بریده‌هایی از کتاب ترجمه الغارات

شما نه ستون قابل اتکایی هستید که موجب پیروزی شود و نه لشکر عزتمندی که بتوان به آن پناه برد. به خدا قسم شما بدترین هیزم برای افروختن آتش جنگید.

دشمنان شما کسانی هستند که در شناخت حق سرگردان و از دیدن آن کورند، با کفر و ستم گمراه شده‌اند و از کار خود دست برنمی‌دارند.

سردار شهید حاج قاسم سلیمانی: «این کتاب الغارات را که قدیمی‌ترین کتاب شیعه هست بخوانید، حتماً بخوانید، مقتل کامل است. اگر آن را بخوانید، امروز برای این حکومتی که در استمرار حکومت علی بن ابی‌طالب هست، آگاهانه‌تر و بدون تعصبات فردی و حزبی نگاه می‌کنیم، نظر می‌دهیم و دفاع می‌کنیم.» (۱۷/۳/۱۳۹۷)

ای نامردان مرد نما! دارندگان رؤیاهای پست و کودکانه، و عقل‌هایی به اندازهٔ عقل زنان حجله‌نشین! خدا می‌داند که از زندگی کردن بین شما ملول و دلتنگ شده‌ام و دوست دارم خدا مرا از میان شما به آستان رحمت خود ببرد. ای کاش هرگز شما را نمی‌دیدم و نمی‌شناختم، به خدا قسم که این آشنایی منجر به پشیمانی و ناراحتی شد.

در تابستان شما را به جهاد با دشمنتان فراخواندم، گفتید: هوا خیلی گرم است، مهلت بده تا گرما برود. و اگر در زمستان شما را فراخواندم، گفتید: چه کسی توان این سرما را دارد؟ مهلت بده تا سرما برود. همهٔ اینها برای فرار از گرما و سرماست؟ شما که از گرما و سرما می‌گریزید، به خدا قسم از شمشیر گریزان‌تر خواهید بود. نه! قسم به کسی که جان علی بن ابی‌طالب در دست اوست شما از «شمشیر» می‌ترسید.

بکر بن عیسی نقل می‌کند که مردم امیرالمؤمنین (ع) را نمی‌خواستند. در دلشان شک و فتنه رخنه کرده بود و به دنیا گرایش پیدا کرده بودند و یاران و خیرخواهان آن حضرت کم شده بودند. مردم بصره با آن حضرت مخالف بودند و کینهٔ او را در دل داشتند. همچنین بیشتر اهل کوفه، قرّاء کوفه، اهل حجاز، اهل شام و همهٔ قریش با آن حضرت بددل بودند.

ابوفاخِته می‌گوید نزد علی (ع) نشسته بودم که مردی که مشخص بود تازه از سفر رسیده است آمد و گفت: «یا امیرالمؤمنین! من از شهری پیش تو آمده‌ام که هیچ‌کس در آنجا تو را دوست ندارد.» حضرت پرسید: «از کجا آمده‌ای؟» گفت: «از بصره». حضرت فرمود: «اگر آنها می‌توانستند مرا دوست بدارند، دوست می‌داشتند. من و شیعیانم در عهد و پیمان خداییم تا روز قیامت، نه یک نفر بر تعداد ما افزوده می‌شود و نه یک نفر کم می‌شود.»

عجبا عجبا! به خدا قسم که اجتماع آنها بر باطل، و پراکندگی شما از حق، دل را می‌میراند و همّ و غم را به سوی انسان می‌کشد و غم را شعله‌ور می‌کند. قباحت و زشتی و غصه بر شما باد! خود را هدف پرتاب تیر قرار داده‌اید، به شما حمله می‌شود و حمله نمی‌کنید، با شما می‌جنگند و نمی‌جنگید، خدا معصیت می‌شود و شما راضی هستید، به شما تجاوز می‌شود و ننگتان نمی‌آید و به غیرتتان برنمی‌خورد!

