بریده‌هایی از کتاب صلح با خویشتن

برای آنکه یکدیگر را نیازاریم و بتوانیم از یکدیگر به‌درستی مراقبت کنیم، نیازمند مراقبت جدی از خود هستیم.

وقتی کانال شاد و مفرحی را روشن کنید، قطعاً با برنامه‌های شاد مواجه خواهید شد. وقتی کانالی را که برنامه‌های غمگین نشان می‌دهد انتخاب می‌کنید، غم و اندوه می‌بینید. دقیقاً مانند خود ما؛ ما نمی‌توانیم بگوییم اندوه یک‌چیز است و من چیزی دیگر. شادی یک‌چیز است و من چیزی دیگر. بلکه من با شادی و اندوه خود یکی هستم. من خودِ آن اندوه و شادی هستم.

رنج، انرژی مخربی دارد. ما نمی‌توانیم انرژی را از بین ببریم و نابود کنیم، تنها می‌توانیم آن را به یک انرژی سازنده تبدیل کنیم.

گاهی اوقات شما چیزی را به‌عنوان حقیقت می‌پذیرید که وجود ندارد. اگر به آن توهمی که حقیقت پنداشته شده چنگ بزنید و آن را عمیقاً باور کنید، حتی اگر حقیقت با پای خود به نزد شما بیاید، دیگر آن را باور نخواهید کرد.

زمانی که درک ما از مسائل بیشتر و عمیق‌تر شود و اشراف و آگاهی لازم به دست آوریم، ناخودآگاه عشق بیشتری نثار انسان‌ها و اطرافمان خواهیم کرد.

اگر بخواهیم خشم را نابود کنیم، درواقع مثل این است که بخواهیم خود را نابود کنیم؛ زیرا همان‌گونه که گفتیم، ما چیزی جدا از احساساتمان نیستیم. برخورد کردن باخشم خود به این روش، مثل این است که ما خود را به رزمگاهی برای نبرد با خود دعوت کرده‌ایم.

روزی سالکی به خدمت عارفی رسید و از وی سؤال کرد: حقیقت ناب و خالص در جهان چیست و کجا می‌توان آن را یافت؟ عارف به مدفوع اسبی اشاره کرد. به‌ظاهر به‌نظر می‌رسد که عارف، جوابی زشت، زننده و عجیبی داده است، زیرا چطور می‌توان تصور کرد که حقیقت ناب و خالص می‌تواند درون مدفوعی نهفته باشد؟ اما به‌راستی گاهی حقیقت چنین است. گوهری در دل سنگی به‌ظاهر بی‌ارزش.

ریشهٔ لغوی بودا نیز به همین معنی بیداری، درک و آگاهی است. در هر انسانی ظرفیتی از بیداری و عشق وجود دارد و البته باید بدانیم که درک و عشق دو مفهوم جدا از هم نیستند، بلکه درواقع مفهومی واحد هستند.

لبخند زدن و تنفس آگاهانه ازجمله مهم‌ترین و ساده‌ترین مراقبه‌ها به شمار می‌آیند. ***

لبخند زدن مثل همهٔ رفتارهای دیگر، نیاز به تمرین کردن دارد. در ابتدا ممکن است لبخند زدن در حین انجام هر کاری سخت و بی‌معنا باشد و هرازچندگاه از خود بپرسیم برای چه باید لبخند بزنیم؟ اما من در اینجا دلیل این امر را برای شما توضیح خواهم داد. لبخند زدن یعنی اینکه ما با خود در صلح هستیم و اینکه بر خود تسلط داریم. اینکه ما در خاطره‌هایمان غرق نمی‌شویم و در گذشته نمی‌مانیم.

همواره پیروزی از آنِ کسانی است که پیکار می‌کنند نه با مردمان که با خود و این، ناب‌ترین و جاری‌ترین حقیقت هستی است حقیقتی که سرآغاز صلح است

مراقبه پیاده‌روی می‌تواند بسیار لذت‌بخش باشد. به‌آرامی و ترجیحاً در فضایی زیبا با دوستان یا به‌تنهایی قدم می‌زنیم و باید به یاد داشته باشیم هدف از آن نه رسیدن به مقصدی خاص، بلکه صرفاً قدم زدن است و لذت بردن از همان لحظه. لذت در همان قدم‌های ما نهفته است، نه رسیدن به مقصدی خاص و همچنین رها شدن از تمام نگرانی‌ها، دلواپسی‌ها و اضطراب‌ها. نه گذشته، نه آینده،

زندگی واقعی هنگامی میسر می‌شود که ما به درک حقیقی و درستی از خویش برسیم.

همواره پیروزی از آنِ کسانی است که پیکار می‌کنند نه با مردمان که با خود و این، ناب‌ترین و جاری‌ترین حقیقت هستی است حقیقتی که سرآغاز صلح است

مراقبه کردن به معنای آگاهی کامل از تمام ابعاد وجودی خود، همچون جسم، روح، احساسات و ذهن است. اگر به آنچه در شما می‌گذرد آگاه باشید، می‌توانید مشکلات را هم ببینید حتی زمانی که هنوز رخ نداده‌اند و آنگاه از بروز آن‌ها جلوگیری کنید.

هنگامی‌که گیاهی را پرورش می‌دهید، اگر شاهد این باشید که گیاه، رشد چندانی نکرده یا در حال پژمرده شدن است، آیا گیاه را سرزنش می‌کنید؟ قطعاً به‌جای سرزنش کردن، به‌دنبال علت آن می‌گردید. شاید نیاز باشد کود، آب یا نور بیشتری به آن بدهید. فرزند ما نیز چنین است. اگر بدانیم چه اقداماتی باعث رشد و شکوفایی بیشتر فرزندمان می‌شود، قطعاً به آن کار مبادرت می‌ورزیم. سرزنش نه به ما نه به فرزندمان هیچ کمکی نمی‌کند.

اگر دانه نمکی بخواهد میزان شوری اقیانوس را اندازه‌گیری کند، باید خود را در آن بیندازد و با آن‌یکی شود؛ در این صورت درک درست، میسر می‌گردد.