بریده‌هایی از کتاب آنچه در مدرسه یاد نگرفته اید

ما باید نسبت به افکار و احساساتی که تاکنون اندوخته‌‌ایم توجه دقیقی داشته باشیم و به آن‌ها ارزش و احترام بگذاریم.

این دیدگاهِ کلی و بسیار سخاوتمندانه نکته بسیار مهمی را از نظر می‌‌اندازد: یک فرد برای اینکه هم بتواند سلامتی خود را حفظ کند و هم فرد مهربان و بالغی باشد، گاهی نیاز دارد دست از یک یا چند نفر بردارد و با آن‌ها ارتباط نداشته باشد. انسان‌ها نمی‌‌توانند فردی را به‌صورت نامحدود و بدون چون‌وچرا دوست داشته باشند

افرادی که دارای سلامت عاطفی هستند در مقایسه با افرادی که به لحاظ عاطفی آسیب دیده‌اند، کمتر درگیر برقراری رابطه عاشقانه با افراد پریشان‌حال می‌شوند. افراد پریشان همه‌جا هستند و به طرز عجیبی نیز جذاب هستند. کسانی که به لحاظ عاطفی آسیب دیده‌‌اند قادر به تشخیص سریع افراد پریشان نیستند و حتی بعد از تشخیص نیز نمی‌‌توانند با قاطعیت و بی‌رحمی، خود را از ارتباط با آن فرد بیرون بیاورند. داشتن تجربیات دشوار و منفی در دوران کودکی، عامل اصلی گیر افتادن ما در چنین روابطی است.

یا در معماری، وقتی یک سازه،‌‌ برنده جایزه می‌‌شود چنین فرض می‌‌کنیم که احتمالاً در آینده الگویی برای ساخت‌وسازهای دیگر خواهد بود حتی اگر خودمان به‌صورت مخفیانه اصلاً از معماری آن سازه خوشمان نیاید و فکر کنیم بسیار بدقواره‌‌ است. ما تحت تأثیر نظرات نخبگان و واکنش‌‌های موجود، احساس خودمان که شاید بسیار دقیق و درست باشد را نادیده می‌‌گیریم.

نابغه‌‌ها افکار متفاوت‌‌تری از ما ندارند بلکه آن‌ها فقط آموخته‌‌اند که به افکارشان بها دهند. آن‌ها شجاعت این را داشته‌‌اند که به افکارشان پایبند باشند، حتی زمانی که با افکار اکثریت افراد جامعه مشابه نبود

می‌‌شویم. شاید وقتی خشمگین می‌‌شویم قدرتمند به نظر می‌‌رسیم اما کسی که واقعاً قدرتمند است نیازی ندارد تا به این حد خشمگین شود

داشتن یک زندگی خوب در آینده مستلزم انجام دو کار نسبتاً دشوار در مدرسه است: اول اینکه بدانیم چگونه به‌اندازه کافی قوانین را رعایت کنیم تا گرفتار دردسرهای بیهوده و بی‌‌پایان با منابع قدرت در مدرسه نشویم و درعین‌حال، بدانیم که هرگز نباید به‌صورت کورکورانه و منفعلانه به مطالعه هرچیزی که از ما خواسته می‌‌شود بپردازیم و آن‌ها را بی‌چون‌وچرا باور کنیم. درواقع، ما باید در ظاهر مطیع و در باطن بابصیرت باشیم.

باید سعی کنیم به مسیر زندگی بیش از مقصد زندگی توجه کنیم

آگاهی از این واقعیت که رسیدن به هر مقصدی احساس امنیت و شادی دائمی نخواهد داد، می‌تواند چه پیامدهایی برای ما داشته باشد؟ با پی بردن به این واقعیت، بازهم می‌توانیم جاه‌طلب باشیم اما دیگر در مواجه با تحقق اهداف و مقاصدمان، بی‌تفاوتی خاصی خواهیم داشت؛ چون می‌دانیم طولی نخواهد گذشت که حس شادی و امنیت موقتی آن تمام خواهد شد و دوباره به تکاپو خواهیم افتاد. با آگاهی از این واقعیت، وقتی تلاش دیگران را برای رسیدن به اهداف و مقاصدشان تماشا می‌کنیم، ممکن است کمتر به آن‌ها حسادت بکنیم.

محتوای برنامه‌های درسی در مدارس هیچ ارتباطی با معضلات واقعی زندگی بزرگسالان ندارد. موضوعات و مباحثی که در مدرسه به‌صورت روزانه و هفتگی آموزش داده می‌شود به‌هیچ‌وجه منعکس کننده مشکلات واقعی نیست که افراد در دوران بزرگسالی با آن‌ها دست‌به‌گریبان خواهند شد. اگر محتوای برنامه‌های آموزشی با مشکلات واقعی دوران بزرگسالی مرتبط بود، دراین‌صورت ما باید از معلمان خود چیزهای بیشتری در مورد نحوه برخورد با مشکلات در روابط عاشقانه، شغل‌یابی، تنش‌های خانوادگی و ترس از مرگ می‌شنیدیم.

