بریده‌هایی از کتاب قدرت شروع ناقص

گفتهٔ مشهور نیلز بور، فیزیک‌دان برندهٔ جایزهٔ نوبل را گوش کنید: «متخصص کسی است که همه‌جور اشتباهی در حوزه‌های کوچک مرتکب شده.»

ایجاد خطوط مبین در زندگی‌تان ممکن است قدرت ارادهٔ روزانه‌تان را بسیار تقویت کند.

این ایدهٔ اساسی که شما می‌توانید روی یک قسمت از تجربه‌ای تمرکز کنید و بقیه را نادیده بگیرید، مفهوم روان‌شناسی شناختی معروف به «توجه انتخابی» است که به آن «اثر مهمانی شبانه» نیز می‌گویند. این نام برگرفته از این ایده است که وقتی در اتاقی شلوغ مملو از گفت‌وگو ایستاده‌اید، مغز می‌تواند به یک گفت‌وگوی واحد توجه کند. توجه انتخابی به شما کمک می‌کند سروصداهای مزاحم (نویز) را فیلتر و روی نشانه‌ها (سیگنال‌ها) تمرکز کنید.

اگر فقط یک گوشه بنشینید و امید داشته باشید هر روز درست تصمیم بگیرید، قطعاً قربانی می‌شوید؛ قربانیِ فرسودگی تصمیم‌گیری و نداشتن قدرت اراده.

تصمیم‌گیری را کنار بگذارید، تعهددادن را آغاز کنید

درست همانند ماهیچه‌های‌تان که بعد از چندین تمرین ورزشی خسته می‌شوند، قدرت اراده‌تان نیز با تصمیم‌گیری‌های مکرر کم می‌شود.

چیزی که ارزش زحمت‌کشیدن دارد هیچ‌گاه در شمار کارهای فوری قرار نمی‌گیرد. این ماهیت اهداف مهم است که به توجه فوری نیاز ندارند. آن‌ها به هدف، مسیر مشخص و استمرار حرکت در بلندمدت نیازمندند.

چیزی که ارزش زحمت‌کشیدن دارد هیچ‌گاه در شمار کارهای فوری قرار نمی‌گیرد. این ماهیت اهداف مهم است که به توجه فوری نیاز ندارند.

اولین سؤال را بپرسید. خطر کنید. شروع کنید. در چیزی مشارکت کنید؛ تیم‌تان، خانواده‌تان، شغل‌تان، جامعه‌تان.

میل به شروع یا خواستن کوچک‌ترین چیز در زندگی است که بزرگ‌ترین تفاوت‌ها را ایجاد می‌کند.

شروع‌کردن از موفق‌شدن مهم‌تر است

برای داشتن زندگی سالم و دستیابی به بهره‌وری زیاد، همهٔ تمرکزم را روی این سه ترفند مدیریت زمان گذاشته‌ام: ۱. کارهای نصف‌ونیمه را حذف و عمیق‌تر تمرکز کن. ۲. مهم‌ترین کار را قبل از همه انجام بده. ۳. به برنامه بچسب و بی‌توجه به دستاوردها، عادت‌هایت را بساز.

وقتی مهم‌ترین کار را قبل از همه انجام دهید، هیچ‌گاه روز خود را در حالی به پایان نمی‌برید که کار مهم آن روز را از قلم انداخته باشید. با پیروی از این راهبرد ساده ـ حتی اگر برنامه‌تان به هر دلیلی به هم بریزد ـ روزتان را با بهره‌وری زیادی به پایان خواهید رساند.

تنها راهی که برای عادت‌کردن به کار عمیق و جلوگیری از تقسیم حواس پیدا کرده‌ام همین حذف کامل حواس‌پرتی‌هاست.

هر گاه دنیا صندلی‌اش را جلوی‌تان تکان داد، به خاطر بسپارید همهٔ چیزی که لازم دارید فقط تعهدِ انجام یک کار است.

یکی از راهکارهایی که امتحان کرده‌ام این بوده است که اجازه دهم ارزش‌هایم بر تصمیم‌هایم نظارت کنند، نه به این معنا که جوانب دیگر را در روند تصمیم‌گیری‌ام نادیده بگیرم، بلکه فقط ارزش‌های اصلی‌ام را به این ترکیب اضافه کنم. مثلاً، اگر دارم به یک مسئلهٔ کاری می‌پردازم، به جای این‌که فقط بپرسم «این روش می‌تونه پول‌ساز باشه؟»، می‌توانم بپرسم «آیا این روش با ارزش‌هام مطابقت داره؟» و بعد بپرسم «آیا این روش می‌تونه پول ساز باشه؟» اگر جوابم به هر کدام منفی باشد، به دنبال گزینهٔ دیگری می‌گردم. ایده‌ای که در پسِ این روش وجود دارد این است که اگر طبق ارزش‌های‌مان کار و زندگی کنیم، بیشتر احتمال دارد طوری روزگارمان را بگذرانیم که به زندگی‌مان افتخار کنیم، به جای این‌که از آن پشیمان باشیم.

به این نتیجه رسیده‌ام که برای موفقیت بیشتر، به جای این‌که هر روز فقط امید داشته باشم درست تصمیم بگیرم، باید برای کارهای مهمم برنامه‌ریزی کنم. مثلاً برنامه‌ریزی کرده‌ام که دوشنبه و پنج‌شنبه را به نوشتن اختصاص دهم و دوشنبه، چهارشنبه و جمعه وزنه بزنم. بنابراین، هر دوشنبه مجبور نیستم تصمیم بگیرم که بنویسم یا نه، پیش‌تر برای آن برنامه‌ریزی کرده‌ام. دیگر لازم نیست امیدوار باشم قدرت ارادهٔ کافی برای رفتن به باشگاه را داشته باشم زیرا دوشنبه‌ها سر ساعت ۶ عصر خودبه‌خود به آن‌جا می‌روم. اگر فقط یک گوشه بنشینید و امید داشته باشید هر روز درست تصمیم بگیرید، قطعاً قربانی می‌شوید؛ قربانیِ فرسودگی تصمیم‌گیری و نداشتن قدرت اراده.

همهٔ ما می‌توانیم تمرکز کنیم، به شرط آن‌که بتوانیم تصمیم بگیریم چه کاری مهم است و به چه کاری باید متعهد بمانیم. تنها انتخاب غلط این است که انتخابی نداشته باشید.

نتایج خیره‌کننده نیز حاصل تداوم و استمرار انتخاب‌های روزانهٔ ما هستند.

یکی از دلایلی که هر دوشنبه و پنج‌شنبه مقاله‌ای منتشر می‌کنم همین است. دوست دارم تعدادی از ضربات صفحه‌کلیدم به هر تعداد آدم که می‌شود فایده برساند. به اعتقاد من، وقتی نوشته‌های‌تان را به اشتراک می‌گذارید، در مقیاس بزرگی، دیگران را هدایت و رهبری می‌کنید. و این فقط برای ایمیل نیست...