بریده‌هایی از کتاب نوآفرینی

موفقیت معمولاً با پیشی گرفتن بر بقیه حاصل نمی‌شود، بلکه با انتظار برای زمان مناسبِ اقدام به دست می‌آید.

نوآفرینان بزرگ لزوماً ژرف‌ترین خبرگی را ندارند، بلکه به دنبال دیدی فراخ‌ترند.

اعتقاد راسخ به ایده‌هایی که داریم خطرناک است نه‌فقط به این دلیل که ما را در مقابل مثبت‌های کاذب آسیب‌پذیر می‌کند، بلکه به‌این‌علت که مانع از این می‌شود که تنوع لازم را برای دست یافتن به توان بالقوهٔ خلاقه‌مان ایجاد کنیم.

بهترین راه برای کسب مهارت در داوری کردن دربارۀ ایده‌ها این است که بازخورد جمع کنیم. ایده‌های زیادی را مطرح کنید و ببینید کدام‌یک تحسین‌ و توسط مخاطبان هدفتان برگزیده می‌شود.

وقتی مستأصل شدنتان شروع می‌شود، شروع می‌کنید به فکر کردن خارج از چارچوب‌ها.

بسیاری از افراد به این دلیل از رسیدن به نوآفرینی بازمی‌مانند که چند ایدهٔ معدود تولید می‌کنند و سپس ذهنشان را به‌تمامی درگیر اصلاح کردن آنها و به کمال رساندنشان می‌کنند.

این فرض عمومی وجود دارد که بین کیفیت و کمیت توازنی معکوس هست - اگر بخواهید کار بهتری انجام دهید، باید مقدار کمتری از آن به انجام برسانید - اما از قرار معلوم این حرف نادرست است. درواقع، وقتی نوبت به خلق ایده می‌رسد، کمیت ‌پیش‌بینی‌پذیر‌ترین مسیر به سمت کیفیت است.

سایمونتن گزارش می‌کند که، در انواع رشته‌ها، پرکارترین افراد نه‌تنها بالاترین میزان نوآفرینی را دارند، بلکه نوآفرینانه‌ترین برون‌داد خود را طی دوره‌هایی خلق می‌کنند که در آن بیشترین حجم کار←[۱] را تولید کرده‌اند.

آیرا گلَس، تهیه‌کنندهٔ زندگی آمریکایی و پادکست سریال می‌گوید اگر می‌خواهید نوآفرین باشید، «مهم‌ترین کار ممکنی که می‌توانید انجام دهید این است که کارهای زیادی انجام دهید. حجم بزرگی از آثار پدید بیاورید.»

حتی نوابغ نیز در تشخیص اینکه چه زمانی ایدهٔ موفقی در دستشان است مشکل دارند.

دانشمندان علوم اجتماعی مدت‌هاست فهمیده‌اند که ما گرایش داریم وقتی خودمان را ارزیابی می‌کنیم اعتماد‌به‌نفس بیش‌ازحد داشته باشیم.

در دههٔ ۱۹۷۰، پمپ تزریق دارو را اختراع کرد، که آن‌قدر سودآوری داشت که وی یک جت و یک بالگرد خرید و عمارتی در نیوهمپشایر بنا کرد، که کارگاه ماشین‌افزار، آزمایشگاه الکترونیک و زمین بیس‌بال هم داشت. در دههٔ ۱۹۸۰، دستگاه دیالیزِ همراه او موفقیتی عظیم بود.

در دههٔ ۱۹۹۰، کامن آی‌بات را طراحی کرد، صندلی چرخ‌داری که می‌توانست از پله‌ها بالا برود.

شرکت‌ها، اجتماعات و کشورهای ما لزوماً دچار کمبود ایده‌های تازه نیستند. قیدوبند آنها کمبود افرادی است که در انتخاب ایده‌های تازهٔ مناسب تبحر داشته باشند.

اگر فقط می‌شد که افراد ایده‌های تازه‌تری خلق کنند، اوضاع همه‌مان بهتر می‌بود. اما در واقعیت، بزرگ‌ترین مانع نوآفرینی خلق ایده نیست - برگزیدن ایده است.

اگرچه نوابغ خردسال غالباً هم به لحاظ استعداد و هم ازنظر جاه‌طلبی غنی هستند، آنچه مانع از این می‌شود که دنیا را به‌پیش ببرند نیاموختن نوآفرین بودن است. درحالی‌که آنها در رقابت‌های تالار موسیقی کارنِگی به اجرا مشغول‌اند، در المپیادهای علمی برنده یا قهرمان شطرنج می‌شوند، موضوع دردناکی رخ می‌دهد: کار نیکو کردن از پر کردن است، اما کار نو کردن، خیر. کودکان مستعد یاد می‌گیرند ملودی‌های پرشکوه موتزارت و سمفونی‌های زیبای بتهوون را بنوازند، اما هرگز نمی‌آموزند که موسیقی‌های نوی خود را تصنیف کنند. آنها انرژی خود را بر مصرف کردن دانش علمی موجود متمرکز می‌کنند، نه بر تولید بینش‌های جدید. آنها از قواعد کدگذاری‌شدهٔ بازی‌های مرسوم دنباله‌روی می‌کنند، به‌جای اینکه قواعد یا بازی‌های خود را ابداع کنند. در سراسر این مسیر، آنها تلاش می‌کنند که تأیید والدین و تحسین آموزگارانشان را کسب کنند.