بریده‌هایی از کتاب پلنگ زخمی

چشم‌ها را برای دیدنِ حرم به تو داده‌اند، و پلک‌ها را برای ندیدنِ حرام

«آدمی که قبل از ازدواج به هیچ دختری نگاه نکرده و هیچ تجربهٔ جنسی نداشته، وقتی که ازدواج می‌کند همسرش برای او زیباترین و لذت‌بخش‌ترین زنِ دنیاست.»

خانهٔ ورزشِ ما جای هوسناکان نیست/ جای پاکان بُوَد این، منزل ناپاکان نیست

چشم، جاسوسِ دل و نامه‌رسانِ عقل است.

دلم می‌خواست که به قول آن رانندهٔ خاور به دورانی برمی‌گشتم که بزرگ‌ترین غصهٔ زندگی‌ام شکستنِ نوکِ مدادم بود.

شاید اصلاً علتِ پیر شدن و مُردنِ آدم‌ها همین باشد که آرزوهای کوچکشان بزرگ می‌شود و پَر می‌کِشد و نامحرم می‌شود و دیگر دستشان بهِشان نمی‌رسد و فاتحه. مگر اینکه... مگر اینکه هم‌زمان با بزرگ‌شدنِ آرزویشان، دلشان هم بزرگ شود. آن‌وقت آرزو سرجایش می‌مانَد.

آدم‌ها به اندازهٔ بزرگیِ دلشان از زندگی لذت می‌بَرند. دلِ بزرگ یعنی دلی که با دل‌خوشی‌های بزرگ پُر شده باشد. و در این جهان هیچ دل‌خوشی‌ای بزرگ‌تر از خدا وجود ندارد، چون همهٔ دل‌خوشی‌ها را خدا خلق کرده.

ما دَم همه از سینهٔ بی‌کینه زدیم دَم از غمِ عشق یارِ دیرینه زدیم این سنگ به روی سینه دارد پیغام یعنی همه سنگِ دوست بر سینه زدیم

دستت چو رسد به حلقهٔ سنگ بگو بسم‌الله/ تا جمله گناهان تو بخشد الله

بله! باباها و بابابزرگ‌ها این‌طوری‌اند. هرکدامشان را که بتکانی، نفری شونصد تا از این خاطرات عاشقانه برایت ردیف می‌کنند، اما خب چه می‌شود کرد. همین باباها نوبتِ عشق و حالِ بچه‌هایشان که می‌رسد هرکدامشان احساس می‌کنند که به نبوت مبعوث شده‌اند. نفری یک عصای موسی دستشان می‌گیرند و به چشم یک فرعون بهِت نگاه می‌کنند که باید فرقِ سرت را با نصیحت‌هایشان بشکافند.

«نماز تنظیمِ موتورِ روح است.»

سرم را پایین انداختم. حس عجیبی نداشتم، اما یک جایی در مغزم یک جوری شده بود.

یاد حرف‌های آقای مرادی افتادم. آدم‌ها به اندازهٔ بزرگیِ دلشان از زندگی لذت می‌بَرند.

دلِ بزرگ یعنی دلی که با دل‌خوشی‌های بزرگ پُر شده باشد. و در این جهان هیچ دل‌خوشی‌ای بزرگ‌تر از خدا وجود ندارد، چون همهٔ دل‌خوشی‌ها را خدا خلق کرده. من نمی‌دانم خدای به آن بزرگی چطور در دلِ آدم جا می‌شود.

یکی بنده‌ام با تنی پُرگناه به پیش خداوندِ خورشید و ماه

هنوز شیرینیِ گپ‌هایی که با المیرا می‌زدم در دلم هست. هنوز صفحهٔ گفت‌وگوهایم با او را پاک نکرده‌ام و هرازگاهی به آن سر می‌زنم و پیام‌هایش را می‌خوانم.

شاید اصلاً علتِ پیر شدن و مُردنِ آدم‌ها همین باشد که آرزوهای کوچکشان بزرگ می‌شود و پَر می‌کِشد و نامحرم می‌شود و دیگر دستشان بهِشان نمی‌رسد و فاتحه. مگر اینکه... مگر اینکه هم‌زمان با بزرگ‌شدنِ آرزویشان، دلشان هم بزرگ شود. آن‌وقت آرزو سرجایش می‌مانَد.

اگر از صبح تا شب هم نگاه می‌کردم، باز پُستِ جدیدی بود که وقتم را پر کند. پُر یا پَر؟

حرف امام معصوم است که گفته اگر بفهمم کسی این کار را انجام می‌دهد با او هم‌سُفره نمی‌شوم.»

زیبایی‌های جهانِ خلقت داشتند چشمم را درمی‌آوردند. بعد از هر نگاه به هر زیبایی، یک حسرت در دلم شکل می‌گرفت؛ حسرتِ نداشتن. حسرتِ تنها بودن. حسرتِ دستانِ بسته. حسرتِ اینکه هیچ کاری از دستم برنمی‌آمد.