بریده‌هایی از کتاب آنچه در مدرسه یاد نگرفته اید

متأسفانه جامعه مدرن، دوست داشتنی بودن را به‌شدت به داشتن طیف محدودی از دستاوردهای عینی مرتبط کرده است. ارزش ما بیش از آن چیزی هستیم که «تاکنون به آن دست یافته‌‌ایم». ما باید بتوانیم بدون در نظر گرفتن دستاوردها و موفقیت‌‌ها، خودمان را دوست داشته باشیم.

هدف ما نباید از بین بردن اضطراب باشد، بلکه باید یاد بگیریم که چگونه اضطراب را مدیریت کنیم و بتوانیم خوب زندگی کنیم و اینکه یاد بگیریم هر زمان توانستیم از ته دل به استرس‌ها و اضطراب‌هایمان بخندیم.

یعنی بتوانیم برای کسی که ما را ناراحت کرده توضیح دهیم که چرا از دست او ناراحت هستیم. هرچند با چنین کاری صرفاً توصیفی ساده از دلیل ناراحتی خود ارائه می‌‌دهیم اما این کار نتایج بسیار کاربردی دارد. ما مستحق رنج کشیدن نیستیم و باید برای رهایی از آن سریعاً دست‌به‌کار شویم. فردی که ما را ناراحت کرده است دشمن ما نیست و ما می‌‌توانیم با او حرف بزنیم و با انتخاب کلمات مناسب دقیقاً آنچه که باعث ناراحتی ما شده را به او توضیح بدهیم.

اینکه بخواهیم اعتراف کنیم و به کسی که باعث ناراحتی ما شده بگوییم چقدر وجودش برای ما باارزش است و بخش مهمی از زندگی ما در دستان اوست، شجاعت بالایی می‌‌خواهد. ظاهراً بی‌‌تفاوت شدن نسبت به او ساده‌‌تر از چنین اعترافی است. دقیقاً در همان لحظه‌‌ای که از رفتار کسی که دوستش داریم ناراحت می‌‌شویم، اصرار داریم که این رفتار او برایمان اهمیتی ندارد و اصلاً ما به‌هیچ‌وجه توجهی به رفتارهای او نمی‌‌کنیم. این کار یک ظاهرسازی ساده نیست، بلکه دیگر تحمل و توان سروکله زدن با ناراحتی‌‌ و درد برایمان غیرممکن شده است. ظاهراً ترجیح می‌‌دهیم درد را احساس نکنیم تا بتوانیم ادامه دهیم و زنده بمانیم.

احتمال دارد با یک فرد مسن‌‌تر یا جوان‌‌تر از خود رفاقت نکنیم زیرا نسبت به آن‌ها پیش‌داوری بسیار منفی داریم و معتقدیم که اصلاً نمی‌‌توانیم با افراد بزرگ‌تر یا کوچک‌تر از خود دوستی کنیم، درحالی‌که آن‌ها تفاوت خاصی با ما ندارند و فقط محصول بازه زمانی هستند که در آن زندگی کرده‌‌اند

آیا خواهیم توانست از کسی که هستیم خوشمان بیاید یا از آن متنفر خواهیم بود

کنیم. باید یاد بگیریم که در طول رابطه عاشقانه با همسر، اگر شاهد بروز مشکل یا رفتار نابهنجار از طرف خودمان بودیم، به‌دقت آن را بررسی کنیم. وقتی طرف مقابل مشغله زیادی دارد به این معنی نیست که تصور کنیم حتماً ما را دوست ندارد و ما لیاقت زنده بودن نداریم؛ شاید فقط به‌صورت مقطعی حجم کارش زیاد شده است. همچنین، ما نباید به‌صورت ناعادلانه و نامعقول از کسی که به تازگی با او ازدواج کرد‌ه‌ایم انتظار داشته باشیم یک عمر تنهایی ما را جبران کند.

غریبه‌‌ها نسخه مشابهی از ما هستند که هنوز آن‌ها را نشناخته‌‌ایم (البته با احترام به تفاوت‌‌های موجود بین آن‌ها و ما).

اجتناب ما از معذرت خواهی به این خاطر نیست که بیش‌ازحد ازخودراضی هستیم بلکه بیشتر به این دلیل است که خود را انسان لایق و باارزشی نمی‌‌دانیم.

توانایی ترمیم روابط به این اشاره دارد که دو نفر بتوانند به رابطه برگردند و به نفر مقابل خود این اطمینان مجدد را بدهند که دلسوز او هستند و نیازهای او را بهتر از هر کس دیگری می‌‌شناسند و به خوبی می‌‌توانند به یکدیگر کمک کنند.

عشق به معنی این نیست که چشممان را روی ایرادها و نقایص ببندیم و وجود آن‌ها را انکار کنیم. درواقع معنای عشق آن است که به چنین نقایص و ایرادهایی آگاه باشیم و آن‌ها را بخشی از شخصیت و هویت کلی خود تلقی کنیم و نسبت به آن‌ها نگاهی دلسوزانه و غمخوارانه داشته باشیم.

