بریده‌هایی از کتاب یادداشت های زیرزمینی

من برای خودم ماجراهایی می‌ساختم و زندگی دیگری در ذهنم می‌آفریدم تا بتوانم به زندگیم ادامه دهم.

یک مرد عاقل جداً نمی‌تواند چیزی بشود، فقط احمق‌ها هستند که به جائی می‌رسند.

در آرزوهای به گور برده شده‌اش و تردیدهای همیشگی و رنج و عذاب شدید نیز لذت غریبی وجود دارد که قبلاً از آن سخن گفتم. لذتی چنان لطیف که نمی‌توان تحلیل کرد. شادمانی و وجدی که مردم عادی و محدودشده، یا افرادی که دارای اعصاب قوی هستند هرگز حتی ذره‌ای از آن را درک نمی‌کنند.

«من از فقر خود شرمنده نیستم... به عکس، من با غرور به آن نگاه می‌کنم. من فقیرم اما زندگی شرافتمندانه‌ای دارم... انسان می‌تواند در فقر هم شریف باشد.»

یک فرد فهمیده و عاقل باید برای خود معیارهای بالایی در نظر بگیرد تا پیشرفت کند، بدون این‌که از دیگران متنفر باشد.

گاهی این تمایل بشر که می‌خواهد طبق اراده و خواست خویش عمل کند تا حد دیوانگی پیش می‌رود. این همان بالاترین امتیاز است که در مورد آن سخن گفتم. این امتیاز را نمی‌توان در هیچ دسته و طبقه‌ای جای داد. همین تمایل همه سیستم‌ها و تئوری‌ها را در هم می‌ریزد. این دانشمندان از کجا می‌دانند که انسان در جستجوی انتخاب طبیعی و نیکو است؟ چرا فکر می‌کنند بشر به انتخاب منطقی در رفتارش نیاز دارد؟ آنچه انسان می‌خواهد انتخاب مستقل است. حال ممکن است آن را به هر قیمتی به دست آورد و فقط شیطان می‌داند به کجا منتهی می‌شود. فقط انتخاب مستقل، مهم نیست چه انتخابی!

اصلاً چه فرقی می‌کند بروم یا بمانم.

آگاهی بسیار نوعی بیماری است

به علم طب احترام می‌گذارم. اما نزد دکتر نمی‌روم.

عجیب این‌که درست در میان عیاشی‌ها و هرزگی‌ها احساسی به من دست می‌داد که می‌توانم بگویم تمایل شدید نسبت به نیکی‌ها و زیبایی‌ها بود.

آه، اگر می‌دانستم که از سر تنبلی است که کاری انجام نمی‌دهم باز هم به خود احترام می‌گذاشتم زیرا حداقل قادر بودم که تنبل باشم، یعنی حداقل صفت و خاصیت مثبتی در من وجود داشت که می‌توانستم به آن باور داشته باشم.

بله، الان چهل سال دارم و شرایط فرق می‌کند. باید برای خود کاری پیدا کنم و با آن سرگرم شوم، خلاصه این‌که به سلامتی همه خوبی‌ها و زیبایی‌ها بنوشم.

نمی‌دانید از چه و از چه کسی آزرده‌خاطرید، اما علی‌رغم همه این تردیدها، هنوز دردی در درون شما می‌جوشد و هرچه کمتر علت را بدانید درد بیشتری را متحمل خواهید شد.

بارها سعی کرده‌ام حشره بشوم. اما نتوانستم.

به هرحال تمدن اگرچه باعث نشده که مردم بیشتر تشنه خون باشند اما آن‌ها را به شکل پست‌تری خون‌آشام کرده است.

در حقیقت من معتقدم که بهترین تعریف از انسان این است که او موجودی ناسپاس است که روی دو پا راه می‌رود.

یک مرد عاقل جداً نمی‌تواند چیزی بشود، فقط احمق‌ها هستند که به جائی می‌رسند.

نکته اصلی و دلیل واقعی بدخویی من در این‌جا است، در این حقیقت نهفته است که حتی در همان لحظه‌ای که از کوره درمی‌رفتم با شرمندگی تمام نزد خود اعتراف می‌کردم که نه‌تنها کوچک‌ترین خشونتی در من نیست بلکه اصلاً آدم بدجنسی هم نیستم. فقط ترسو بودم و خود را با این حرکات مشغول می‌داشتم. از شدت خشم کف بر دهان می‌آوردم، اما با یک عروسک یا فنجان چای شیرین آرام می‌گرفتم و رام می‌شدم. بعد از این اتفاقات به شدت متأثر می‌شدم و تا ماه‌ها بعد شب‌ها دلم می‌خواست خود را از شدت شرمساری تکه‌تکه کنم. این روش من بود.

عشق حقی است که یک فرد به دیگری می‌دهد تا او را آزار دهد.

در روزگاران قدیم، انسان در خون‌ریزی عدالت می‌جست و با وجدانی آرام دشمنانش را می‌کشت. اما در عصر ما با وجودی‌که می‌دانیم خونریزی کاری زشت است اما با نیروی تمام به این کار مبادرت می‌ورزیم، کدام‌یک بدتر است؟ خودتان بگوئید