بریده‌هایی از کتاب کتابخانه نیمه شب

زغال‌سنگ و الماس هردو کربن هستند، اما زغال‌سنگ بسیار ناخالص‌تر از آن است که تحت هر فشاری بتواند الماس شود. از نظر علمی، اولش زغال‌سنگی آخرش هم زغال‌سنگ. شاید درس واقعی همین بود.

برتراند راسل نوشته است: «ترس از عشقْ ترس از زندگی است و آن‌هایی که از زندگی می‌ترسند، پیش از مرگ مُرده‌اند.»

«الگوهایی برای زندگی وجود دارن... ضرب‌آهنگ‌هایی هستن. وقتی توی یه زندگی گیر افتادی، خیلی راحته که خیال کنی اون اوقات غم یا تراژدی یا شکست یا ترس نتیجه‌ای از اون هستی و موجودیت بخصوصه. که این یه محصول جانبی زندگی به یه روش خاصه، نه صرفاً خود زندگی‌کردن. منظورم اینه که اگه می‌فهمیدیم هیچ روش زندگی‌ای وجود نداره که بتونه ما رو دربرابر غم و اندوه مصون کنه، قضایا خیلی راحت‌تر می‌شدن. و اون غم ذاتاً بخشی از تاروپود سعادت و خوشبختیه. نمی‌تونی یکی رو بدون دیگری داشته باشی. معلومه که اون‌ها با درجات و مقادیر متفاوتی به ما می‌رسن. اما هیچ زندگی‌ای نیست که در اون بتونید برای همیشه در حالتی از شادی و خوشبختی خالص باشید و این تصور صرفاً باعث ایجاد ناراحتی بیشتر توی زندگی می‌شه.»

«شاید این‌طور به نظر برسه که مسیرهای ساده‌تر و بی‌دردسرتری وجود دارن. اما شاید هیچ مسیر راحتی وجود نداره. فقط مسیرهای مختلف‌اند. توی یه زندگی ممکنه متأهل باشم. توی یکی دیگه شاید تو یه مغازه کار می‌کنم و شاید به اون پسرخوشگله که من رو به صرف قهوه دعوت کرده جواب بله بدم. تو یه زندگی دیگه شاید دنبال یخچال‌های طبیعی قطب شمالم و تو یکی دیگه شاید قهرمان شنای المپیک باشم. کسی چه می‌دونه؟ هر لحظه از هر روز وارد دنیای جدیدی می‌شیم و، با مقایسهٔ زندگی‌های خودمون با زندگی مردم، بیشتر اوقات مشغول حسرت‌خوردنیم که ای کاش زندگی‌هامون یه‌جور دیگه بودن. خودمون رو با سایر مردم و نسخه‌های دیگه‌ای از خودمون مقایسه می‌کنیم، درحالی‌که واقعاً بیشتر زندگی‌ها درجاتی از خیر و درجاتی از شر دارن.»

برتراند راسل نوشته است: «ترس از عشقْ ترس از زندگی است و آن‌هایی که از زندگی می‌ترسند، پیش از مرگ مُرده‌اند.

پی بُرد این همان‌چیزی بود که این زندگی احتمالاً شبیهش بود؛ یک پیست مسابقهٔ بزرگ. اما اصلاً نمی‌دانست در این تشابه آیا او اسب بود یا سوارکار.

مجبور نیستیم همه‌کار بکنیم تا همه‌چیز باشیم، چون همین لحظه هم بی‌نهایت هستیم. درحالی‌که ما زنده‌ایم همیشه آینده‌ای از بی‌شمار امکان را در بر داریم.

او داشت می‌گفت: «افراد بااستقامتْ متفاوت از بقیه ساخته نشده‌ن. تنها تفاوتشون اینه که هدف روشنی توی ذهن دارن و عزم راسخی برای رسیدن به اون هدف. استقامت برای متمرکزموندن، تو زندگی‌ای که پر از حواس‌پرت‌کن‌هاست، ضروریه. این تواناییْ پایبندموندن به یه وظیفه‌ست، وقتی بدن و ذهن شما به حد نهایی خودشون می‌رسن؛ توانایی برای این‌که سرت رو پایین نگه داری و به شنا تو مسیر خودت ادامه بدی، بدون این‌که سرت رو این‌طرف و اون‌طرف بچرخونی تا ببینی آیا کسی ممکنه از تو جلو بزنه یا نه...»

