بریده‌هایی از کتاب آنچه در مدرسه یاد نگرفته اید

چرا در طول آن همه ساعتی که در مدرسه سپری کردیم هیچ صحبتی درباره موضوعات اساسی‌تر انجام نشد؟ موضوعاتی که برای داشتن یک زندگی آبرومندانه به آن‌ها نیاز داریم.

ما باید زندگی را به شکلی هدایت کنیم که گذر زمان را در آن به کندی احساس نماییم. برای داشتن این نوع زندگی باید همانند کودکان پنج ساله، نسبت به چیزهایی که در اطرافمان وجود دارند حساس‌تر باشیم و آن‌ها را بدون هیچ احساس تعصب و غروری بپذیریم و کاوش کنیم. باید مکث کنیم و به چهره‌های یکدیگر نگاه کنیم، به غروب آفتاب خیره شویم، از گرداب‌ها و رنگ‌ رودخانه‌ها تعجب کنیم

عشق به معنی این نیست که چشممان را روی ایرادها و نقایص ببندیم و وجود آن‌ها را انکار کنیم. درواقع معنای عشق آن است که به چنین نقایص و ایرادهایی آگاه باشیم و آن‌ها را بخشی از شخصیت و هویت کلی خود تلقی کنیم و نسبت به آن‌ها نگاهی دلسوزانه و غمخوارانه داشته باشیم.

اکثر ما استعداد فوق‌العاده‌ای در متنفر بودن از خود داریم. اگر با یک غریبه همان‌گونه رفتار کنیم که با خودمان رفتار می‌کنیم، امکان دارد به جرم خشونت دستگیر شویم

اجتناب ما از معذرت خواهی به این خاطر نیست که بیش‌ازحد ازخودراضی هستیم بلکه بیشتر به این دلیل است که خود را انسان لایق و باارزشی نمی‌‌دانیم.

کسی که به خوبی می‌‌داند چگونه روابط ازهم‌گسیخته را ترمیم کند، حتماً یک یادگیرنده خوب است: آن‌ها نسبت به یادگیری هیچ مقاومتی ندارند و در مواجه با کسی که می‌‌خواهد چیزی به آن‌ها بیاموزد رفتار گستاخانه‌‌ و متکبرانه ندارند. آن‌ها به‌راحتی قبول دارند که احتمال دارد در زمینه‌‌های بسیاری دانش پایینی داشته باشند. مورد انتقاد قرار گرفتن از سوی دیگران برای آن‌ها چیز عجیبی نیست. آن‌ها وقتی مورد انتقاد قرار می‌‌‌‌گیرند آن را به‌عنوان فرصتی می‌‌دانند که قرار است در حیطه‌‌ای که احیاناً نابالغ هستند به بلوغ برسند.

متأسفانه محبوب‌ترین آهنگی که مردم برای مراسم تشییع جنازه خود درخواست می‌کنند تا خوانده شود، آهنگ فرانک سیناترا با عنوان «راه من» است. محتوای این آهنگ زندگی یک فرد بزرگسال را توصیف می‌‌کند که گویی در طول عمرش به‌صورت کاملاً مستقل و آزاد زندگی کرده است. دلیل درخواست پخش این آهنگ برای بسیاری از مردم این نیست که در زندگی‌شان بدون نیاز به اجازه و تائید دیگران زندگی کرده‌اند، بلکه آن‌ها صرفاً آرزوی چنین زندگی را داشته‌‌اند.

داشتن زندگی آزاد، از بی‌‌تفاوتی و بی‌‌توجهی دیگران نسبت به ما حاصل می‌‌شود.

در زندگی وقوع شکست غیرقابل اجتناب خواهد بود. ما فقط می‌‌توانیم شدت و قدرت آن را کنترل کنیم و سعی کنیم در برخی ابعاد زندگی احتمال شکست را کمتر کنیم.

هر چه روزهای ما پر از تجربیات جدید، غیرقابل پیش‌بینی و چالش‌برانگیز باشد، احساس خواهیم کردن زمان به کندی در حال سپری شدن است. برعکس، هرچقدر روزها شبیه یکدیگر باشند زمان بسیار تند خواهد گذشت.

