بریده‌هایی از کتاب برخورد تمدن ها سر آسانسوری در پیاتزا ویتوریو

او مثل شعری از خیام است: یک‌عمر زمان می‌برد تا معنایش را بفهمی و تازه آن‌وقت است که قلبت به جهان باز می‌شود و اشک گونه‌های سردت را گرم می‌کند

«حقیقت، در قعر یک چاه است. ته چاه را نگاه می‌کنید و خورشید یا ماه را می‌بینید اما خودتان را که بیندازید ته چاه، نه ماه هست و نه خورشید؛ فقط حقیقت هست و بس.» روز جغد لئوناردو شاشا (۱۹۸۹-۱۹۲۱)

ما به بی‌لیاقت‌ها جایزه می‌دهیم و درستکارها را تحقیر می‌کنیم!

«آدم‌های خوشحال نه سن دارند و نه حافظه، آدم‌های خوشحال نیازی به گذشته ندارند.»

حقیقت تلخ است. آدم باید آن را ذره‌ذره فروبدهد نه یک‌باره، چون ممکن است منجر به مرگش شود. حقیقت زخمی نمی‌کند، به قول فرانسوی‌ها «la vérité blesse». حقیقت می‌کشد. مویه آواز ابدی اورفئوس است.

«آدم‌های خوشحال نه سن دارند و نه حافظه، آدم‌های خوشحال نیازی به گذشته ندارند.» اختراع صحرا طاهر جاووت (۱۹۹۳-۱۹۵۴)

ملت‌هایی که در طول تاریخ تحت استعمار بوده‌اند، خودشان تا حدود زیادی در این استعمار مسئول‌اند

آسانسورسواری برایم مثل عبادت است. دکمه را بدون هیچ زحمتی فشار می‌دهم، بالا می‌روم، پایین می‌آیم، حتی ممکن است وقتی آن تو هستم خراب شود. درست مثل زندگی، سرشار از خرابی. یک‌لحظه بالایی، لحظهٔ بعدی پایین. من بالا بودم... در بهشت... در شیراز، شاد و خوشحال با زن و بچه‌هایم زندگی می‌کردم و حالا پایینم، در جهنم، در عذاب دلتنگی برای خانه. آسانسور ابزاری است برای عبادت.

«حقیقت، در قعر یک چاه است. ته چاه را نگاه می‌کنید و خورشید یا ماه را می‌بینید اما خودتان را که بیندازید ته چاه، نه ماه هست و نه خورشید؛ فقط حقیقت هست و بس.»

اول نمی‌فهمیدم چرا این‌قدر پیگیر و خوب است، اما عشق همچون خورشید تابان است و نمی‌شود جلوی پرتوهایش ایستادگی کرد، عشق بهترین دوست جوان‌هاست. در ایران ضرب‌المثلی داریم که می‌گوید جوانی مثل شراب سرمستت می‌کند.

به نظر من باید فیلم‌ها و سریال‌های پلیسی را ممنوع کنند، چون شده‌اند دانشگاه جنایت‌کارها. بی‌شمار روش قتل شوهر یا معشوق یا رئیس و خلاصی از شر جنازه نشان می‌دهند و راه فریب بازرس‌ها و پرهیز از افتادن به دام‌های بازجوها. شغلمان واقعاً سخت و طاقت‌فرسا شده است، چون دیگر همه زیروبم کارمان را می‌دانند. به ورشکستگی رسیده‌ایم. لعنت بر تلویزیون!

«چطور به مادرم بگویم ترسیده‌ام؟».

مهاجرها در طول تاریخ همیشه یکسان بوده‌اند. تنها چیزی که تغییر کرده زبان، دین و رنگ پوستشان است.

حافظه مثل معده است. هرچندوقت یک‌بار حالم را بهم می‌زند و مدام خاطرات خون‌بارم را بالا می‌آورم. در حافظه‌ام زخمی دارم. درمانی دارد؟ بله، مویه!

مهاجرهای یخ‌زده که می‌روند توی فریزر برای روز مبادا. جان‌فرانکو، صاحب مغازه‌ای که در آن کار می‌کنم، به دخترهای اهل اروپای شرقی که به‌ازای مبلغ کمی، تن‌فروشی می‌کنند، می‌گوید ماهی تازه!

«آدم‌های خوشحال نه سن دارند و نه حافظه، آدم‌های خوشحال نیازی به گذشته ندارند.»

درعوض من از دید پنهان می‌شوم و زیر پروبال شب همراه مردی جوان که از هر لحاظ شبیه خودم است، راهی می‌شوم. هرکداممان هوس، امید، عذاب، ترس، غصه، نفرت و ناامیدی‌مان را در بدن دیگری تخلیه می‌کند و سریع هم این کار را می‌کند، مثل حیوان‌هایی که نگران‌اند فصل باروری را از دست بدهند.

مگر خواب ابدی، بازگشت به رحم مادر نیست؟ چه عذابی که گوری استخوان‌هایت را در تبعید نگه دارد!

نکند من هم شبیه او هستم، همه‌چیز را نارس رها می‌کنم. مویه هم یک‌جور سقط حقیقت است.

آیا حقیقت نوش‌دارویی است که بیماری‌مان را درمان می‌کند یا زهری است که آهسته ما را می‌کُشد؟ من پاسخم را در مویه‌هایم جست‌وجو خواهم کرد.