هنر، ما را دوباره با چیزهای معمولی آشنا می‌کند و چشمانمان را به زیبایی‌ها و علایقی که تاکنون آن‌ها را نمی‌دیدیم، باز می‌کند.

مغز می‌‌تواند ما را فقط به این دلیل که کسی به ما لبخند دلپذیری زده است، عاشقمان کند. مغز ما طوری طراحی شده که ما را بیشتر به دنبال لذت‌‌جویی می‌‌کشاند تا انجام وظایف. مغز گاهاً ما را از چیزهایی که هیچ خطری ندارند می‌‌ترساند اما هنگام بروز مشکلات واقعی و بزرگ هیچ هشداری به ما نمی‌‌دهد. مغز از توجه به تجربه‌‌های قبلی متنفر است و به جای آن دوست دارد بیشتر حواس‌پرت باشد و توجهی به افکار اضطراب‌آوری که برای بقای انسان بسیار ضروری هستند، نداشته باشد. ما مسیر پیچیده زندگی را با چنین ابزار ضعیفی می‌پیماییم.

در مدرسه به ما می‌آموزند که می‌‌بایست به افراد دارای قدرت احترام بگذاریم و چرایی آن را نیز نپرسیم. آن‌ها از ما می‌خواهند که دست‌هایمان را بالا ببریم و منتظر بمانیم تا اجازه صحبت به ما داده شود. آن‌ها از ما می‌خواهند که برای انجام هر کاری، مدام از دیگران اجازه بگیریم.

برنامه‌‌های مدرسه شامل موضوعات محدودی هستند که فقط می‌خواهند درباره آن‌ها با ما صحبت کنند و تمام سعی خود را می‌‌کنند تا ما نسبت به این موضوعات هیچ شک و شبهه‌‌ای نداشته باشیم و آن‌ها را به‌عنوان واقعیت مطلق قبول کنیم. آن‌ها به ما می‌آموزند که مفاهیم ارائه شده را بپذیریم و بدون هیچ‌گونه دخل و تصرفی به کار بگیریم و عیناً نیز به دیگران منتقل نماییم.

در جوامع مترقی، آموزش هنر گفتگو و مهارت‌های ارتباطی از اوایل نوجوانی به افراد ارائه می‌‌شود و فرآیند ارزیابی مهارت آن‌ها در این زمینه به همان دقت و سخت‌‌گیری انجام می‌‌شود که برای اعطای گواهینامه رانندگی صورت می‌‌گیرد. این‌گونه نیست که فرد بدون آموزش و مشاوره قبلی وارد روابط شود و زندگی خود را خراب کند.

محتوای برنامه‌های درسی در مدارس هیچ ارتباطی با معضلات واقعی زندگی بزرگسالان ندارد. موضوعات و مباحثی که در مدرسه به‌صورت روزانه و هفتگی آموزش داده می‌شود به‌هیچ‌وجه منعکس کننده مشکلات واقعی نیست که افراد در دوران بزرگسالی با آن‌ها دست‌به‌گریبان خواهند شد. اگر محتوای برنامه‌های آموزشی با مشکلات واقعی دوران بزرگسالی مرتبط بود، دراین‌صورت ما باید از معلمان خود چیزهای بیشتری در مورد نحوه برخورد با مشکلات در روابط عاشقانه، شغل‌یابی، تنش‌های خانوادگی و ترس از مرگ می‌شنیدیم.

خودخواهی در حالت خوب به این معناست که به ما شجاعت می‌‌دهد تا در زندگی روزمره دغدغه‌ها و نگرانی‌‌های خود را در اولویت بگذاریم، بتوانیم به‌صورت شفاف و رُک با افرادی که ادعا دارند عاشق ما هستند درباره علایق و ترجیحات خود صحبت کنیم، بتوانیم درخواست‌‌های نامعقولی که از ما می‌‌شود را رد کنیم و به آن‌ها جواب نه بدهیم تا از این طریق انرژی خود را برای خدمت بهتر و ارزنده‌‌تر، چه برای خودمان و چه برای جامعه، ذخیره کنیم.

نحوه ازدواج ما، آموزش فرزندانمان، ساختارهای مالی موجود در جامعه، نحوه تبلیغات، نحوه گزارش اخبار و موارد بسیارِ دیگر، بر اساس قوانینِ خدشه‌ناپذیر و همیشگی نوشته نشده‌‌اند. ما در همه این حیطه‌‌ها می‌‌توانیم شک و تردید داشته باشیم و به آن‌ها نقد وارد کنیم.

ما مدت‌‌هاست که بیش‌ازحد مؤدب زندگی می‌‌کنیم

در سنت کینتسوگی ژاپنی اعتقاد بر این است: «هنر واقعی در این است که بدانیم چگونه چیزی را ترمیم کنیم» در سنت ژاپنی کینتسوگی، فنجان‌ها و گلدان‌های شکسته را با ماده‌‌ای که شامل پودر طلا است به طرز هنرمندانه‌ای ترمیم می‌‌کنند و به‌عنوان آثار هنری گران‌بها به نمایش می‌گذارند تا بر وقار و اهمیت اساسی هنر ترمیم تأکید کنند. ما باید همین کار را در ارتباطات خود و مخصوصاً روابط عاشقانه به کار گیریم.