بریده‌هایی از کتاب هر دو در نهایت می میرند

"آخرین پیام من اینه: کسایی رو که دوستشون دارین پیدا کنین و جوری زندگی کنین که انگار هر روز خودش یه زندگی تازه است."

به نظرم، بیشترین چیزی که دلم برایش تنگ شود فرصت‌های ازدست‌رفته برای واقعاً زندگی کردنِ زندگی‌ام باشد

اگر به روز آخری‌ها نزدیک باشی، خیلی حسرت‌ها هست که کاری برایشان نمی‌شود کرد، اما نگذراندن تک‌تک دقایق ممکن با آن‌ها حسرتی است که هرگز رهایت نمی‌کند.

این مرگ نیست که انسان باید از آن بترسد، ترس واقعی از هرگز زندگی نکردن است.

سال‌ها از زندگی‌ام را صرف احتیاط برای زنده ماندن کردم تا بلکه زندگی طولانی‌تری داشته باشم و ببینید این روش من را به کجا رسانده است. در خط پایان هستم و هرگز لذت مسابقه دادن را تجربه نکردم.

خاطرات می‌توانند انسان‌ها را جاودانه کنند تا وقتی کسی باشد که دلش بخواهد آن‌ها را بشنود و تعریف کند. دلم می‌خواهد او مرا با خاطراتش زنده نگه دارد، همان‌طوری که مامان را زنده نگه داشته بود.

بابا می‌گفت خداحافظی ممکن‌ترین غیرممکن است. چون هیچ وقت دلت نمی‌خواهد به زبان بیاوری‌اش، اما احمقانه است که وقتی فرصتش را داری، از آن استفاده نکنی.

نمی‌دانستم تنهایی مردن غم‌انگیزتر است یا مردن در کنار دوستی که نه‌تنها هیچ معنی‌ای برایت ندارد، بلکه احتمالاً او هم به تو اهمیت زیادی نمی‌دهد.

. چگونه می‌توانستم زندگی‌ام را در هشت کلمه خلاصه کنم؟ همان جایی که زندگی می‌کرد مُرد، در تختخوابش.

سعی نکرده بودم روزهایی را که روز آخرم نبود بی‌محابا زندگی کنم. تمام آن دیروزها را تلف کردم و حالا، دیگر فردایی برایم نمانده است.

از خیابان می‌گذرم، اما این بار، دستی نیست که من را نگه دارد.

شاید هم جزای دل شکستن مرگ بود.

حتی وقتی می‌دانید که مرگ در کمین شماست، اما باز هم احساس شعله‌هایش برایتان ناگهانی و غیر قابل باور است.

دنیایی که ما را با هم آشنا کرده بود، زیاد هم نمی‌توانست علیه‌مان باشد.

کاش در خواب می‌مردیم. این بهترین راه برای مردن بود.

آدم‌ها فکر می‌کنن برای کارهایی که دوست دارن، همیشه وقت دارن و لذت داشته‌هاشون رو نمی‌برن، حتی حرف‌هاشون رو هم به‌هم نمی‌گن و صبر می‌کنن. اما من فهمیدم که ما آدم‌ها واقعاً وقتی برای منتظر شدن و تلف کردن نداریم. اگر دنبال چیزهایی که دوست داریم نریم، چیزی جز حسرت برامون نمی‌مونه. تو داری می‌میری و ممکنه هیچ وقت نتونم به‌اندازهٔ کافی بهت بگم که چقدر ازت ممنونم. برای همین، تا وقت داریم، می‌خوام تا جایی که می‌تونم، بهت بگم ممنونم، ممنونم، ممنونم و ممنونم.

"دلم تنگ وقتیه که کوچیک بودم و اصلاً نمی‌دونستم باید از مرگ ترسید. حتی دلم برای دیروز هم که همه‌اش توهم داشتم، اما قرار نبود بمیرم، تنگ شده."

ممکن است در خانواده‌ای متولد شده باشی و حق انتخابی نداشته باشی، اما دوستی‌هایت را خودت انتخاب می‌کنی. می‌فهمی که بعضی دوستی‌ها ارزشش را ندارد و باید آن‌ها را پشت سر بگذاری، اما دوستی‌هایی هستند که ارزش هر خطر و هر چیزی را دارند.

تمام زندگی‌ها درس نیست، اما در هر زندگی، درس‌هایی وجود دارد.

جوانی‌شان پر بود از سختی‌هایی که جوان‌های هم سن و سالشان کمتر تجربه کرده بودند