه بیشتر می‌فهمه باید بیشتر گذشت داشته باشه.

لطیف بودن پنهانی‌ترین تصمیم هر زن است.

- بچه‌ها! ازنظر علامه طباطبایی، دو گروه انسان توی این کرهٔ خاکی زندگی می‌کنن: آدمای بدبخت و آدمای خوشبخت. ازنظر علامه، انسانی بدبخته که فکر کنه رنج یا حال بد یا اتفاق بدی که به اون می‌رسه مسببی غیر خدا داره؛ یعنی خودش یا دیگران رو مستقل بالذات می‌دونه. بدبختا به مقام مالکیت خدا جاهل‌اند و بینواها به این‌واون چنگ می‌زنند تا حالشون رو خوب کنن یا حالشون رو بد نکنن. اما خوشبختا چی؟ اونا هیچ موجودی رو مستقل نمی‌دونن و فقط خدا رو مالک می‌دونن. علامه می‌گه، چون می‌دونن از خدا جز جمیل و خیر صادر نمی‌شه، پس می‌فهمن که هیچ‌چیز در عالم مکروه نیست تا از اون بدشون بیاد و هیچ مخوفی نیست تا از اون بترسن و هیچ مهیبی نیست تا از اون به دلهره بیفتن و هیچ محذوری نیست تا از اون برحذر بشن.

. همیشه جایی از وجودت هست که آن را ندیده گرفته‌ای. او در کمین می‌ایستد و یواشکی زل می‌زند به تو. وقتش که بشود، می‌آید خودش را می‌مالد به همهٔ زندگی‌ات تا انتقام تمام سال‌های بی‌توجهی‌ات را بگیرد. من جاهایی از وجودم را صیقل داده‌ام، اما جاهایی هم هستند که رها شده‌اند. ندیده، از آن‌ها عبور کرده‌ام، ولی آن‌ها بالاخره آمدند و خودشان را به همه‌جای زندگی‌ام مالیدند. همه‌جا چرک شد، حتی جاهای صیقلی وجودم،

چی بودی مهم نیست، این‌که چی می‌شی مهمه.

ارزش هر دلی به حرف‌هایی است که برای نگفتن دارد.

دیوار پشت و پناه پیچکه و پیچک داروندار دیوار.

من نباید هیچ‌کسی جز خودم را به کار یا احساسی وادار کنم.

از آسمان پرت شد وسط زندگی من و به من فهماند که گرچه به‌نظر اقیانوسم، عمقم یک بند انگشت بیشتر نیست.

بعضی چیزها درست نمی‌شوند، هرچقدر هم بکَنی و وصل کنی. باید بکَنی و بیندازی دور، مثل من که خودم را از خودم کندم و دور انداختم. من درست‌بشو نبودم.

می‌گویند کودک تا مدت‌ها بین هویت خودش و مادر تفکیکی قائل نیست و نمی‌داند خودش و مادر دو نفرند، مثل من که آن وقت‌ها فکر نمی‌کردم من و خدا دو نفریم

«زن و مرد مثل آب و قندن؛ یکی سفت و یکی روون. تا باهم حل نشن، شربت نمی‌شن.‌

من، اینجا، آدم‌هایی دارم که دوستم دارند، با من خاطره دارند، آدم‌هایی که سرشان به تنشان می‌ارزد، آدم‌هایی که برای اثبات هویتم لازم نیست به صورتم کرم‌پودر بزنم یا ناخن‌هایم را مانیکور کنم یا برای این‌که بگویم مادر خوبی هستم، دربارۀ مارک لباس بچه‌هایم حرف بزنم. من توی آن شهر آهن‌ها چه دارم؟

یا رادَّ ما قَد فاتَ! ای برگردانندهٔ آنچه از دست رفته! مثل همهٔ اون چیزایی که به من برگردوندی، من رو به خودت برگردون! تو چیزی که خودت پروریدی رو ضایع نمی‌کنی. من آنِ توام، مرا به من باز مده!

تو می‌تونی همه رو دوست داشته باشی.» مایکل پرسید: «حتی تیم رو که به صورتم شن پاشید؟» - حتی تیم رو. وقتی تو افرادی رو که دوست داشتنشون سخته دوست داشته باشی، به خدا و به جانشینی اون خیلی نزدیک می‌شی. مایکل، درحالی‌که عروسکش را به بالشت تکیه می‌داد، پرسید: «خدا می‌خواد همهٔ ما اون‌و پیدا کنیم؟» - خدا می‌خواد همهٔ ما یه قسمت از پادشاهی اون باشیم.

قبلاً در برخورد با مردها موفق بودم. بدون تشر، بدون غرغر، بدون انتقاد و سرزنش، نیازم را می‌گفتم و آن‌ها را برای برطرف کردن آن توانمند جلوه می‌دادم. این احساس قدرت آن‌ها را با من همراه می‌کرد. اما با امیریل، نه بر سر ناز بودم نه نیاز. نیازها روی هم تلنبار می‌شدند و وقتی به زبان می‌آمدند که اشک جان‌گداز بودند، شکوِه و شکایت و شماتت بودند.

تنهایی چیز بدی نیست. آدم تنهایی می‌تواند آواز بخواند، بخندد، بمیرد. آدم حتی تنهایی به‌دنیا می‌آید. تنها که هستی، بی‌توقعی از این‌که استکانی چای به دستت بدهند یا نان گرمی در سفره‌ات بگذارند. تنهایی چیز بدی نیست. خدا هم تنهاست.

آنچه ما در ضمیر خود پنهان می‌کنیم در فرزند آشکار می‌شود. اگر در دل، حسد، تکبر، تنوع‌طلبی یا هر رذیلت اخلاقی پنهان کرده‌اید، بدانید که در فرزند آشکار خواهد شد.

استاد نقاشی‌ام می‌گفت: «جزئیات خیلی مهمن. اما کمی که کشیدی، از تابلو فاصله بگیر. پرسپکتیو تابلو رو درک کن. عمق اشیا در فاصله مشخص می‌شه.» وقتی غرق در خانه‌داری و بچه‌داری هستی، غرق در تکراری، غرق در شتابی، درک درستی از زیبایی و امنیتِ پنهانِ پشتِ این تکرارِ نعمت نداری،

به‌قول بی‌بی، آدم خون توی گلویش را اگر نتواند قورت دهد، جلو بقیه تف هم نمی‌کند.