بریده‌هایی از کتاب نیمه پنهان ماه در سراب برکه

من زمین و تو همان، ماه معروف جهان من که مسکینم و تو، مالک ملک و مقام من چه گویم ز جمال، که تویی عامل آن من چه گویم ز کمال، که تویی صاحب آن من نه آن نیمه ی تو، که تو خود کامل آن من تمامم همه توست، تو تمامت همه آن

ماه بودم و مغرور، از این نور خیالی خورشید نشان داد، که من نور ندارم

در این عمری که من کردم، مگر چیزی به جز درد بود خدایا کیست نوش دارو، که ما مرگی عیان داریم

گفتند که عشق فقط لایق خدا است افسوس که عشق‌های زمینی نمی‌گذاشت

بعد من و تو، ما که نه انگار، که او می‌آید این که تقصیر تو نیست، با ادبیات چه کنم؟!

گفتی: که غزل های من آرامش جان است این درد به که گویم، که من از درد سرودم

زهمه دست کشیدم که توباشی همه ام با تو بودن ز همه دست کشیدن دارد نازنینم به فدای تو و آن ناز و ادایت بشوم به خدا ناز تو هم ناز کشیدن دارد

ما ز تقدیر گله مندیم، که چرا می آید؟! آن که نه همسفر ماست، نه دلداده ی ما

تو برو بیشتر از این به من شر مرسان که تو خود دردی و از درد دوایی نرسد گفتم ای قاصدک این شعر به دستش برسان گفت حاصل آن چیست اگر باز به قلبش نرسد؟!

با خودم عهد ببستم که فردا به وصالش برسم گرچه او گفت که این عمر به فردا نرسد

سهم ما از زندگی تنها همان یار بود که رفت ناگزیریم، چاره چیست، ما هم صبوری می کنیم

این زمین جای کسی چون ما نبودست، ای خدا تابه کی ما در زمین، امروز و فردا می کنیم ؟!

من اضافی بود در میان این و آن او ندانست علت بودن در این عالم چراست ؟! من که بی من گشته بود گفت ای خدا حاصل این کارها آخر کجاست ؟!

ما که نه مختاریم بر انتخاب اختیار از چه رو در رنجش از ایام عمر افتاده ایم؟!

نیمه شب قاصد غیب آمد و آهسته بگفت خود مرنجان، اگر هر چه که داری ز تو برد گفتمش از چه برنجم، مگر بی خبری؟! همه ی دار و ندارم همه او بود، که برد

گفتم این عشق، علاج همه دردهای من است اندکی بعد، فقط سوختنم می دیدم

من بزرگ می شدم و آب شدنش می دیدم از الف قامتی اش، دال شدنش می دیدم

در میان آدمیان، اثری نبود ز آدم همه خواب بود و در آن، اثری نبود ز باور

هرچه اشک خواست بریزد نتوانست و برفت درکویر دل ما، قطره ای از اشک کجاست؟!