به شریح فرمود: «این زره مال من است. نه آن را به او فروخته‌ام و نه به او بخشیده‌ام.» شریح به نصرانی گفت: «امیرالمؤمنین چه می‌گوید؟» نصرانی گفت: «نه، زره مال من است، البته نمی‌گویم که امیرالمؤمنین دروغ می‌گوید.» شریح رو به علی (ع) کرد و گفت: «یا امیرالمؤمنین! آیا بر ادعای خود شاهد و دلیلی داری؟» حضرت فرمود: «نه.» و شریح به سود آن نصرانی رأی داد. نصرانی اندکی رفت، سپس برگشت و گفت: «شهادت می‌دهم که این شیوهٔ قضاوت پیامبران است. امیرالمؤمنین مرا نزد قاضی خود آورده و قاضی بر علیه او رأی می‌دهد. شهادت می‌دهم به وحدانیت خدا و شهادت می‌دهم که محمد (ص) بنده و پیامبر اوست.

یا أَشْبَاهَ الرِّجَالِ وَ لَا رِجَالَ! وَ یا طَغَامَ الْأَحْلَامِ أَحْلَامَ الْأَطْفَالِ! وَ عُقُولَ رَبَّاتِ الْحِجَالِ

به خدا قسم هیچ ملّتی در میان خانه‌اش مورد حمله قرار نگرفت مگر اینکه ذلیل شد.

معاویه گفت: «در شما بنی‌هاشم خصلتی وجود دارد که آن را نمی‌پسندم.» عقیل گفت: «چه خصلتی؟» گفت: «نرمش.» عقیل گفت: «کدام نرمش؟» معاویه گفت: «همان که گفتم.» عقیل گفت: «بله، ما بدون آنکه ضعیف و ناتوان باشیم نرمش داریم و بدون آنکه خشونت و تندی به خرج دهیم دارای عزت هستیم. اما شما نرمشتان پیمان‌شکنی است و صلح و آشتی‌تان کفر است.»

روزی معاویه به عقیل گفت: «ای عقیل من برای تو بهترم یا علی؟» عقیل گفت: «علی بیشتر از آنکه به من توجه کند مراقب نفس خودش بود، و تو بیشتر از آنکه در فکر نفس خودت باشی به من توجه می‌کنی.»

نامه‌های آن دو بدکار، آن دو دوستدار گناه، آن دو همدل در گمراهی، آن دو رشوه‌گیرنده برای حکومت، آن دو متکبر در مقابل دین‌داران که از نصیب دنیوی خودشان استفاده کردند، را خواندم.

رسول خدا (ص) فرمود: «خداوند عزوجل، هریک از دوستان خود را ببیند که در اطاعت از امامش و یک‌دلی با او می‌کوشد، قطعاً آن شخص در جایگاه برین بهشتی با ما خواهد بود.»

«اینکه هم‌عقیده‌های عمرو عاص به سوی او رفته‌اند برای تو بهتر از آن است که پیش تو بمانند. گفته‌ای عده‌ای از اطرافیانت سستی می‌کنند، تو سستی نکن، هرچند آنها سستی کنند.

ای سفیان! این قتل و تاراج‌ها دل‌های مردم عراق را هراسان می‌کند و از میان آنها کسانی را که به ما تمایل دارند و می‌خواهند از حکومت علی (ع) جدا شوند جسور می‌کند، و کسانی را که از بلاها و سختی‌ها می‌ترسند به سوی ما می‌کشاند.

همان کسی که به مالک سم خورانده بود خود را به شام رساند و خبر شهادت مالک أشتر را داد. معاویه برخاست و این‌گونه به اهل شام بشارت داد: «علی بن ابی‌طالب دو دست توانا داشت؛ یکی در جنگ صفین بریده شد (یعنی عمار یاسر) و دیگری امروز (یعنی مالک أشتر).»

به خدا قسم هیچ ملّتی در میان شهر خودش مورد حمله قرار نگرفت مگر اینکه ذلیل شد.

او فرمان داده‌ام که به نیکوکار شما نیکی کند و بر مردد بدگمان سخت بگیرد و با عوام و خواص به مدارا رفتار کند