کتاب تصویر دوریان گری

اگر می‌خوای سرشت کسی رو به تباهی بکشی، سعی کن اصلاحش کنی

یکی از جذابیت‌ها‌ی گذشته، اینه که گذشته، تمام شده رفته.

هر وقت که انسان کار برجسته‌ای انجام می‌ده دشمنی براش تراشیده می‌شه. انسان برای خوش نام ماندن باید متوسط ارزش باشه.

تئاتر از زندگی بسیار واقعی‌تره.

انسان اگر در مورد چیزی صحبت نکنه، مثل اینه که اتفاق نیفتاده.

تراژدی‌های واقعی زندگی آن قدر غیرهنری اتفاق می‌افتند که با خشونت خامشان مارو می‌آزارند، با بی‌انسجامی‌شان، با رَوِشمند نبودن کاملشان، با پوچی و بی‌معنا بودنشان. آن‌ها به گونه‌ای ما رو می‌آزارند که پیش پا افتادگی مارو می‌آزاره. آن‌ها تاثیر نوعی زور حیوانی روبرما دارند، که ما علیه‌شان شورش می‌کنیم.

آه، دریابید این جوانی رو تا جوانید. طلای روزهاتان رو هدر ندهید. گوش ندید به غم‌افزاها، نکوشید که شکست‌ خورده‌ها‌ی بی‌امید رو امید زیست و پیروزی بدید. زندگی‌تان رو برای نادان‌ها تباه نکنید، برای جماعت بی‌سر‌ و پا. این‌ها مقاصد مهوعی‌اند، آرمان‌ها‌ی دروغین روزگار ما هستند.

عاشق شدن یعنی از خود بیرون رفتن.

خیلی بهتره که انسان شبیه دیگران باشه. انسان‌ها‌ی زشت و ابله درنیا از همه راحت‌ترند. آن‌ها می‌تونند راحت بنشینند و به بازی زندگی خیره بشند. اگر چیزی در مورد پیروزی یاد نگیرند، دست کم از آسیب‌ها‌ی شکست در امانند.

اگر غار نشین‌ها خندیدن رو یاد می‌گرفتند الان وضع دنیا فرق داشت