بریده‌هایی از کتاب جنگل همیشه رود و درخت و پرنده نیست

با بغض بی‌نهایت من گریه می‌کنند زن‌های رو گرفته‌ی قشلاق دامنم مادر شدم که زندگیم را عوض کنم مادر شدم که ساده بفهمم که یک زنم بابای دخترم! به غزل‌های من بگو آیا هنوز شاعر خوشبختی‌ات منم؟

گنجشک ها زبان درختان عاشقند وقتی صدای باغ به جایی نمی رسد

دلخوشی در فضای خانه‌ی ماست، تا برایم ترانه می‌خوانی می‌دَود ریشه‌های خوشبختی، در وجود تمام گلدان‌ها به لبان مقدست سوگند، بر لبان تو خنده یعنی قند ای دلیل مکرّر لبخند، بر لبان ظریف قندان‌ها

با اینکه در تمام تنم ریشه کرده‌ای باید کنار خاطره‌هایم بکارمت دلتنگ روزهای بدون تو نیستم دلتنگم از همین که چرا دوست دارمت؟

نه راه و جاده، نه چمدان، نه قطار نه! من بوسه می‌دهم به تو اما به این شروط ما نیمه‌های گمشده هستیم، شک نکن دور از همیم، مثلِ شمال و کویر لوت

هر دختری که چشم تو را دید، بعدِ تو با پای خود به خانه‌ی شوهر نمی‌رود

| زیر چادرت | تقدیم به مهربانی‌های مادرم پنهان کن آسمان مرا زیر چادرت موج پرندگان مرا زیر چادرت فردا عقاب می‌وزد از قله‌های عشق جا کن کبوتران مرا زیر چادرت می‌بافی از همیشه‌ی تاریخ تا هنوز انبوه گیسوان مرا زیر چادرت وقتی بهشت زیر قدم‌های سبز توست آباد کن جهان مرا زیر چادرت حرف از سکوت نیست، پُر از واژه‌ام هنوز وا کن لب و دهان مرا زیر چادرت از تنگُ تَنگ خسته‌ام اما نشان بده دریای بیکران مرا زیر چادرت می‌بینی عاقبت شب و روزی که دور نیست بازی کودکان مرا زیر چادرت

ما هر دو خسته‌ایم و به فردا نمی‌رسیم پیموده‌اند فاصله‌ها را دونده‌ها

دیگر نگو که باید از این عشق بگذرم این حرف‌ها به گوش منِ کر نمی‌رود قلبم درست مثل همان برده‌ای شده‌ست که زیرِ بارِ حرفِ ستمگر نمی‌رود

حس می‌کنم که درد تنم خوب می‌شود یک شب اگر به سُکر لبم بوسه می‌رسید!

من فکر می کنم که زمین هم بدون تو با این همه چراغ به جایی نمی رسد

من کافرم، به دور لبانم طواف کن در آستان حضرت من! اعتکاف کن صحن نگاهم از تب خورشید روشن است شمشیر ناتوان شبت را غلاف کن از کوه مَروه تا به صفا چون سراب هست عزمی به سوی قله من رو به قاف کن تبعید می‌شوی به دلم، روز محشرت شیطان من! به عاشقی‌ات اعتراف کن

بغض هزار ساله‌ی من وا نمی‌شود ابرم ولی اجازه ندارم ببارمت با اینکه در تمام تنم ریشه کرده‌ای باید کنار خاطره‌هایم بکارمت دلتنگ روزهای بدون تو نیستم دلتنگم از همین که چرا دوست دارمت؟

جنگل همیشه رود و درخت و پرنده نیست جنگل شده‌ست پاتوق آهو درنده‌ها در آسمان چشم تو ابری نشسته است در انتظار دیدن مرگ پرنده‌ها خوابیده‌ام میان بیابان امید نیست ایمن بمانم از خطرات گزنده‌ها ما هر دو خسته‌ایم و به فردا نمی‌رسیم پیموده‌اند فاصله‌ها را دونده‌ها

بغض هزار ساله‌ی من وا نمی‌شود ابرم ولی اجازه ندارم ببارمت با اینکه در تمام تنم ریشه کرده‌ای باید کنار خاطره‌هایم بکارمت دلتنگ روزهای بدون تو نیستم دلتنگم از همین که چرا دوست دارمت؟

بغض هزار ساله‌ی من وا نمی‌شود ابرم ولی اجازه ندارم ببارمت با اینکه در تمام تنم ریشه کرده‌ای باید کنار خاطره‌هایم بکارمت دلتنگ روزهای بدون تو نیستم دلتنگم از همین که چرا دوست دارمت؟

یلدا منم یک دختر تنها که گیسش مثل تمام آرزوهایش بلند است با پسته‌ها می‌خندد و چون هندوانه قلب پر از خونش همیشه دردمند است یلدا منم با دامنی چین‌دار و کوتاه با یک زغال و کوچه‌ای تا بی‌نهایت روی تن دیوارها هی می‌نویسم آه ای خدا روی زمین خالیست جایت

از ارتفاعِ چشم تو افتاده‌‌ام ولی از قله‌های سادگی‌ات دل نمی‌کَنَم