برای اینکه به ذهن خود احترامی که شایسته آن است را بگذاریم، شاید لازم باشد یاد بگیریم که کمتر به افکار دیگران احترام بگذاریم. حتی شاید لازم باشد تا حدودی بی‌ادب هم باشیم.

ما از زمان نوزادی به دنبال نگاه‌‌ها و چهره‌‌های مهربان آن‌هایی هستیم که با نهایت حساسیت و نگرانی حواسشان به ما است.

وقتی مجبور هستیم به روابط شخصی، شغل، امور مالی، سلامتی، بستگان نزدیک، فرزندانمان، تعطیلات پیش‌‌رو، دوستانمان و وضعیت خانواده‌مان فکر کنیم، دیگر زمان بسیار کمی برای تأمل در سایر موارد مانند تن صدای یک مشتری یا لباسی که همکارمان پوشیده باقی می‌‌ماند.

بی‌‌تفاوتی دیگران هرچند برای ما دردناک است اما باید بدانیم که اولین اساس داشتن زندگی آزاد، از بی‌‌تفاوتی و بی‌‌توجهی دیگران نسبت به ما حاصل می‌‌شود.

وقتی انجام رفتاری تاکنون مرسوم نبوده، به این معنی نیست که نباید انجام شود: دلیل انجام نشدن برخی رفتارها این نیست که آن‌ها غیرقابل قبول هستند. انسان‌ها ساخته‌وپرداخته سنت‌ها و رسوم هستند. وقتی انجام رفتاری تاکنون مرسوم نبوده به این معنی نیست که نباید انجام شود یا نمی‌‌توان آن را انجام داد. شاید تاکنون انجام رفتاری به این دلیل مرسوم نبوده که همه منتظر بوده‌‌اند اجازه انجامش فرا رسد و ما نیز هم‌اکنون مانند دیگران منتظر هستیم تا اجازه انجام آن را داشته باشیم.

ما در دنیایی زندگی می‌‌کنیم که زمان محدود است. به تعویق انداختن خواسته‌ها باعث نخواهد شد که آن‌ها به‌طور معجزه‌‌آسایی بهتر و معقول‌‌تر شوند. مثلاً وقتی ما تصمیم می‌‌گیریم در بیست‌وچهار سالگی کتاب بنویسیم یا در هفده سالگی شغلی پیدا کنیم یا در پنجاه‌ودو سالگی از یک رابطه خارج شویم ظاهراً کار معقولانه‌ای انجام می‌‌دهیم. اما واقعیت این است که عمرمان درگذر است. باید بدون توجه به سن و سال و زمان بتوانیم خواسته‌‌هایمان را عملی کنیم.

دلیل انجام نشدن برخی رفتارها این نیست که آن‌ها غیرقابل قبول هستند. انسان‌ها ساخته‌وپرداخته سنت‌ها و رسوم هستند. وقتی انجام رفتاری تاکنون مرسوم نبوده به این معنی نیست که نباید انجام شود یا نمی‌‌توان آن را انجام داد. شاید تاکنون انجام رفتاری به این دلیل مرسوم نبوده که همه منتظر بوده‌‌اند اجازه انجامش فرا رسد و ما نیز هم‌اکنون مانند دیگران منتظر هستیم تا اجازه انجام آن را داشته باشیم.

داشتن یک زندگی خوب در آینده مستلزم انجام دو کار نسبتاً دشوار در مدرسه است: اول اینکه بدانیم چگونه به‌اندازه کافی قوانین را رعایت کنیم تا گرفتار دردسرهای بیهوده و بی‌‌پایان با منابع قدرت در مدرسه نشویم و درعین‌حال، بدانیم که هرگز نباید به‌صورت کورکورانه و منفعلانه به مطالعه هرچیزی که از ما خواسته می‌‌شود بپردازیم و آن‌ها را بی‌چون‌وچرا باور کنیم. درواقع، ما باید در ظاهر مطیع و در باطن بابصیرت باشیم.

در مدرسه به ما می‌آموزند که می‌‌بایست به افراد دارای قدرت احترام بگذاریم و چرایی آن را نیز نپرسیم. آن‌ها از ما می‌خواهند که دست‌هایمان را بالا ببریم و منتظر بمانیم تا اجازه صحبت به ما داده شود. آن‌ها از ما می‌خواهند که برای انجام هر کاری، مدام از دیگران اجازه بگیریم. آن‌ها همه چیز را به ما می‌آموزند به‌غیراز دو مهارت اساسی که داشتن آن‌ها می‌تواند کیفیت زندگی بزرگسالی را تعیین کند: چگونه شغل مناسبی را برای خود انتخاب کنیم و چگونه روابط رضایت بخشی ایجاد نماییم.