کتاب جزیره درختان گمشده

اگر برای تمام غم‌های این دنیا گریه کنی، آخر سر چشمی برایت نمی‌ماند.

روزی این درد به دردت خواهد خورد.

هیچ اسارتی ابدی نیست.

هرکدام از ما فقط بعضی از چیزها را می‌فهمیم و بعضی وقت‌ها بعضی چیزهایی که تو می‌دانی با چیزهایی که من می‌دانم منطبق نمی‌شود و آن‌وقت فایدهٔ حرف زدن دربارهٔ گذشته چیست؟ حرف زدن فقط باعث رنجش افراد می‌شود. می‌دانی یک مثلی هست که می‌گوید زبان در دهان پاسبان سر است. دانایی از ده بخش تشکیل شده است؛ نُه بخش سکوت و یک بخش حرف زدن.»

به سرزمین بی‌صاحب خوش آمدید

این اتفاقی است که مهاجرت‌ها و جابه‌جایی‌ها سر ما می‌آورد: وقتی خانه‌ات را به سمت سرزمین‌های ناشناس ترک کنی، به سادگی نمی‌توانی مثل قبل رفتار کنی. بخشی از تو در درونت می‌میرد تا بخش دیگری بتواند دوباره همه‌چیز را از نو سر گیرد.

سرسخت‌ترین قلب‌ها در گذر سال‌ها نرم می‌شوند.

چیزهای زیادی هستند که مرز، حتی مرزی تا این حد واضح و محافظت‌شده، نمی‌تواند جلوی عبور آن‌ها را بگیرد.

در سرزمینی محصور در اختلاف، بی‌اعتمادی و خونریزی، اگر کسی به چیزی جز رنج بشری توجه زیادی نشان می‌داد، مردم آن را به حساب بی‌تفاوتی و توهینی به درد خود می‌گذاشتند.

می‌دانید، ما از خوشبختی می‌ترسیم. ما از سال‌های جوانی و آسیب‌پذیری یاد گرفته‌ایم که در هوا، در بادهای مدیترانه‌ای مبادله‌ای غریب در کار است؛ بنابراین، در پی هر ذره رضایت، ذره‌ای رنج نیز خواهد بود. برای هر طنین خنده‌ای، قطره‌ای اشک سرازیر خواهد شد، زیرا روش این دنیای عجیب چنین است. از این رو، ما سعی می‌کنیم خوشحال به نظر نرسیم، حتی روزهایی که ممکن است درونمان چنین حسی داشته باشیم.