بریده‌هایی از کتاب غزل های یک مرد پاییزی

من لبانم دوختم تا غیر، بی تابی کند آنکه ازگیسوی یارش تاب می‌سازد منم عشق مظلوم است بی شک هرکه در کابین او پیشِ پایِ مهربانش گریه آغازد... منم

خبر از غمم نداری، شب و دجلهْ رودِ چشمم اثری نمانده باقی زمسیر دودِ چشمم به ستاره، وقتِ خفتن بسپردمت که چشمک بزنی برآستانِ طلبِ سجودِ چشمم

اف به نامحرمِ پیمان گسلِ مکّاره شانه وگیسوی لیلا! عوضی می فهمد گوش دادیم به فتوایِ گل سرخ، ولی ذهنِ شَکّاک، به مولا، عوضی می فهمد

مرد بی ذوق به خاتونِ خدا سخت گرفت نه فریباست، نه زیبا! عوضی می فهمد

من نرم نرمک می‌روم تا ایستگاهِ خاطره او با قطاری میرود تا من فراموشش کنم

من کیستم کنون که به خاتون رسیده ام سرباز قصه ای که نگاهش به ارشد است

من آهواَم چه فاصله تا صحن مرقد است؟

بلبلی غمزده در خانهٔ چشمش بودم می توانست رهایم کند، آزاد نکرد باد می بُرد مرا تا بَرَدم از یادش قاصد خوش خبری همرهِ این باد نکرد

وه که چون تُرکی نگاهت بر نگاهم تاختی توسنی کردی که ناگه عقل و دین را باختی من زحِکمت خواستم مِهری نشانم بر دلت دلبری کردی، مرا در دام خود انداختی تا بیایم دامنِ آلوده را جارو کنم راهِ بی برگشت را با اشتباهت ساختی خواستم از التماسِ فتنه ات خارج شوم گریه کردی، سوختی، افسانه ها پرداختی تا قیامت می‌گریزم از تمنای دلت گرچه سوزاندی مرا، اما مرا نشناختی

دلارامم! تو هیچ از نرگس چشمم نمی‌دانی که رنگ لالهٔ رویم فدای دوستداران شد مرا در جمع بیماران ازآن دعوت به دل کردند که نازِچشمِ بیمارم مراد بیقراران شد

شعری بخوان تانسترن از خواب برخیزد بیچاره آن آهو که برگرگی نظر دارد

ناز کن بادام تلخم! می نشینم در غبار سرکشی کن با نگاهم باز می آید بهار می روم تا انتهایِ درد و پنهان میکنم اعتیادم را به چشمانت، متین و با وقار میخ در فولاد می‌کوبم، پریشانی ببین له شدم مثل اناری در دهانی بیقرار قطره قطره آبرویم ریخت دریایی شدم پرچمم بالاست لیلی، توگلی من خارِخوار

باز من ماندم...ویک خروار، بیتابیِ دل می نشینم تا قیامت کنجِ مهتابیِ دل

"کلبه احزان ما روزی گلستان می‌شود"

بیا...تا مهربانی هست دست از کافری بردار که بذرِ ِ بَد درونِ خاکِ قابل جان نمی‌گیرد

رمزِ جادوگری و سِحر نمی دانستم وه که آن سیب زَنَخ یکشَبه استادم کرد یاس من نرگس من هرکس من میدانی صوفی چشم تو بی مذهب وبنیادم کرد