کتاب جنگل همیشه رود و درخت و پرنده نیست

با بغض بی‌نهایت من گریه می‌کنند زن‌های رو گرفته‌ی قشلاق دامنم مادر شدم که زندگیم را عوض کنم مادر شدم که ساده بفهمم که یک زنم بابای دخترم! به غزل‌های من بگو آیا هنوز شاعر خوشبختی‌ات منم؟

گنجشک ها زبان درختان عاشقند وقتی صدای باغ به جایی نمی رسد

دلخوشی در فضای خانه‌ی ماست، تا برایم ترانه می‌خوانی می‌دَود ریشه‌های خوشبختی، در وجود تمام گلدان‌ها به لبان مقدست سوگند، بر لبان تو خنده یعنی قند ای دلیل مکرّر لبخند، بر لبان ظریف قندان‌ها

با اینکه در تمام تنم ریشه کرده‌ای باید کنار خاطره‌هایم بکارمت دلتنگ روزهای بدون تو نیستم دلتنگم از همین که چرا دوست دارمت؟

نه راه و جاده، نه چمدان، نه قطار نه! من بوسه می‌دهم به تو اما به این شروط ما نیمه‌های گمشده هستیم، شک نکن دور از همیم، مثلِ شمال و کویر لوت

هر دختری که چشم تو را دید، بعدِ تو با پای خود به خانه‌ی شوهر نمی‌رود

| زیر چادرت | تقدیم به مهربانی‌های مادرم پنهان کن آسمان مرا زیر چادرت موج پرندگان مرا زیر چادرت فردا عقاب می‌وزد از قله‌های عشق جا کن کبوتران مرا زیر چادرت می‌بافی از همیشه‌ی تاریخ تا هنوز انبوه گیسوان مرا زیر چادرت وقتی بهشت زیر قدم‌های سبز توست آباد کن جهان مرا زیر چادرت حرف از سکوت نیست، پُر از واژه‌ام هنوز وا کن لب و دهان مرا زیر چادرت از تنگُ تَنگ خسته‌ام اما نشان بده دریای بیکران مرا زیر چادرت می‌بینی عاقبت شب و روزی که دور نیست بازی کودکان مرا زیر چادرت

ما هر دو خسته‌ایم و به فردا نمی‌رسیم پیموده‌اند فاصله‌ها را دونده‌ها

دیگر نگو که باید از این عشق بگذرم این حرف‌ها به گوش منِ کر نمی‌رود قلبم درست مثل همان برده‌ای شده‌ست که زیرِ بارِ حرفِ ستمگر نمی‌رود

حس می‌کنم که درد تنم خوب می‌شود یک شب اگر به سُکر لبم بوسه می‌رسید!