بریده‌هایی از کتاب آسایش

مقصود تو هستی برای دوست‌داشتن خود لازم نیست مدام خود را اصلاح کنی. عشق چیزی نیست که تنها وقتی به هدفی می‌رسی سزاوارش باشی. جهان پر از مصائب و سختی‌هاست، اما نگذار حس شفقتت نسبت به خود را تحت فشار بگذارد. تو سزاوار عشق متولد شده‌ای و سزاوار عشق باقی می‌مانی. با خودت مهربان باش.

هیچ‌چیز قوی‌تر از امید کوچکی نیست که تسلیم نمی‌شود.

برای یافتن امید لازم نیست در موقعیتی عالی باشی. فقط باید درک کنی که همه‌چیز تغییر خواهد کرد. امید برای همه در دسترس است. برای داشتن امید، لازم نیست واقعیت زمان حال را انکار کنی، فقط باید بدانی که آینده نامعلوم است و زندگی هم شامل روشنایی است و هم تاریکی.

هیچ‌چیز قوی‌تر از امید کوچکی نیست که تسلیم نمی‌شود.

کلمات تسخیر نمی‌کنند، آزاد می‌کنند

تناقض عجیبی است که بسیاری از روشن‌ترین و آرامش‌بخش‌ترین درس‌های زندگی را در بدترین دوران زندگی‌مان می‌آموزیم. از طرفی زمانی که گرسنه هستیم بیشتر از همیشه به غذا فکر می‌کنیم و زمانی که از کشتی به دریا می‌افتیم بیشتر از همیشه به قایق نجات می‌اندیشیم. از این رو، این‌ها برخی از قایق‌های نجات من هستند؛ افکاری که من را از غرق‌شدن در امان نگه داشته‌اند. امیدوارم برخی از آن‌ها شما را نیز به خشکی برسانند.

امید همان خوشبختی و خوشحالی نیست. برای امیدداشتن لازم نیست خوشحال باشی. در عوض باید ناشناخته‌بودن آینده را بپذیری و بدانی که نسخه‌هایی از آینده وجود دارند که ممکن است بهتر از زمان حال باشند. امید در ساده‌ترین شکل خود، پذیرش ممکن‌هاست.

اگر مشهور باشی، سگ‌ها همدم‌های بهتری نمی‌شوند. پیتزا هر عنوان شغلی‌ای که داشته باشی، مزهٔ خوبی دارد. بهترین چیزهای زندگی فراتر از چیزهایی است که مشتاق رسیدن به آن‌ها هستیم.

از نرفتن به مهمانی‌هایی که اگر می‌رفتی احتمالاً دلت می‌خواست ترک‌شان کنی نترس

هیچ‌چیز قوی‌تر از امید کوچکی نیست که تسلیم نمی‌شود.

«رنج از تمام آموزه‌های دیگر قوی‌تر است و به من آموخت آنچه را که قلبت قبلاً بود درک کنم. من خمیده و شکسته‌ام، اما امیدوارم شکل بهتری به خود بگیرم.» چارلز دیکنز، آرزوهای بزرگ

برای یافتن امید لازم نیست در موقعیتی عالی باشی. فقط باید درک کنی که همه‌چیز تغییر خواهد کرد. امید برای همه در دسترس است. برای داشتن امید، لازم نیست واقعیت زمان حال را انکار کنی، فقط باید بدانی که آینده نامعلوم است و زندگی هم شامل روشنایی است و هم تاریکی

آسمان از بالای سر ما شروع نمی‌شود. هیچ نقطهٔ شروعی برای آسمان وجود ندارد. ما در دل آسمان زندگی می‌کنیم.

همهٔ ما پستاندارانی آشفته روی سیاره‌ای آشفته در کیهانی آشفته هستیم. انکار آشفتگی به‌منزلهٔ انکار آن کسی است که هستیم و دیدن، پذیرفتن و بخشیدن آن به معنای رسیدن به قلمرویی است که روان‌شناس بودایی تارا براچ آن را «پذیرش بنیادین» می‌نامد؛

پس برای من، هدف «بودن در لحظه» کافی نیست، می‌خواهم مطمئن شوم که بودن در لحظه من را نمی‌کشد.

زره عاطفی‌ات را بررسی کن که مطمئن شوی واقعاً از تو حفاظت می‌کند و آن‌قدر سنگین نیست که جلوی حرکتت را بگیرد.

به قول هنری دیوید ثورو، «خود را به امواج بسپار» و «جاودانگی‌ات را در لحظه‌ها پیدا کن.»

بخشیدن دیگران تمرین خوبی است برای این‌که وقتی زمانش فرارسید بتوانیم خود را ببخشیم.

«مخمصه‌ای که در آن گرفتار شدم ثروت عجیبی به من داد، مهم‌ترین گونهٔ ثروت. من برای هر لحظه‌ای که در درد و رنج، ناامیدی، گرسنگی، تشنگی یا تنهایی سپری نمی‌شود، ارزش قائل هستم.»

مهم است که همیشه عظمت و وسعت خود را درک کنیم، فضاهایی را که در خود داریم. ما چندگانه‌ای از ممکن‌ها هستیم.