ما باید سعی کنیم به مسیر زندگی بیش از مقصد زندگی توجه کنیم: در مسیر زندگی می‌توانیم از پنجره به بیرون نگاه کنیم و به فراخور موقعیتی که می‌بینیم احساس خوشحالی و امنیت کنیم. به همین جهت است که می‌گوییم احساس امنیت و خوشحالی در زندگی مفهومی موقتی و ناپایدار است. ولع و اشتیاق انسان نیروی بسیار قدرتمندی است.

ما درواقع بار سنگین حس تنهایی و تردیدی که از سال‌های دور در وجودمان انباشته شده را روی دوش یک فرد غریبه بی‌‌گناه می‌گذاریم و اجازه نمی‌‌دهیم دریچه عشق و محبت به سوی ما باز شود.

وقتی انجام رفتاری تاکنون مرسوم نبوده، به این معنی نیست که نباید انجام شود: دلیل انجام نشدن برخی رفتارها این نیست که آن‌ها غیرقابل قبول هستند.

اید بدانیم هیچ مسیر تضمین شده‌ای برای رسیدن به موفقیت وجود ندارد حتی اگر منابع قدرت آن را برایمان ترسیم کرده‌‌ باشند؛ باید بدانیم «آن‌ها» اطلاعی از مسیر موفقیت ندارند (خوشبختانه هیچ‌کس راه موفقیت را نمی‌‌داند)؛ باید بدانیم پیمودن مسیر امن و نظارت شده از سوی منابع قدرت، شاید حتی مسیری کاملاً خطرناک برای شکوفایی ما باشد.

شاید باورش برای عده‌ای سخت باشد اما باید بگویم اساساً ساختار مغزی ما دقیقاً مشابه با ساختار مغزی ارسطو، بودا و شکسپیر است. ممکن است فکر کنیم که آن‌ها تحت آموزش‌‌های خارق‌‌العاده‌‌ای بوده‌‌اند یا ذاتاً انسان‌های نابغه‌‌ای بوده‌‌اند. اما واقعیت این است که خودمان هم می‌‌دانیم آموزشی که به ما ارائه شده و امکانات آموزشی که داشته‌ایم بسیار بهتر از زمان آن‌ها است و اینکه کاملاً آگاه هستیم که ساختارهای مغزی ما با آن‌ها هیچ تفاوتی ندارد.

وقتی فردی هنوز درباره خودش احساس بی‌‌ارزشی می‌‌کند و خود را غیرقابل تحمل می‌‌پندارد، چگونه می‌‌توان از چنین فردی انتظار داشت که مسئولیت رفتارهای احمقانه، تندخویی، عدم تعادل عاطفی و یا مغرور بودن خود را قبول کند و بابت آن‌ها عذرخواهی کند؟

متنفر بودن از خودمان کار آسانی است. اینکه یاد بگیریم چگونه به خودمان مهربانی کنیم می‌‌تواند یک دستاورد واقعی و بی‌‌نظیر باشد.

چیزی که ما جرأت نداریم به بچه‌ها بگوییم این است که اگر از مادربزرگ تشکر نکنی، ممکن است چند مدت بعد به این فکر کند که کارهایش اصلاً ارزش ندارند. احتمالاً فکر کند تمام عمرش را هدر داده است و هیچ‌وقت در زندگی نتوانسته به حد کافی لایق و شایسته باشد. متأسفانه ما موجوداتی هستیم که یک اظهارنظر نابخردانه یا یک بازخورد منفی علیه خودمان را تا آخر عمر در ذهنمان نگه می‌‌داریم و همیشه آن را نشانه‌ای از بی‌‌لیاقتی خود می‌‌پنداریم. در مقابل، وقتی واکنش‌‌های کوچک محبت‌‌آمیز دریافت می‌‌کنیم امید و شجاعتمان بیشتر می‌‌شود. ما برای بقای عاطفی خود به چنین واکنش‌‌های محبت‌آمیز نیاز داریم.

یک کودک به طرز عجیبی ترجیح می‌‌دهد به جای اینکه والدین خود را انسان‌هایی بی‌‌ثبات و نامتعادل بداند، خودش را نالایق و ناقص تصور کند.

در دوران کودکی سعی می‌‌کردیم ناراحتی افراد با اهمیت زندگی‌مان را از بین ببریم و اکنون در بزرگسالی به‌صورت ناخودآگاه سعی داریم حال همه کسانی که دوستشان داریم را خوب کنیم. والدین ما به سختی به یکدیگر و به ما ابراز محبت می‌‌کردند و اکنون در بزرگسالی به‌صورت ناخودآگاه از ابراز محبت گریزان هستیم.