بریده‌هایی از کتاب هنر همه فن حریف شدن در احساسات

حس‌نکردن مانند فکرنکردن است یا نفس نکشیدن.

فراموشش کن. آن‌قدر توجهت را روی خودت متمرکز نکن (انگار چنین چیزی امکان‌پذیر است!). آن‌قدر حساس نباش. دیگر وقتش است با آن کنار بیایی. ولی مسئله این‌جاست که وقتی احساسات‌مان را نادیده می‌گیریم یا سرکوب می‌کنیم، برعکس قوی‌تر می‌شوند. احساساتی که خیلی قوی هستند در درون‌مان بزرگ می‌شوند، مثل نیرویی تاریک که عاقبت تمام کارهای‌مان را مسموم می‌کند، چه خوشمان بیاید چه نیاید. احساسات جریحه‌دارشده خودبه‌خود محو نمی‌شوند، خودبه‌خود التیام پیدا نمی‌کنند. اگر احساسات‌مان را ابراز نکنیم، مثل بدهی روی‌هم تلنبار می‌شوند و بالاخره مهلت پرداخت و تسویه‌حساب‌شان سر می‌رسد.

یک مطالعه درمورد پذیرش دانشکده پزشکی، مشخص شد احتمال پذیرش متقاضیان در روزهای آفتابی بیش‌تر از روزهای بارانی است؛ حتی تصمیمات مسئولین پذیرش هم تحت‌تأثیر آب‌وهوا قرار گرفته بود!

اگر پدر یا مادر هستید، این سؤالات را از خود بپرسید: مهم‌ترین خصوصیاتی که می‌خواهید فرزندان‌تان در بزرگ‌سالی داشته باشند چیست؟

در یک رابطه، فردی که قدرت بیش‌تری دارد از آزادی عمل بیش‌تری نیز در ابراز احساسات بهره‌مند باشد.

اگر به خشم روزافزون ابرازشدهٔ زنان افریقایی-امریکایی و دیگر گروه‌هایی که در طول تاریخ محروم بوده‌اند توجه کنیم، می‌توان آن را یک نشانهٔ مثبت تلقی کنیم؛ نشانی از این‌که در جامعه‌ای عادلانه‌تر از گذشته زندگی می‌کنیم؛ حتی اگر بهای عدالت اجتماعی خشمی بیش از همیشه باشد و هرچند حداقل برای مدتی باشد. نابرابری در قدرت عامل تأثیرگذار مهم دیگری است.

چند نفر از ما در آستانهٔ لحظه‌ای احساسی، مهم و جدی بوده‌ایم، اما وقتی سربلند کرده‌ایم، دیده‌ایم که عزیزمان مشغول چک‌کردن پیام‌هایش یا پست‌کردن عکسی در اینستاگرام است یا از پنجره بیرون را نگاه می‌کند و احتمالاً رؤیای فرارکردن را در سر می‌پروراند. این فرد آدمی است که یا اهمیت نمی‌دهد، یا معتاد تکنولوژی است یا می‌ترسد شما حرفی بزنید که ترجیح می‌دهد آن را نشنود.

چشم مبتلا به یرقان، همه‌چیز زرد می‌آید.» اگر در زندگی عصبانی باشید، هر جا که نگاه کنید عصبانیت و خشم می‌بینید.

وقتی احساسات به‌طور گسترده مورد استفاده قرار بگیرند، از استدلال و حل مسائل پیچیده پشتیبانی می‌کنند.

تابه‌حال پیش آمده که از دست کسی رنجیده‌خاطر باشید و نتوانید از فکرکردن راجع به او دست بردارید و آخرش هم حالت روحی بدی پیدا کنید؟

والدین مهارت عاطفی داشته باشند، بچه‌هایی تربیت می‌کنند که توانایی بیش‌تری در شناسایی، تنظیم و تعدیل احساسات و عواطف‌شان دارند.

هرگاه متوجه می‌شویم که به‌یک‌باره نمی‌توانیم درست توجه و تمرکز کنیم و یا به یادآوردن موضوعی برای‌مان دشوار می‌شود، باید از خودمان بپرسیم: از لحاظ عاطفی، چه اطلاعاتی در زیر سطح افکارمان نهفته است؟ و آیا کاری برای به‌دست‌گرفتن دوبارهٔ عنان ذهن‌مان از دست‌مان برمی‌آید؟ اگر بله، چه‌کاری؟

احساسات منفی عملکردی سازنده دارند: کمک می‌کنند توجه‌تان متمرکزتر شود. احساس شادی این کار را نمی‌کند، بلکه احساس ناراحتی است که ما را کمک می‌کند از پس شرایطی دشوار بربیاییم.

وضع عاطفی ما است که تعیین می‌کند توجه‌مان را به کدام سو معطوف کنیم، چه چیزی را به یاد بیاوریم و چه چیزی را بیاموزیم.

پیوند دادن احساسات به یادگیری تضمین می‌کند که دانش‌آموزان درس‌هایی را که در کلاس داده می‌شود مفید بدانند.

«همدلی» که به ما اجازهٔ درک احساسات دیگران را می‌دهد. همدلی یعنی دو نفر یک تجربهٔ عاطفی مشترک داشته باشند.

وقتی یک احساس خاص را نامگذاری و درک می‌کنید، مدارهای مغزی و سیستم عصبی‌تان شما را آرام می‌کنند.

آگاه‌کردن بچه‌ها از احساس مکدربودن یا کلافه‌بودن و این‌که چه افکاری درمورد این احساسات دارند، خود نوعی استراتژی برای جلوگیری از برون‌ریزی و خشونت است. اگر آن‌ها بتوانند وضعیت درونی دشواری را تشخیص دهند و تا زمانی‌که بتوانند همچنان آن را مدیریت کنند، می‌توانند پیش از این‌که به تشویش کشیده شده و نتوانند احساسات‌شان را تنظیم و تعدیل کنند، از سوی دیگران حمایت و پشتیبانی را دریافت کنند. نام‌گذاریْ مارپیچ‌هایی را که به گریه و بداخلاقی ختم می‌شوند کوتاه می‌کند.

اگر به لحظات مثبت‌مان وقت و فکر اختصاص دهیم، شاید راه‌هایی برای طولانی کردن‌شان پیدا کنیم.

گریه‌کردن تسکین‌دهنده است، چون باعث خروج هورمون‌های استرس‌زا از بدن می‌شود.