بریده‌هایی از کتاب هر دو در نهایت می میرند

او فقط به آن‌ها نمی‌گفت که دارند می‌میرند، بلکه به آن‌ها فرصتی می‌داد تا واقعاً زندگی کنند.

جای کشتی در بندرگاه امن است، اما این آن چیزی نیست که کشتی‌ها برای آن ساخته شده باشند.

مهم نیست چگونه زندگی کنیم، هر دو، در نهایت، می‌میریم.

بهتره زنده باشی و بگی کاش مُرده بودم تا اینکه در حال مردن باشی و آرزو کنی کاش تا ابد زنده بمونی.

دیگه وقتشه. توی زندگی‌ام اشتباهاتی کردم، اما دلم می‌خواد درست بمیرم.

از اتفاقی نجات پیدا کردم که نباید.

حاضر بودم شرط ببندم آخرش، تک و تنها خواهم مُرد.

مخفی شدن در روشنایی هم چیزی است که هیچ کس فکرش را نمی‌کند.

مثل قهرمان فیلم‌های درپیت هالیوودی، روی ویرانه‌های دهکدهٔ جنگ‌زده‌اش ایستاده بودم، دهکده‌ای که آدم‌بدها به‌خاطر اینکه نتوانستند او را پیدا کنند، بمبارانش کرده بودند.

از مراسم ختمم جان سالم به در بردم، اما آرزو می‌کردم کاش مُرده بودم.

خداحافظی ممکن‌ترین غیرممکن است

می‌دونم هیچ کس تا ابد زندگی نمی‌کنه، اما تو باید بیشتر از بقیه زندگی کنی. تو از بقیه مهم‌تری.

نمی‌دانستم تنهایی مردن غم‌انگیزتر است یا مردن در کنار دوستی که نه‌تنها هیچ معنی‌ای برایت ندارد، بلکه احتمالاً او هم به تو اهمیت زیادی نمی‌دهد.

حاضر نبودم وارد دنیایی شوم که قرار بود قبل از آنکه وقتش برسد، من را بکشد.

قبل از آنکه بتوانم به فناپذیری‌ام عادت کنم، خواهم مُرد.

پیدا کردن زمانی برای خداحافظی قبل از مرگ، فرصت فوق‌العاده‌ای است، اما بهتر نیست این زمان را به زندگی کردن اختصاص بدهیم؟

درسته که هیچ وقت، توی زندگی‌ام عشق رو تجربه نکردم، اما شاید یه روز زندگی کردن بهتر از یه عمر زنده موندنِ اشتباه باشه."

"کاش وقت بیشتری داشتیم." واقعاً احساسم همین بود. "شاید الآنشم داشته باشیم، اما الآن، از زندگی‌ام راضی‌ام. آدم‌ها فکر می‌کنن برای کارهایی که دوست دارن، همیشه وقت دارن و لذت داشته‌هاشون رو نمی‌برن، حتی حرف‌هاشون رو هم به‌هم نمی‌گن و صبر می‌کنن. اما من فهمیدم که ما آدم‌ها واقعاً وقتی برای منتظر شدن و تلف کردن نداریم. اگر دنبال چیزهایی که دوست داریم نریم، چیزی جز حسرت برامون نمی‌مونه. تو داری می‌میری و ممکنه هیچ وقت نتونم به‌اندازهٔ کافی بهت بگم که چقدر ازت ممنونم. برای همین، تا وقت داریم، می‌خوام تا جایی که می‌تونم، بهت بگم ممنونم، ممنونم، ممنونم و ممنونم."

آدم‌ها فکر می‌کنن برای کارهایی که دوست دارن، همیشه وقت دارن و لذت داشته‌هاشون رو نمی‌برن، حتی حرف‌هاشون رو هم به‌هم نمی‌گن و صبر می‌کنن. اما من فهمیدم که ما آدم‌ها واقعاً وقتی برای منتظر شدن و تلف کردن نداریم. اگر دنبال چیزهایی که دوست داریم نریم، چیزی جز حسرت برامون نمی‌مونه. تو داری می‌میری و ممکنه هیچ وقت نتونم به‌اندازهٔ کافی بهت بگم که چقدر ازت ممنونم. برای همین، تا وقت داریم، می‌خوام تا جایی که می‌تونم، بهت بگم ممنونم، ممنونم، ممنونم و ممنونم."

لیدیا ما را دید و من را به‌سمتی که خلوت‌تر بود، برد. گفت: "بدون تو چی کار کنم؟" این سؤال سخت دلیلی بود که نمی‌خواستم کسی بداند دارم می‌میرم. سؤالاتی که نمی‌توانستم جواب دهم. نمی‌توانم به تو بگویم که چگونه بدون من، زنده بمانی. نمی‌توانم بگویم چگونه برایم عزاداری کنی. نمی‌توانم تو را قانع کنم که اگر سالگرد مرگم را فراموش کردی یا حتی اگر روزها و هفته‌ها گذشت و یادی از من نکردی، عذاب وجدان نداشته باشی. اما دلم می‌خواهد تو زندگی کنی.