بریده‌هایی از کتاب آنچه در مدرسه یاد نگرفته اید

. ممکن است دانش‌‌آموز نخبه‌ای که زمانی دقیقاً می‌دانست چگونه نمره بالایی در یک درس بگیرد اکنون دوران مدرسه خود را زیر سؤال ببرد و با خودش فکر ‌‌کند که عملکرد موفق او در مدرسه برخلاف تصور عموم، اکنون تأثیری در شادی و موفقیت او نداشته است.

دلیل اصلی شکست ما در زندگی بزرگسالی، ناتوانی در رشد و توسعه مهارت‌های عاطفی است: شناختی که از خود داریم، مهارت‌هایی که در مدیریت روابط عاشقانه داریم، توانایی ما در برقراری ارتباط با فرزندان و همکاران، میزان اعتمادبه‌نفس ما، توانایی کنترل آرامش و توانایی مهربان بودن با خودمان. آنچه که باعث از بین رفتن امید و آرزوهای انسان‌ها می‌شود بیشتر درنتیجه شکست و ناتوانی آن‌ها در حیطه‌های عاطفی است تا موضوعاتی که در مدرسه و دانشگاه ارائه می‌شوند.

ما باید یاد بگیریم که به ریشه‌‌های تاریخی وضعیت خلقی‌‌مان واقف شویم و بدانیم که افکار و احساسات منفی که همراه با خلق پایین در ما ظاهر می‌‌شود متعلق به گذشته هستند و هم‌اکنون دیگر اعتباری ندارند و نباید بر طبق آن‌ها رفتار کنیم

وقتی خلق‌وخوی غمگین داریم گویی از آینده نگران هستیم اما اغلب این وضعیت خلقی ریشه در مشکلات و سختی‌‌های گذشته دارد.

ما اغلب در روابط جرأت این را نداریم که تصور کنیم طرف مقابل چیز مهمی برای گفتن و یاد دادن به ما دارد و بر این اساس ترجیح می‌‌دهیم راحت‌‌ترین کار ممکنه را انتخاب کنیم و از او آزرده خاطر شویم

خودخواهی در حالت بد به این معناست که فرد خودخواه دیگران را با شرارت استثمار می‌‌کند، افراد را به خاطر ذات پلید و پست خود نادیده می‌‌گیرد و هیچ هدف متعالی برای رفتارهای خود ندارد. در سوی دیگر، خودخواهی در حالت خوب به این معناست که به ما شجاعت می‌‌دهد تا در زندگی روزمره دغدغه‌ها و نگرانی‌‌های خود را در اولویت بگذاریم، بتوانیم به‌صورت شفاف و رُک با افرادی که ادعا دارند عاشق ما هستند درباره علایق و ترجیحات خود صحبت کنیم، بتوانیم درخواست‌‌های نامعقولی که از ما می‌‌شود را رد کنیم و به آن‌ها جواب نه بدهیم تا از این طریق انرژی خود را برای خدمت بهتر و ارزنده‌‌تر، چه برای خودمان و چه برای جامعه، ذخیره کنیم.

که بین حالت بد و حالت خوبی که این ویژگی دارد تمایز قائل شویم. خودخواهی در حالت بد به این معناست که فرد خودخواه دیگران را با شرارت استثمار می‌‌کند، افراد را به خاطر ذات پلید و پست خود نادیده می‌‌گیرد و هیچ هدف متعالی برای رفتارهای خود ندارد. در سوی دیگر، خودخواهی در حالت خوب به این معناست که به ما شجاعت می‌‌دهد تا در زندگی روزمره دغدغه‌ها و نگرانی‌‌های خود را در اولویت بگذاریم، بتوانیم به‌صورت شفاف و رُک با افرادی که ادعا دارند عاشق ما هستند درباره علایق و ترجیحات خود صحبت کنیم، بتوانیم درخواست‌‌های نامعقولی که از ما می‌‌شود را رد کنیم و به آن‌ها جواب نه بدهیم تا از این طریق انرژی خود را برای خدمت بهتر و ارزنده‌‌تر، چه برای خودمان و چه برای جامعه، ذخیره کنیم.

