بریده‌هایی از کتاب آنچه در مدرسه یاد نگرفته اید

دلیل اصلی شکست ما در زندگی بزرگسالی، ناتوانی در رشد و توسعه مهارت‌های عاطفی است: شناختی که از خود داریم، مهارت‌هایی که در مدیریت روابط عاشقانه داریم، توانایی ما در برقراری ارتباط با فرزندان و همکاران، میزان اعتمادبه‌نفس ما، توانایی کنترل آرامش و توانایی مهربان بودن با خودمان. آنچه که باعث از بین رفتن امید و آرزوهای انسان‌ها می‌شود بیشتر درنتیجه شکست و ناتوانی آن‌ها در حیطه‌های عاطفی است تا موضوعاتی که در مدرسه و دانشگاه ارائه می‌شوند.

عاملی که بین ما و افراد نابغه تفاوت ایجاد می‌کند، ساختار مغز و کیفیت آموزش نیست، بلکه باوری است که فرد نسبت به توانایی‌های خود دارد. در حقیقت، عامل متمایز کننده و همین‌طور محدود کننده عزت‌نفس پایین است.

غریبه‌‌ها نسخه مشابهی از ما هستند که هنوز آن‌ها را نشناخته‌‌ایم (البته با احترام به تفاوت‌‌های موجود بین آن‌ها و ما).

اغلب تصوری که ما از معنای آزادی داریم این است که یعنی آزاد باشیم به سفرهای طولانی برویم یا مجبور به کار کردن نباشیم. اما وقتی عمیق‌تر می‌شویم، آزادی واقعی به این معنی است که دیگر تابع انتظارات دیگران نباشیم.

ما اغلب در روابط جرأت این را نداریم که تصور کنیم طرف مقابل چیز مهمی برای گفتن و یاد دادن به ما دارد و بر این اساس ترجیح می‌‌دهیم راحت‌‌ترین کار ممکنه را انتخاب کنیم و از او آزرده خاطر شویم

روان‌درمانگران معتقدند توانایی ترمیم رابطه، یک توانایی معمولی نیست بلکه مشخص می‌‌کند ما چقدر به لحاظ عاطفی به بلوغ رسیده‌ایم. چنین چیزی است که نشان می‌‌دهد ما واقعاً به سنین میان‌سالی و بزرگسالی رسیده‌‌ایم یا خیر.

سیستم آموزشی رایج در جامعه به ما آموزش داده است تا هرگاه سؤال یا نقدی داشتیم بهترین کار این است که به نظرات کارشناسان و نخبگان آن حیطه گوش فرا دهیم. در داخل این فرآیند، ما به‌طور خودکار یک منبع بسیار غنی و باارزش را نادیده می‌‌گیریم: تجربه‌‌ای که خودمان داریم

ما تحت تأثیر نظرات نخبگان و واکنش‌‌های موجود، احساس خودمان که شاید بسیار دقیق و درست باشد را نادیده می‌‌گیریم.

آنچه که باعث از بین رفتن امید و آرزوهای انسان‌ها می‌شود بیشتر درنتیجه شکست و ناتوانی آن‌ها در حیطه‌های عاطفی است تا موضوعاتی که در مدرسه و دانشگاه ارائه می‌شوند.

در زندگی وقوع شکست غیرقابل اجتناب خواهد بود. ما فقط می‌‌توانیم شدت و قدرت آن را کنترل کنیم و سعی کنیم در برخی ابعاد زندگی احتمال شکست را کمتر کنیم.

متأسفانه محبوب‌ترین آهنگی که مردم برای مراسم تشییع جنازه خود درخواست می‌کنند تا خوانده شود، آهنگ فرانک سیناترا با عنوان «راه من» است. محتوای این آهنگ زندگی یک فرد بزرگسال را توصیف می‌‌کند که گویی در طول عمرش به‌صورت کاملاً مستقل و آزاد زندگی کرده است. دلیل درخواست پخش این آهنگ برای بسیاری از مردم این نیست که در زندگی‌شان بدون نیاز به اجازه و تائید دیگران زندگی کرده‌اند، بلکه آن‌ها صرفاً آرزوی چنین زندگی را داشته‌‌اند.

