بریده‌هایی از کتاب ابن مشغله (داستان یک زندگی، جلد اول)

در آن شش ماه دوستان خیلی خوبی پیدا کردم. به نظرم عجیب و باورنکردنی می‌آمد که توی یک مؤسّسه، یک گروه کوچک، تا آن حد نسبت به هم صمیمی و نزدیک باشند. هیچکدامشان برای هم «نمی‌زدند» ، خبرچینی نمی‌کردند، همدیگر را آزار نمی‌دادند، برای قاپیدن مقام و شغل همدیگر، برای هم‌ شاخ و شانه نمی‌کشیدند. فقط کار می‌کردند __ خوب و بامحبّت. ظهرها دور یک سفره ناهار می‌خوردند، آنچه را که نمی‌دانستند از هم می‌پرسیدند، به هم پول قرض می‌دادند، و در مجموع آنطور زندگی می‌کردند که یک مشت آدم حسابی باید زندگی کنند __ و همین باعث شد که من به آن محیط و آن شغل دل ببندم.

هر سازِش، یک عامل سقوط‌دهنده است

او، با اینکه تحصیل می‌کند، احتیاجی آزارنده به کارکردن دارد.

«قلب، خاک خوبی دارد. در برابر هر دانه که در آن بنشانی، هزار دانه پس می‌دهد. اگر ذرّه‌یی نفرت کاشتی، خروارها نفرت درو خواهی کرد. و اگر دانه‌یی از محبّت نشاندی، خرمن‌ها بر خواهی داشت…»

کافی‌ست که یک قدم برداری. دیگر محال است که بتوانی به جای اوّلت برگردی. اگر همان یک قدم را به عقب بگذاری، درست سر جای اوّلش، فقط خیال می‌کنی که برگشته‌یی، حقیقت این است که خیلی چیزها عوض شده، خیلی چیزها فر ق کرده. زمان، دیگر آن زمان نیست، فضا آن فضا نیست، پا عیناً همان پا نیست، کفش، عیناً همان کفش نیست، و تو، همان آدمی که یک قدم به جلو برداشته بودی نیستی. بنابراین در هر شرایطی و به هر صورتی، یک قدم به جلو برداشتن، مسأله‌ی بسیار مهمّی‌ست.

کتابفروشی، کاری بود که دوست داشتم.

آب را که می‌کشیدم تا دو سه روز کمرم درد می‌کرد و پهلوهایم، و گاه، درد پا را که از آب سرد یک حوض پاییزی بود به رختخواب گرم می‌بردم، و چه لذّتی __ که کار کرده‌ام.

راستی چرا هیچ مریضی حق ندارد به پزشک بگوید: «نسخه‌ات مرا خوب نکرد. پولم را پس بده!» یا «نسخه‌ات حال مرا فقط کمی بهتر کرد. بنابراین نصف پولم را پس بده!»

کافی‌ست که یک قدم برداری. دیگر محال است که بتوانی به جای اوّلت برگردی. اگر همان یک قدم را به عقب بگذاری، درست سر جای اوّلش، فقط خیال می‌کنی که برگشته‌یی، حقیقت این است که خیلی چیزها عوض شده، خیلی چیزها فر ق کرده. زمان، دیگر آن زمان نیست، فضا آن فضا نیست، پا عیناً همان پا نیست، کفش، عیناً همان کفش نیست، و تو، همان آدمی که یک قدم به جلو برداشته بودی نیستی. بنابراین در هر شرایطی و به هر صورتی، یک قدم به جلو برداشتن، مسأله‌ی بسیار مهمّی‌ست

خود را یک تماشاگرِ ناتوانِ مظلومِ بی‌پناه بنُمایی.

ما، بدون زنان خوب، مردان کوچکیم.

ما، بدون زنان خوب، مردان کوچکیم.

اگر روح تو، درون تو و قلب تو به چیزی متعالی و اخلاقی وابسته است و نه به مسائل آلوده‌ی معیوب، تو سالم و مستقل و آزادمنشی؛ امّا اگر در بهشت خدا هم مزوّرانه در پی ارضای تمایلات سوداگرانه‌ی خودت باشی، حتّی اگر پیراهن خون‌آلود قدّیسان را به تن کنی، چیزی نیستی که نیستی…

شکّی نیست که بسیاری از ما، آدم‌های ضعیفی هستیم؛ فقط باید با تمام وجود و صمیمیّت‌مان قدرت را دوست داشته باشیم تا بتوانیم به آن نزدیک بشویم.

مدرسه‌یی که با پول دزدی بنا شود، حقّ‌السّکوتی است که دزد به جامعه‌اش می‌دهد __

دیگر چرا به سری که دائماً و به قدر کفایت درد می‌کند سنگ بکوبیم؟ اگر هدف، دردکشیدن است که ما شوخی شوخی داریم می‌کشیم.

همیشه‌ی خدا کارهایی وجود دارد که کننده‌اش وجود ندارد، و کننده‌هایی وجود دارند که برایشان کار وجود ندارد.

کسی که نجابت را دکّان می‌کند، به نجابت و شرافت خودش ایمان و اعتقادی ندارد. دختری که در اوّلین برخورد، حالی شما می‌کند که «دختر» است، باید در دختربودنش شک کرد.

اگر به راستی همه چیز باید دگرگون شود، یک دگرگونی اخلاقی و معنوی مقدّم بر همه چیز است.

«حال» را می‌شود با درد گذراند؛ امّا تصوّر دردآلود بودن آینده و دوام بدون دگرگونی «حال» ، انسان را از پا در می‌آورد.