بریده‌هایی از کتاب نوآفرینی

براساس تعریف من، نوآفرینی مستلزم ارائه و پیش بردن ایده‌ای است که در حوزه‌ای خاص نسبتاً غیرعادی باشد، و به‌صورت بالقوه امکان بهبود یافتن داشته باشد.

تعویق، در کنار فراهم کردن زمان برای تولید ایده‌های تازه، مزیت دیگری هم دارد: ما را آمادهٔ بداهه عمل کردن نگاه می‌دارد.

صاحب‌نظران چنین برآورد کرده‌اند که داوینچی کشیدن مونالیزا را از ۱۵۰۳ آغاز کرد و چند سال گاه‌وبیگاه روی آن کار کرد، سپس آن را نیمه‌کاره رها کرد، و فقط نزدیک مرگش در ۱۵۱۹ بود که بالاخره تکمیلش کرد. منتقدانش فکر می‌کردند او دارد وقتش را با ور‌رفتن به تجربیات نورشناختی و عوامل دیگر حواس‌پرتی تلف می‌کند، و این باعث شده است که از تکمیل کردن این نقاشی بازبماند. اما معلوم شد این عوامل حواس‌پرتی امری حیاتی برای نوآفرینی اوست.

لازم نیست برای نوآفرین بودن، نفر اول باشید، و موفق‌ترین نوآفرینان همیشه سروقت مقرر نمی‌رسند. آنها وقار به خرج می‌دهند و دیر به مهمانی می‌آیند.

رهبرانی که به‌طور اثربخش تغییر را به‌پیش می‌برند کسانی‌اند که صبورانه منتظر لحظهٔ مناسب می‌شوند.

متوجه شدم که مزیت‌های به‌سرعت عمل کردن و اول بودن غالباً به واسطهٔ ایرادات اینها خنثی می‌شود. درست است که پرندهٔ سحرخیز کرم را به چنگ می‌آورد، اما نمی‌توانیم از یاد ببریم که کرم سحرخیز به دام می‌افتد.

رئیس‌جمهور وودرو ویلسون گفته است، «اگر سخنرانی ده‌دقیقه‌ای باشد، دو هفتهٔ تمام برایم وقت می‌برد که آن را آماده کنم؛ اگر بتوانم هرقدر که بخواهم حرف بزنم، اصلاً نیازی به آماده کردن ندارد.»

متفکران بزرگ تاریخ -از بنجامین فرانکلین گرفته تا هنری دیوید ثورو و مارتین لوتر، که کینگ نامش را از او وام گرفته بود- اشاره کرده‌اند که نوشتن سخنرانی کوتاه بیشتر از سخنرانی بلند زمان می‌برد.

«هرگز کار پس‌فردا را به فردا میفکن.» مارک تواین

ما تشنهٔ پذیرفته شدن از سوی گروه هم‌ردگان خود هستیم، کسانی که شبیه به ما هستند

ما باید به‌جای تلاش برای ارزشیابی نوآفرینی خودمان یا جویا شدن بازخورد از مدیران، بیشتر به سراغ همکارانمان برویم.

غالباً از خرد جمعی حرف می‌زنیم، اما باید مراقب باشیم که کدام جمع را مدنظر داریم.

همچنانکه در یک حوزه دانش می‌اندوزیم، به زندانیان نمونه‌اولیه‌های ذهنی خود تبدیل می‌شویم.

غالباً اولین حس ما در مواجهه با عدم‌قطعیت این است که هر چیز تازه‌ای را رد کنیم و دنبال دلایلی بگردیم که چرا طرح‌های ناآشنا ممکن است شکست بخورند

مدیران معمولاً بیش‌ازحد ریسک‌گریزند:

«انسان معقول خود را با دنیا سازگار می‌کند؛ انسان نامعقول بر تلاش برای سازگار کردن دنیا با خود اصرار می‌ورزد. بنابراین همهٔ پیشرفت‌ها به انسان نامعقول بستگی دارد.» جورج برنارد شاو

به عمیق‌ترین معنای کلمه، دوست کسی است که بتواند در شما پتانسیلی بیش ازآنچه خودتان می‌بینید پیدا کند، کسی که به شما کمک کند بهترین نسخه از خودتان شوید

هرکدام از ما می‌تواند برای ایده‌هایی بجنگد که دنیای پیرامون ما را بهبود می‌بخشد.

به این دلیل وضع موجود را می‌پذیریم که به نظر می‌رسد تغییر واقعی غیرممکن است.

آموختم که به تعویق انداختن کارها می‌تواند امر پسندیده‌ای باشد.