اکنون‌که رفتارها و افکارمان بی‌اهمیت هستند و هیچ‌کس احتمالاً ما را به آن شکلی که انتظارش را داریم دوست نخواهد داشت و شاید هیچ‌وقت به چیزی که عمیقاً دوستش داریم نرسیم، پس بیاید خودمان را با کمی خنده و خوشحالی غافلگیر کنیم

ما در مدرسه آموزش‌‌هایی‌‌ می‌‌بینیم که در مقایسه با آنچه در دنیای واقعی اتفاق می‌‌افتد بسیار خاص و غیرمعمول هستند و درواقع نمی‌‌توانند ما را برای زندگی در دنیای واقعی آماده کنند. وقتی نسبت به این موارد آگاه می‌‌شویم احتمالاً دست‌به‌کار عجیبی می‌زنیم: در هر سنی که باشیم، چه بیست‌وهشت سالگی، سی‌وپنج سالگی یا شصت‌ودو سالگی، شجاعت پیدا کنیم تا دست از طرز تفکر مدرسه‌‌ای خود برداریم و شروع به یادگیری موضوعاتی کنیم که برای دست‌‌یابی به توانمندی‌‌های بالقوه‌‌ و خوشبختی و شادی خودمان به آن‌ها نیاز داریم، همان موضوعات و حقایقی که برای مدت طولانی از آن‌ها دور یا فراری بوده‌‌ایم.

نظر بخش بالغ در اینجا چیست؟

نظر بخش بالغ در این مورد چیست؟

اجتناب ما از معذرت خواهی به این خاطر نیست که بیش‌ازحد ازخودراضی هستیم بلکه بیشتر به این دلیل است که خود را انسان لایق و باارزشی نمی‌‌دانیم.

فردی می‌‌تواند عذرخواهی کند که خودش را دوست دارد و وجود خود را ارزشمند می‌‌داند.

دنیای مهربان‌‌تر شاید دنیای زیباتری نباشد اما می‌‌تواند برای غلبه بر احساس ناامیدی، حقارت و بی‌‌ارزشی، هرچند به میزان کوچک، مفید باشد.

مغز ما طوری طراحی شده که ما را بیشتر به دنبال لذت‌‌جویی می‌‌کشاند تا انجام وظایف.

ما مسئول تمامی کارهایی که انجام می‌‌دهیم نیستیم و تا حدی قربانی نیروهای خارج از کنترلمان هستیم. ما در شکل‌‌گیری هویتی که هم‌اکنون داریم نقش صددرصدی نداشته‌‌ایم و به این خاطر نباید فکر کنیم در قبال تمامی حرف‌‌ها و رفتارهای احمقانه و اشتباه خود مسئولیت تمام داریم.

برای اینکه به ذهن خود احترامی که شایسته آن است را بگذاریم، شاید لازم باشد یاد بگیریم که کمتر به افکار دیگران احترام بگذاریم. حتی شاید لازم باشد تا حدودی بی‌ادب هم باشیم. آرتور شوپنهاور، فیلسوف آلمانی قرن نوزدهم، می‌‌گوید هرکسی را که ملاقات می‌کنیم تقریباً یک احمق است و نباید بیش‌ازحد به او ارزش بدهیم و توجه کنیم. اگر این واقعیت را در ذهنمان داشته باشیم دیگر کورکورانه تحت تأثیر دیگران قرار نخواهیم گرفت و خودمان را اسیر آن‌ها نخواهیم کرد

عاملی که بین ما و افراد نابغه تفاوت ایجاد می‌کند، ساختار مغز و کیفیت آموزش نیست، بلکه باوری است که فرد نسبت به توانایی‌های خود دارد. در حقیقت، عامل متمایز کننده و همین‌طور محدود کننده عزت‌نفس پایین است.

ما اکنون به این بینش رسیده‌‌ایم که نباید از بی‌تفاوتی و بی‌‌توجهی دیگران برنجیم بلکه باید از آن استفاده مؤثر کنیم. بی‌‌تفاوتی دیگران هرچند برای ما دردناک است اما باید بدانیم که اولین اساس داشتن زندگی آزاد، از بی‌‌تفاوتی و بی‌‌توجهی دیگران نسبت به ما حاصل می‌‌شود.

باید بدانیم هیچ مسیر تضمین شده‌ای برای رسیدن به موفقیت وجود ندارد حتی اگر منابع قدرت آن را برایمان ترسیم کرده‌‌ باشند؛ باید بدانیم «آن‌ها» اطلاعی از مسیر موفقیت ندارند (خوشبختانه هیچ‌کس راه موفقیت را نمی‌‌داند)؛ باید بدانیم پیمودن مسیر امن و نظارت شده از سوی منابع قدرت، شاید حتی مسیری کاملاً خطرناک برای شکوفایی ما باشد.