بریده‌هایی از کتاب دل شکستگی

در‌واقع، اصلاً موجودی به نام «شخص کامل» وجود ندارد، بلکه آنچه هست انسان‌هایی است که هر کدام بغرنجی‌ها و معضلات خاص خودشان را دارند.

نگاه مرسوم این است که همه‌ی ما در عشق در جستجوی خوشبختی هستیم، اما آنچه به نظر می‌رسد در‌واقع در جستجویش هستیم افراد آشنا هستند ـ و همین باعث می‌شود نقشه‌هایمان برای رسیدن به خوشبختی به بن‌بست بخورد، زیرا همیشه هم با چیزی که واقعاً برایمان خوب است به قدر کافی آشنا نیستیم.

یکی از مهم‌ترین سؤال‌هایی که باید در اولین قرار آشنایی از هرکسی بپرسیم که او را برای ایجاد یک رابطه‌ی جدید در نظر داریم، این است: «کودکی‌ات چطور بوده است؟».

عشقی که بزرگسالان به خردسالان ابراز می‌کنند اصلی‌ترین تجربه‌ی عشق است که عموم ما تجربه می‌کنیم ـ و این قابلیت که شریک زندگی‌ای قابل اتّکا و قانع باشیم تا حدّی مرتبط است با اتفاقات خوبی که هنگام زندگی با والدینمان در اوایل زندگی تجربه کرده‌ایم.

«خیلی ناراحتم که این رابطه به جایی نرسید؛ کاش می‌توانستم راهی پیدا کنم که این رابطه را ادامه دهم؛ تو را از بسیاری جهات دوست دارم، اما وجهی یاس‌آور در وجود من است که باعث می‌شود از عشقی که نثارم می‌کنی روی‌گردان شوم».

یکی از لحظات سرنوشت‌ساز در تاریخ فلسفه هنگامی بود که سقراط، فیلسوف یونان باستان، استدلال کرد که بخش عمده‌ای از حکمت در این قابلیت نهفته است که در مواقع خاصی جهلمان را بپذیریم. فرد حکیم و خردمند می‌داند که چه وقت‌هایی نمی‌داند.

هرکسی که مورد تحسین ماست، هرکسی که به نظرمان جذاب است روزی دلش شکسته است یا روزی دلش خواهد شکست. گرچه حس می‌کنیم که دل‌شکستگی‌مان ما را از باقی انسان‌ها جدا می‌کند، اما در نهان ما را به هم نزدیک‌تر می‌کند.

یکی از بزرگ‌ترین آرمان‌های هنر این بوده است که در ظلمات و تاریکی تنهایمان نگذارد، آن هنگام که شکسته و گمشده‌ایم در کنارمان باشد، و چیزهایی را به خاطرمان بیاورد که در این لحظه به‌سختی می‌توانیم آن‌ها را ببینیم

چرا برای بقا به حافظه‌ی ضعیف نیاز داریم

اگر خودمان را به فراموشی متعهد کنیم، می‌توانیم قدری از امیدواریِ کودک و بردباریِ گاو را در خودمان زنده کنیم.

برای اینکه خود را از چیزهایی در گذشته رها کنیم که گریبانمان را گرفته‌اند، باید اطمینان حاصل کنیم که می‌توانیم لایه‌ی ضخیمی از رویدادهای نو را بین خودمان و آن گذشته بکشیم؛ خلاصه اینکه نیاز داریم اتفاقات جدیدی در زندگی‌مان رخ دهند.

«حدّی از بی‌خوابی، اندیشناکی و فهم تاریخی هست که زندگان به‌واسطه‌ی آن زیان می‌بینند و سرانجام رو به نابودی می‌روند، چه یک شخص باشد چه یک قوم یا یک فرهنگ.»

معشوقی که نیاز داریم کسی نیست که با ما خواهد ماند چون فکر می‌کند ما منحصربه‌فردیم و هیچ‌کس جای ما را برایش پر نخواهد کرد، بلکه کسی است که ما را ترک نخواهد کرد چون با خردمندی دریافته است که هیچ‌کس آن‌قدر که اوایل به نظر می‌رسد جذاب نیست ـ و خراب‌کردن یک رابطه، عموماً فقط پیش‌درآمدی بر مواجهه‌ی دوباره با سرخوردگی‌ها و نومیدی‌های تازه است.

آنچه دیگری می‌گوید شاید صرفاً بخشی از آن چیزی باشد که در ذهنش جریان دارد. انگیزه‌های عمیق‌تری که در پس حرف‌ها و رفتارها است برایمان مبهم و تیره باقی می‌مانند، و چه‌بسا حتی برای خودِ او هم همین‌طور باشد.

هر چقدر هم فردی را خوب بشناسیم، درنهایت همه‌ی جنبه‌های وجودش برایمان واضح و روشن نخواهد بود.

شاید خردمندانه‌تر و در‌نهایت، مفیدتر این باشد که خودمان را مجبور کنیم ـ مشروط به اینکه بتوانیم ـ در ذهنمان دقیقاً حلاجی کنیم که برای چه چیزهای او دلمان تنگ شده است.

باید فقط تا حدّی گذشته را به یاد آوریم که عملاً به زندگی کنونی‌مان کمک کند. خاطرات تا جایی ارزشمندند که کمکمان می‌کنند نقشه‌هایی برای زندگی بریزیم و از خطا اجتناب کنیم؛ اما وقتی خاطرات موانعی می‌شوند بر سر راه زندگیِ بهتر، باید انرژی‌مان را صرف فراموشی کنیم.

هیچ انسانی نیست که وقتی از فاصله‌ی نزدیک‌تر بررسی شود موجودی نومیدکننده از آب در نیاید.

آنچه دیگری می‌گوید شاید صرفاً بخشی از آن چیزی باشد که در ذهنش جریان دارد. انگیزه‌های عمیق‌تری که در پس حرف‌ها و رفتارها است برایمان مبهم و تیره باقی می‌مانند، و چه‌بسا حتی برای خودِ او هم همین‌طور باشد.

گرچه گاهی دلمان می‌خواهد، اما نمی‌توانیم از شر جهانی خلاص شویم که رابطه‌ی قبلی‌مان در آن جریان داشته است. نمی‌توانیم آن متکاها را بسوزانیم یا آن رستوران را تخریب کنیم. برای اینکه فراموش کنیم، باید لایه‌ی جدیدی از تجربه را روی چیزهایی بکشیم که عشق از‌دست‌رفته‌مان را تداعی می‌کنند. باید با گروه جدیدی از دوستانمان به آن پیتزافروشی برویم، یا کتابی برداریم که بسیار برایمان تأثیرگذار باشد و کنار آن کانال مطالعه‌اش کنیم یا آشناهای جدیدی پیدا کنیم و روی آن مبلمان دورهمی بگیریم. باید چیزهای محیط زندگی‌مان را از دست خاطراتِ کسی که دلمان را شکسته است دوباره پس بگیریم. اگر خودمان را به فراموشی متعهد کنیم، می‌توانیم قدری از امیدواریِ کودک و بردباریِ گاو را در خودمان زنده کنیم.