بریده‌هایی از کتاب روح یک زن

قبل از هر چیز، باید استیلای مردسالاری به پایان برسد. مردسالاری یک نهاد باستانی است که ارزش‌ها و کاستی‌های مردانه را ترویج و نیمه دیگر بشریت ـ یعنی زنان ـ را سرکوب می‌کند. باید در همه چیز تردید کرد. از آداب و رسوم مذهبی و قانون گرفته تا علم و فرهنگ.

برای من بخشش راحت‌تر است تا گرفتن. من محبتی را نمی‌پذیرم، مگر آنکه بتوانم جبرانش کنم. از گرفتن هدیه بدم می‌آید. به کسی هم اجازه نمی‌دهم تولدم را جشن بگیرد. یکی از بزرگ‌ترین چالش‌هایم اعتراف به ضعف و آسیب‌پذیری‌ام بوده است.

اگر خلیفه بغداد می‌دانست که زن‌ها بیشتر و بالاتر از هر چیز خواهان «عشق» اند، خوشحال‌تر می‌شد. زن بدون عشق زنده نمی‌ماند. در زندگی زن، رتبه فرزند و مرد بعد از عشق قرار دارد. زنی که خودش را نادیده بگیرد تن به بردگی داده است. آیا ملاحظه کرده‌اید که فردگرایی و خودخواهی در مردان خصیصه‌هایی مثبت تلقی می‌شوند و اگر زنی این خصیصه‌ها را داشته باشد، ضعیف و ناقص معرفی می‌شود؟

خشمِ بدونِ هدف نه‌تنها بی‌فایده است، بلکه خسارت‌بار هم هست

زن‌ها از خواندن آن ستون احساس تهدید می‌کردند، زیرا آن نوشته‌ها بنیان جهانی را می‌لرزاند که در خانه و خانواده ساخته بودند.

زن تحقق خواسته‌های شخصی خودش را قربانی فرزندان، والدین و تقریباً هر کس دیگری می‌کند. در راه عشق هم ازخودگذشتگی می‌کند و راه تسلیم را در پیش می‌گیرد. این اوج شرافت انسانی است. زن هر چه در راه عشق ایثار کند شریف‌تر است. فرهنگ از عشق به‌عنوان عالی‌ترین احساس بشری تجلیل می‌کند.

اگر خلیفه بغداد می‌دانست که زن‌ها بیشتر و بالاتر از هر چیز خواهان «عشق» اند، خوشحال‌تر می‌شد. زن بدون عشق زنده نمی‌ماند. در زندگی زن، رتبه فرزند و مرد بعد از عشق قرار دارد. زنی که خودش را نادیده بگیرد تن به بردگی داده است. آیا ملاحظه کرده‌اید که فردگرایی و خودخواهی در مردان خصیصه‌هایی مثبت تلقی می‌شوند و اگر زنی این خصیصه‌ها را داشته باشد، ضعیف و ناقص معرفی می‌شود؟ زن تحقق خواسته‌های شخصی خودش را قربانی فرزندان، والدین و تقریباً هر کس دیگری می‌کند. در راه عشق هم ازخودگذشتگی می‌کند و راه تسلیم

آن اتفاق یک جنبش بود، جنبشی که رهبر نداشت و به هیچ حزب سیاسی‌ای هم وابسته و متصل نبود. فقط بخش‌های مختلف جامعه که هر کدام شکایات و مطالبات خود را مطرح می‌کردند در آن حضور داشتند: بومیان، دانشجویان، کارگران و اصناف

جای تأسف است که ببینیم میان نیروهای مخالف، زنانی هم هستند که از تغییر هراس دارند و قادر نیستند آینده متفاوتی را مجسم کنند.

داشتن روحیه سرکشی و برخورداری از شخصیتِ جسورانه در برادرانم قابل قبول بود. چرا؟ چون در نظر آن‌ها، اقتضای شخصیت مردانه الزاماً چنان روحیه و شخصیتی را توجیه می‌کرد. اما دختر که نباید چنان شخصیت زمختی داشته باشد. اگر داشته باشد، بیمار است و باید آسیب‌شناسی شود.

در نظر من، مرگ بانوی موقر و برازنده‌ای است که بوی خوش عطر یاس می‌دهد. ابتدا مرگ در همسایگی ما می‌پلکید. بعد در خانه همسایه‌مان دیده شد. حالا هم با صبر و حوصله در حیاط خانه‌ام ایستاده و منتظر دیدار با من است.

معمولاً، دهه آخر زندگی ما پرهزینه‌ترین، دردناک‌ترین و منزوی‌ترین روزهای زندگی‌مان است.

اگر مردسالاری مثل یک صخره متصلب باشد، فمینیسم مانند اقیانوس سیلان دارد؛ قدرتمند، عمیق و دربرگیرنده پیچیدگی‌های لایتناهی زندگی است؛ چون موج در حرکت است، جزر و مد دارد، جریان دارد و البته، گاهی طوفان هم به پا می‌کند. فمینیسم چون اقیانوس ایستا نیست. همیشه خروشان و مواج است.

اما مراد من از فمینیسم چیست؟ مراد من از فمینیسم ربطی به زنانگی و مردانگی ندارد. آنچه هست مربوط به اندیشه و تفکر است. فمینیسم یک موقعیت فلسفی و قیامی است علیه اقتدار مردانه. فمینیسم راهی است برای رسیدن به یک جهان‌بینی و قدم برداشتن به‌سوی شناختن روابط انسانی. فمینیسم تعهدی است در قبال عدالت و مبارزه‌ای است برای برقراری تساوی بین زن و مرد و آزاد کردن هر کسی، حتی بعضی از مردان، که زیر یوغ سرکوب‌اند. خلاصه، بحث گسترده‌تر از موضوع زن و مرد است. هر کسی که بخواهد در این جامعه مبتنی بر عدالت و برابری زندگی کند در این تعریف می‌گنجد.

در اکثر جوامع بشری، ارزشِ یک زن به جوانی و زیبایی او بستگی دارد. پس هر زنی نمی‌تواند از آزمون سنجش زنانگی موفق بیرون بیاید. اغلب ما زنان مانند کشتی‌های شکسته‌ای، روی آب سرگردانیم و از این آزمون سربلند بیرون نمی‌آییم.

دریافتم که خشمِ بدونِ هدف نه‌تنها بی‌فایده است، بلکه خسارت‌بار هم هست. اگر قرار بود تغییری رخ دهد، باید اقدام می‌کردم.

برای پدر و خانواده شامله ارزش دختر در درجه دوم بود. آنچه در درجه اول قرار داشت آبروی خانواده بود.

پانچیتا می‌گفت: «ایزابل! من هم از آقابالاسر نفرت داشتم، اما کاری نمی‌شود کرد. تا بوده، همین بوده و درِ دنیا روی همین پاشنه چرخیده است.»

ناپدید شدن پدرم از صفحه زندگی ما یک اتفاق استثنایی نبوده و نیست. در شیلی و به‌خصوص، در طبقه کارگر، زن ستون خانواده و جامعه است. میان طبقه کارگری شیلی، مردان یک روز می‌آیند و روز بعد می‌روند. اغلب برای همیشه ناپدید می‌شوند و هرگز برای دیدن فرزندانشان برنمی‌گردند. این مادران هستند که چون کوه می‌ایستند.

امروز، فرصت‌هایی در اختیار دارم که مادرم از آن‌ها محروم بود.