بریده‌هایی از کتاب رواقی گری؛ فلسفه زیستن خردمندانه

رنج و بیماری هم برای بدن هستند، نه ذهن. نباید اجازه بدهیم خوددلسوزی ما را تحت کنترل دربیاورد.

«بیماری مانعی برای بدن است ولی برای اراده خیر. مگر این که اراده خودش چنین انتخابی داشته باشد. لنگی یک مانع برای پا است ولی نه برای اراده.»

«در هر چالشی، منابعی که برای تعامل با آن در اختیار دارید را در نظر بیاورید. وقتی با رنج مواجه می‌شوید، قدرت استقامت را در خود کشف می‌کنید. اگر به شما توهین می‌شود، صبوری را کشف می‌کنید. با گذر زمان به این اطمینان می‌رسید که حتی یک برداشت واحد نمی‌توانید پیدا کنید که ابزارهای روانی تحمل آن را نداشته باشید.»

ما کورکورانه تلاش می‌کنیم از چیزی که از آن می‌ترسیم دوری کنیم، آسیب این کار از چیزی که واقعاً از آن می‌ترسیم بیشتر است.

این ترس خیالی ماست که پیامدهایی واقعی با خود دارد. ترس‌ها ما را عقب نگه می‌دارند، چیزی که واقعیت ندارد ما را فلج می‌کند.

«هرجا انسانی هست، فرصتی برای مهربانی هست.» سنکا

خودتان را مجبور کنید که صورتتان را آرام نشان دهید، نفس عمیقی بکشید، صدایتان را ملایم کنید، سرعت حرکتتان را کم کنید، خیلی زود وضعیت درونی‌تان به حالت وضعیت آرام بیرونی‌تان درمی‌آید.

خشم باعث می‌شود آسیبی که به ما رسیده بیشتر دوام بیاورد. وقتی اجازه دهیم آسودگی‌مان با چیزهای بی‌اهمیت مختل شود، به مرز حماقت می‌رسیم.

به‌طور کلی ما نباید به شرایط اجازه دهیم قدرت ایجاد خشم را داشته باشند

«هرچه یک انسان در مسیر رسیدن به یک ذهن آرام بیشتر قدم برمی‌دارد، به قدرت نزدیک‌تر می‌شود.»

به جای این‌که بدون اندیشه عصبی شوید، نفس عمیقی بکشید و آگاهانه تصمیم بگیرید که آرام بمانید. این آرامش نه تنها قدرت بدبیاری را از آن می‌گیرد بلکه همچنین به شما قدرت می‌دهد که به شکلی منصفانه و شجاعانه عمل کنید.

درختی ریشه‌دار و محکم می‌شود که تازیانه‌های بادهای شدید را تحمل کند. همین لرزیدن و تکان خوردن باعث می‌شود که درخت محکم‌تر شده و ریشه‌هایش عمیق‌تر شوند. درختان آسیب‌پذیر آن‌هایی هستند که در دره‌های آفتابی رشد می‌کنند. سنکا می‌گوید: «چرا از این جمله که آدم‌های خوب باید در معرض بلا باشند تا قوی باشند، تعجب می‌کنی؟» همچون درختان، باران شدید و بادهای قوی از مزیت‌هایی هستند که در اختیار آدم‌های خوب قرار می‌گیرند، چرا که باعث می‌شوند این افراد آرام، منضبط، فروتن و قوی باشند.

شما به عنوان یک شاگرد رواقی‌گری یاد می‌گیرید که تنها خودتان می‌توانید زندگی خودتان را خراب کنید و فقط خودتان می‌توانید اجازه ندهید که خود درونتان مغلوب چالش‌های تهوع آوری شود که زندگی به سمتتان روانه می‌کند.

خشم را می‌توان نوعی قضاوت در نظر گرفت. موقعیت را طوری تفسیر می‌کنیم که به این نتیجه برسیم خشمگین‌شدن در این لحظه کار درستی است.

ما ذاتاً می‌دانیم چه کاری باید انجام دهیم. فقط حسش را نداریم. چیزی در درونمان ما را عقب می‌کشد. ولی باید این را در ذهن داشته باشیم که آدم‌های موفق اطرافمان همیشه کاری که لازم است را انجام می‌دهند، چه حسش را داشته باشند یا نه.

«یک زندگی نگون‌بخت و پر از ناله دیگر کافی است. احمق‌بازی دیگر کافی است!»

چقدر احمقانه است اگر فناپذیر بودن خود را فراموش کنیم و نقشه‌های خردمندانه خود را تا پنجاه سالگی و شصت سالگی عقب بیندازیم و تصمیم بگیریم زندگی خود را در نقطه‌ای شروع کنیم که خیلی‌ها اصلاً به آن نمی‌رسند!»

بهترین نسخهٔ ممکنی که از خودم در تصوراتم می‌بینم، دوست دارم روزهایم را با هدف زندگی کردن با آن ایده‌ال سپری کنم، تلاش کنم به اندازه‌ای که می‌توانم خوب باشم، تا بتوانم تا جای ممکن به آن نزدیک باشم. دوست دارم از ساعت‌های بیداری بهترین استفاده را بکنم. به خوبی می‌دانم زندگی در یک لحظه ممکن است به پایان برسد.

وقتی می‌ترسید همچون موجودی فانی عمل می‌کنید و وقتی خواسته‌ای دارید همچون موجودی جاودانی.

«هیچ‌کس قدر زمان را نمی‌داند، مردم طوری آن را اسراف می‌کنند که گویی ارزشی ندارد. ولی همین آدم‌ها اگر مرگ تهدیدشان کند، می‌بینید که به پزشک‌هایشان التماس می‌کنند... می‌بینید که حاضرند هرچه دارند بدهند تا زنده بمانند... باید در حفظ چیزی که بالاخره به پایان می‌رسد بیشتر مراقب باشیم.»