نمی‌توانم تمام افرادی باشم که دلم می‌خواهد یا تمام زیستن‌هایی را زندگی کنم که دوستشان دارم. هیچ‌وقت نمی‌توانم تمام مهارت‌هایی را یاد بگیرم که دلم می‌خواهد. پس چرا دلم می‌خواهد؟ دلم می‌خواهد تمام طیف‌ها، مایه‌ها و دگرگونی‌های تجربیات ذهنی و جسمی ممکن در زندگی‌ام را زندگی و احساس کنم. سیلویا پلات

«و چیزی که باید متوجه بشی اینه که بازی تا زمانی که تموم نشده هیچ‌وقت تموم نمی‌شه. تا وقتی که حتی یه سرباز پیاده روی صفحه باشه تموم نشده. اگه حریفی فقط یه سرباز و یه شاه داشته باشه و حریف دیگه همهٔ مهره‌هاش رو داشته باشه، هنوز هم یه بازیه. و حتی اگه تو یه سرباز بودی (شاید همهٔ ما باشیم) اون‌وقت باید یادت باشه که سرباز جادویی‌ترین مهره‌ست. شاید کوچیک و پیش‌پاافتاده به نظر برسه اما این‌طور نیست، چون سرباز هیچ‌وقت فقط سرباز نیست. سرباز وزیریه که توی کمینه. تنها کاری که تو باید انجام بدی اینه که راهی برای پیشروی به جلو پیدا کنی. مربع به مربع بری جلو. می‌تونی به‌طرف دیگه برسی و همه‌جور قدرتی رو آزاد کنی.»

«برای این‌که خودت باشی نیازی به مجوز نداری...»

«ترس از عشقْ ترس از زندگی است و آن‌هایی که از زندگی می‌ترسند، پیش از مرگ مُرده‌اند.»

می‌دونید، یه کار متفاوت‌کردن غالباً عین این می‌مونه که همه‌چیز رو به‌شکل متفاوتی انجام بدی. کارهایی رو که طی یک عمر می‌کنیم نمی‌شه برگردوند، هرچقدر هم تلاش کنیم...»

زندگی می‌تونه ارزش زندگی‌کردن داشته باشه، به شرط این‌که زندگی درستی رو که باید توش باشی پیدا کنی. اما دلت نمی‌خواد اون دروازه قبل از این‌که فرصت عبور از اون رو داشته باشی بسته بشه.»

اگه می‌فهمیدیم هیچ روش زندگی‌ای وجود نداره که بتونه ما رو دربرابر غم و اندوه مصون کنه، قضایا خیلی راحت‌تر می‌شدن. و اون غم ذاتاً بخشی از تاروپود سعادت و خوشبختیه.

به قول فیلسوف اسکاتلندی، دیوید هیوم، اهمیت حیات یک انسان برای عالم هستی بیشتر از حیات یک صدف نبود.

وقتی مدتی بسیار طولانی در یک مکان می‌مانی، فراموش می‌کنی دنیا دقیقاً چقدر وسیع است.

آرتور شوپنهاورِ فیلسوف در یکی از لطیف‌ترین لحظاتش نوشته بود: «شفقت اساس اخلاقیات است.» شاید اساس زندگی هم بود.

«هیچ‌وقت اهمیت بزرگِ چیزهای کوچک رو دست کم نگیر.»

متساوی‌الفاصله؛ نه نزدیک به این کناره نه نزدیک به آن کناره. این احساسی بود که در بیشتر عمرش داشت. گیرکرده در وسط. درحال تقلا، دست‌وپازدن و تلاش برای بقا با این‌که نمی‌دانست کدام طرف برود و رهسپار کدام مسیر شود بدون این‌که پشیمان شود.