بریده‌هایی از کتاب کتابخانه نیمه شب

اگه می‌فهمیدیم هیچ روش زندگی‌ای وجود نداره که بتونه ما رو دربرابر غم و اندوه مصون کنه، قضایا خیلی راحت‌تر می‌شدن. و اون غم ذاتاً بخشی از تاروپود سعادت و خوشبختیه. نمی‌تونی یکی رو بدون دیگری داشته باشی. معلومه که اون‌ها با درجات و مقادیر متفاوتی به ما می‌رسن. اما هیچ زندگی‌ای نیست که در اون بتونید برای همیشه در حالتی از شادی و خوشبختی خالص باشید و این تصور صرفاً باعث ایجاد ناراحتی بیشتر توی زندگی می‌شه.»

عجیب‌وغریبه. جوری که وقتی زندگیت تغییر می‌کنه، آدم‌ها به روش‌های متفاوتی عمل می‌کنن. به گمونم، بهای شهرته.»

می‌توانی همه‌چیز داشته باشی و هیچ‌چیز احساس نکنی.

نورا، بعضی وقت‌ها تنها راه یادگرفتن زندگی‌کردنه.»

تاحالا با خودتون فکر کردید که «چطور کارم به این‌جا کشید؟» انگار داخل هزارتویی هستی و کاملاً گم شدی و همه‌ش تقصیر خودته، چون خودت بودی که همهٔ اون پیچ‌ها رو پشت سر گذاشتی و می‌دونی که مسیرهای زیادی برای بیرون اومدنت هست، چون صدای همهٔ افرادی رو که از اون هزارتو بیرون اومدن می‌شنوی که می‌گن و می‌خندن. و گاهی از لای حصار نگاهی به اون‌ها میندازی که از لای برگ‌ها شکلی گذرا از اون‌ها رو می‌بینی. و اون‌ها اون‌قدر شاد به نظر می‌رسن که از پسش براومدن و تو از دست اون‌ها دلخور نیستی، بلکه از دست خودت دلخوری که توانایی اون‌ها رو برای حل این هزارتو نداشتی. برای تو هم پیش اومده؟ یا این هزارتو فقط برای منه؟

و به‌اندازهٔ احتمالاتی که داری زندگی‌های متفاوتی داری. وقتی تصمیم‌های متفاوتی می‌گیری، زندگی‌های دیگه‌ای به وجود می‌آن و اون تصمیم‌ها نتیجه‌های متفاوتی به‌بار می‌آرن. اگه حتی فقط یه کار رو متفاوت انجام داده بودی، داستان زندگیت متفاوت بود

کسی به کسی گفت: «غصه نخور عزیزم، شاید هرگز اتفاق نیفته.» او با خودش فکر کرد هرگز اتفاقی نیفتاده. کُلِ مشکل همینه.

چند تا دَن در این دنیا بودند که رؤیای چیزهایی را داشتند که اگر واقعاً به آن‌ها می‌رسیدند از آن‌ها بیزار می‌شدند. و چند نفرشان داشتند بقیه را به‌سمت ایدهٔ توهمی خوشبختی خودشان هل می‌دادند؟

«خواستن واژهٔ جالبیه. معنیش فقدانه. گاهی اگه اون فقدان رو با چیز دیگه‌ای پر کنیم، خواستهٔ اصلی به‌کلی ناپدید می‌شه. شاید بیشتر از مشکل خواستن، مشکل فقدان داری. شاید زندگی‌ای باشه که توش واقعاً بخوای زنده بمونی.»

برتراند راسل نوشته است: «ترس از عشقْ ترس از زندگی است و آن‌هایی که از زندگی می‌ترسند، پیش از مرگ مُرده‌اند.»

هر کتاب فرصتی برای آزمودن زندگی دیگری را، که می‌توانستی داشته باشی، در اختیارت قرار می‌دهد، برای این‌که ببینی اگر انتخاب‌های دیگری کرده بودی، اوضاع چطور می‌شد... اگر فرصت داشتی حسرت‌هایت را جبران کنی، چه کار متفاوتی می‌کردی

فقط باید یک نفر باشیم. فقط باید یک هستی را احساس کنیم. مجبور نیستیم همه‌کار بکنیم تا همه‌چیز باشیم، چون همین لحظه هم بی‌نهایت هستیم. درحالی‌که ما زنده‌ایم همیشه آینده‌ای از بی‌شمار امکان را در بر داریم. پس بیایید با مردمی که در هستی ما هستند مهربان باشیم. بیایید گاه‌وبی‌گاه از نقطه‌ای که در آن هستیم نگاه کنیم، چون هرجایی که از قضای روزگار در آن هستیم، آسمان همان رنگ است.

«ترس از عشقْ ترس از زندگی است و آن‌هایی که از زندگی می‌ترسند، پیش از مرگ مُرده‌اند.»

اگه واقعاً از ته قلبت یه زندگی رو بخوای، نباید نگران باشی. جوری اون‌جا می‌مونی که انگار همیشه اون‌جا بودی.

است. ترس زمانی است که داخل سردابی سرگردان شوی و نگران باشی درِ آن بسته شود. یأس زمانی است که درْ بسته و پشت‌سرت قفل باشد.

«هیچ‌وقت اهمیت بزرگِ چیزهای کوچک رو دست کم نگیر.»

اگر هنوز مهره‌هایی روی صفحه باقی مانده باشد، هیچ بازیکنی تسلیم نمی‌شود.

لازمه نگرانی و اهمیت‌دادن به تصدیق دیگران رو تموم کنی، نورا.» خانم الم نجواکنان و برای افزودن قدرت و صمیمت گفت: «برای این‌که خودت باشی نیازی به مجوز نداری...»

«چون نورا، بعضی وقت‌ها تنها راه یادگرفتن زندگی‌کردنه.»

نورا دلش می‌خواست در دنیایی زندگی کند که هیچ قساوتی در آن نباشد، اما تنها وجود دنیاهایی برایش مهیا بود که انسان‌ها در آن بودند.