چطور در مدرسه برای موضوعاتی مانند معادلات دیفرانسیل و انتگرال، فرسایش لایه‌های یخچال‌ها، سیاست ایالت‌های بورگوندی در سده ۱۴۰۰ میلادی، تفسیر شعر امیلی دیکنسون و معادلات مثلثاتی زمان زیادی صرف می‌شد اما برای طیف وسیعی از موضوعات و مسائلی که می‌توانستند به رشد ما کمک کنند زمان بسیار کمی اختصاص داده می‌شد؟

بهترین راه برای شناخت نیازهای و اسرار افراد غریبه‌ این است که نگاهی به نیازها و اسرار خودمان بیندازیم. به‌احتمال‌زیاد آن‌ها نیز بسیاری از نیازهایی که ما داریم را دارند و بسیاری از اسراری که در دل داریم شبیه آن‌هاست.

هنرمندان در زمینه طولانی کردن عمر بهتر از متخصصان تغذیه عمل می‌کنند. هنر ابزاری است که به بهترین وجه ممکنه به ما یادآوری می‌کند که چقدر دنیا را کم ‌تجربه کرده‌ایم و متوجه ظرافت‌های آن نشده‌ایم. هنر، ما را دوباره با چیزهای معمولی آشنا می‌کند و چشمانمان را به زیبایی‌ها و علایقی که تاکنون آن‌ها را نمی‌دیدیم، باز می‌کند. هنر به ما کمک می‌کند تا آن حس لذت و ازخودبی‌خود شدنِ دوران کودکی را مجدداً تجربه کنیم.

فرآیند زندگی، جایگزینی یک اضطراب و یک آرزو با دیگری است. هیچ هدفی ما را از هدف‌جویی مجدد بی‌نیاز نمی‌کند. تنها عنصر و مقصد پایدار و دائمی در زندگی ما، ولع و شوق رسیدن به مقاصد دیگر است.

آن‌ها همه چیز را به ما می‌آموزند به‌غیراز دو مهارت اساسی که داشتن آن‌ها می‌تواند کیفیت زندگی بزرگسالی را تعیین کند: چگونه شغل مناسبی را برای خود انتخاب کنیم و چگونه روابط رضایت بخشی ایجاد نماییم. آن‌ها به ما در مورد نحوه تقسیم سلولی و اندازه‌‌گیری محیط دایره می‌‌گویند اما نحوه کار کردن و عشق ورزیدن را به ما نمی‌‌آموزند یا در بهترین حالت بسیار دیر می‌‌آموزند.

«نوابغ به چیزهایی فکر می‌‌کنند که ما صرفاً فراموش کرده‌‌ایم به آن‌ها فکر کنیم.» به‌عبارت‌دیگر، نابغه‌‌ها افکار متفاوت‌‌تری از ما ندارند بلکه آن‌ها فقط آموخته‌‌اند که به افکارشان بها دهند. آن‌ها شجاعت این را داشته‌‌اند که به افکارشان پایبند باشند، حتی زمانی که با افکار اکثریت افراد جامعه مشابه نبود.

در سنت کینتسوگی ژاپنی اعتقاد بر این است: «هنر واقعی در این است که بدانیم چگونه چیزی را ترمیم کنیم»

متنفر بودن از خودمان کار آسانی است. اینکه یاد بگیریم چگونه به خودمان مهربانی کنیم می‌‌تواند یک دستاورد واقعی و بی‌‌نظیر باشد.

ما خودمان را دوست نداریم. شاید در ارتباطی هستیم که طرف مقابل ما ثبات هیجانی ندارد به شکلی که گاهی ما را بسیار دوست دارد و گاهی از ما بسیار متنفر می‌‌شود، به قول‌‌هایی که می‌‌دهد متعهد نمی‌‌ماند، ما را به‌شدت ناراحت می‌‌کند و قسم می‌‌خورد که دیگر رفتارش را تکرار نکند اما طولی نمی‌‌کشد که رفتارش را تکرار می‌‌کند. ما در مقابل این رفتارهای او تصمیم به قطع ارتباط و ترک آن رابطه نمی‌‌گیریم و در عوض، تمایل داریم ببینیم چه کاری انجام داده‌‌ایم که او را به انجام چنین رفتارهایی برانگیخته‌‌ است؛ همچنین فکر می‌‌کنیم برداشت ما از رفتارهای او اشتباه بوده و تصمیم می‌‌گیریم در آینده بیشتر تلاش کنیم تا طرف مقابل را ناراحت نکنیم.