بریده‌هایی از کتاب سروده‌های عارفانه و عاشقانه جبران خلیل جبران

درزمین واطراف آن گشتید و ما آسمان‌ها را در نور دیدیم. ملامت کنید و ناسزا گویید لعنت بفرستید و تمسخر کنید با روزهای ما ستیز کنید و دشمنی ورزید ستم کنید و سنگ اندازید و بر صلیب کشید زیرا روح و جان نزد ما گوهری است که هرگز ستم پذیر نیست. ما همانیم که هستیم در نور و تاریکی باز نمی‌گردیم. اگر می‌پندارید که ما بد نام و رسوا در اثیر هستیم سخن دیگر سودی نخواهد داشت.

برای چه می‌کوشی هر آنچه را که به من می‌گویی، توضیح بدهی؟

_برخی سر بر قلل کوه‌ها می‌سایند اما روحشان در ظلمت غارها خفته است.

من شادمانه مردن را به بیهوده و ناامید زیستن ترجیح می‌دهم

خاموش شدیم خاموش شدیم و چیزی نگفتیم. مردم سکوت ما را عیب دانستند.

نفس خود را هفت بار نکوهش کردم: اولین بار: هنگامی که می‌خواستم با پایمال کردن ضعیفان، خودم را بالا ببرم. دومین بار: هنگامی که در مقابل کسانی که ناتوان بودند خود را به ناخوشی زدم. سومین بار: هنگامی که انتخاب را به عهده من گذاردند، به جای امور مشکل، امور آسان و راحت را برگزیدم. چهارمین بار: هنگامی که مرتکب اشتباهی شدم و خود را با اشتباهات دیگران تسلی دادم. پنجمین بار: هنگامی که از ترس سر به زیر بودم و آن وقت ادعا می‌کردم که بسیار صبور و بردبارم. ششمین بار: هنگامی که جامۀ خود را بالا می‌گرفتم تا با سختی‌ها و ناملایمات زندگی تماس پیدا نکند. هفتمین بار: هنگامی که در مقابل خدا به نیایش ایستادم و آنگاه سروده‌های خویش را فضیلت دانستم.

خاموش شدیم و چیزی نگفتیم. مردم سکوت ما را عیب دانستند.

دنیا برای ما عاشقان بیهوده است.

و من حال درمی یابم که لب هایم دستی را می‌بوسد که به سخنی به من ضربه می‌زند. آیا نمی‌توانی با چشم دلت خرد شدن قلبم را ببینی؟

ما می‌گرییم، چون، صدای ناله و زاری تهی دستان و حزن و اندوه ناتوانان را می‌شنویم، اما شما می‌خندید، چون، جز صدای شادی بخش جام‌های شراب دیگر صدایی به گوشتان نمی‌رسد.

و چه بسیار شنیدم که عاشق و معشوق از خردی خویش نالانند ومن برای آه کشیدن، یاریشان کردم. چه بسیار که با صخره‌های استوار سربه سر می‌گذاشتم و با لبخند به آغوششان می‌کشیدم، اما دریغ از تبسمی بر من از ایشان.

در بامداد او را صدا کردم، آن هنگام که طبیعت لبخند می‌زند اما او صدایم را نشنید، چون زیاده خواهی، پلکهایش را برای خوابی بیمار گونه سنگین کرده است. در شامگاه او را اغوا کردم، آن هنگام که سکوت حکم می‌راند و

ای کاش می‌دانستم که گذشته را باز گشتی هست و یاران و دلدادگان هم دوباره باز می‌گردند؟ آیا نفس انسانی از خواب برمی خیزد و گذشته‌های وحشتناک را به ما نشان می‌دهند؟ آیا مهر ماه که هنگام خزان و پژمردگی گل‌ها و گیاه‌ها است، نغمه‌های بهار را بخاطر می‌آورد؟ خیر، برای قلب محنت زده من دیگر رساخیزی نیست، و چوب خشک هرگز سبز نمی‌شود.

_هر ملت پاسخگوی عمل فرد فرد خویش است.

به من بنگر‌ای نفس، که تمام عمر را به پای خواسته هایت تلف کردم. بیندیش که چگونه آزرده ام! و زندگی‌ام را به پیروی از تو تباه کرده ام. قلب من بر سریر قدرت می‌بالید، و اینک، به زیر یوغ بندگی درآمده است. شکیبایی همنشین من بود، و اینک، در برابرم می‌ایستد. جوانی امید من بود، و اینک، نکوهشگر بی خبری من است.

هفتادوهفت بار شما را بخشودیم، آیا یک با ر می‌بخشید و فراموش می‌کنید؟ وای برآن نفس! صبحگاهان نقاب از خود کنار زند و شباهنگام خویشتن را پنهان کند.

ای نفس! مبادا افسرده شوی مبادا جاهلان را نا امید گردی. همواره آرزومند باش. جز آرزو، دیگری نمی‌تواند وصال را نزدیک کند.

تمام شنیده‌ها را شنیدم. اما باز دلم ناشنوا و نابیناست. از کردار حاکمان مستبد رنج بردم، از بندگی متجاوزان وحشی آزردم، از گرسنگی تحمیلی ستمگران رنجور بودم، اما باز از نیرویی درونی برخور دارم که مرا هر روز توان ایستادگی می‌دهد. فکرم غنا یافته، اما دلم خالی است.