بریده‌هایی از کتاب رواقی گری؛ فلسفه زیستن خردمندانه

شما هم این مثال باشید. با یادگیری صرف قانع نشوید، بلکه تمرین کنید، تمرین کنید و تمرین کنید!

یک سکاندار کشتی هم با یاد گرفتن یک سری مهارت‌های مشخص سکاندار می‌شود. پس مشخص است اگر می‌خواهیم آدم خوبی شویم، باید یک سری مهارت مشخص یاد بگیریم.

«بگذار فلسفه نقص‌هایت را بخراشد، نه این که ابزاری باشد برای سرزنش نقص‌های دیگران.»

«وقتی کنترل ذهنتان را از دست می‌دهید، دیگر این قدرت را ندارید آن را بازگردانید؛ نه با شایستگی، نه با فروتنی و نه با متانت. تنها از تمایل‌هایتان پیروی می‌کنید و هرکاری که به ذهنتان می‌آید انجام می‌دهید.»

این میل شدید یک احساس منفی است که هدایت فرمان را بر عهده گرفته و به ما اجازه می‌دهد بدون توجه به ارزش‌ها هر کاری که در آن لحظه میلمان را ارضا می‌کند انجام دهیم چون نمی‌توانیم به ندای عقل گوش کنیم. فراموش نکنید که در این شرایط عقل دست و پایش بسته شده و صندوق عقب خودرو است.

«خیزش رنج، دریغ و حسادت می‌شود. رشک و حسادت را در ما برمی‌انگیزد و باعث می‌شود ندای عقل را نشنویم.»

اگر می‌خواهیم به تمرین رواقی‌گری بپردازیم، حتماً باید بر این احساسات منفی غلبه کنیم.

مشکل این احساسات صرف وجود داشتنشان نیست، آن‌ها ما را از پا در می‌آورند، به حدی که در پایان دقیقاً برعکس کاری که می‌خواستیم را انجام می‌دهیم.

احساسات منفی به ما دستور می‌دهند کاری بکنیم که به ما احساس بهتری می‌دهد و ما را در لحظهٔ فعلی از رنج نجات می‌دهد، دیگر کاری با ارزش‌ها و اهداف بلندمدت خود نداریم

«وقتی (خشم) ما را با خود همراه می‌کند، بازگشتن به شرایط سالم پیشین سخت است، چرا که وقتی شور و احساس وارد مغز می‌شود، عقلانیت دیگر جایی ندارد ... باید دشمن را ملاقات کرد و تا دورترین خط مرزی عقب راند. چرا که این دشمن وقتی وارد شهر شد و از دروازه عبور کرد، دیگر به زندانیانش اجازه نمی‌دهد که مانع پیروزی او شوند.»

یک احساس به عنوان یک تفکر وارد ذهنمان می‌شود و آن را به عنوان یک حقیقت می‌پذیریم

در میانهٔ این شرایط وحشتناک غیرقابل توصیف موفق شد پاسخ خود را انتخاب کند، پس ما هم می‌توانیم پاسخ‌های خود را انتخاب کنیم

نکتهٔ اصلی این است که شما موافق آن احساس نیستید و حتماً از رفتار عجولانه، آنی و خودکار بعد از آن خودداری می‌کنید. این کار بسیار قدرتمند است و به شما امکان می‌دهد که پیش از (وا) کنش فکر کنید. این کار به شما این قدرت را می‌دهد که بهترین واکنش ممکن را انتخاب کنید

بیشتر مردم به صورت ناخودآگاه پاسخ پیش‌فرض را انتخاب می‌کنند، تنها بعداً (یا شاید هیچ‌وقت) متوجه می‌شوند واکنششان خوب نبوده است.

ما یا می‌توانیم قربانی شرایط اطرافمان باشیم و مثل عروسک وودو اجازه بدهیم هر بلایی می‌خواهند سرمان بیاورند یا می‌توانیم تصمیم بگیریم که مسئولیت نحوه مدیریت شرایط را برعهده بگیریم و اجازه ندهیم بلایی سرمان بیاید.

ما باید متوجه شویم که اتفاقات بیرونی بی‌سویه هستند و نحوهٔ واکنش ما آن‌ها را خوب یا بد می‌کند.

کنش‌های ما در قدرتِ خودمان هستند ولی پیامدهایشان خیر.

ما نمی‌توانیم اتفاقات دنیای اطرافمان را تغییر دهیم، ولی می‌توانیم نوع نگاهمان به این اتفاقات و چیزی که از آن‌ها گیرمان می‌آید را تعیین کنیم.

در چیزی که به تو تعلق ندارد به دنبال خوب یا بد نگرد

چیزهایی که تحت کنترل ما نیستند عامل اصلی رنج عاطفی هستند.