بریده‌هایی از کتاب ارتباط بدون خشونت، زبان زندگی

قضاوت، انتقاد، تشخیص و تفسیر دیگران همه، بیان وارونهٔ نیازهای خود ما هستند.

قضاوت دیگران، بیان وارونهٔ نیازهای برآورده نشدهٔ خود ما است.

آنچه دیگران انجام می‌دهند ممکن است تحریک‌کننده باشد اما علت احساس‌های ما نیست.

مهم نیست که ما در زمان بحران‌ها جمع شویم و میهن‌پرستی‌مان را با به اهتزاز درآوردن پرچم‌ها نشان دهیم؛ کافی نیست که با ساختن زرّادخانه‌هایی که می‌توانند کره زمین را چند بار خراب کنند ابرقدرت شویم؛ کافی نیست که سایر کشورهای دنیا را با قدرت نظامی‌مان تحت انقیاد درآوریم، زیرا صلح بر پایهٔ ترس بنا نمی‌شود.

می‌گویند شخصی در زیر نور چراغ خیابان چهار دست و پا به دنبال چیزی می‌گشت. پلیسی که از آنجا می‌گذشت پرسید: «چه می‌کنی؟» مرد با اندکی گیجی گفت: «دنبال سوئیچ ماشینم می‌گردم.» پلیس پرسید: «آیا آن را اینجا انداخته‌ای؟» مرد گفت: «نه، آن را در کوچه انداختم.» و وقتی قیافهٔ حیرت‌زدهٔ پلیس را دید، دستپاچه توضیح داد: «اما اینجا روشن‌تر است».

من به این سادگی‌ها نمی‌ترسم. نه به خاطر آنکه شجاع هستم بلکه به این دلیل که می‌دانم با انسان طرفم. پس باید با تمام قدرت تلاش کنم تا هر آنچه را که هرکس انجام می‌دهد، بفهمم. همان‌طور که امروز صبح رفتار خشن و فریاد افسر جوان گشتاپو مرا خشمگین نکرد. حتی برعکس محبت حقیقی را حس کردم و می‌خواستم بپرسم: «آیا دوران کودکی تلخی داشته‌ای؟ آیا همسرت ترکت کرده است؟» بله، او آسیب دیده و طرد شده بود. من می‌بایست او را دوست داشته باشم تا بتوانم در اولین فرصت درمان او را شروع کنم. زیرا می‌دانم مردان جوان و درمانده‌ای چون او به سرعت خصوصیات انسانی خود را از دست می‌دهند و بسیار خطرناک می‌شوند.

چیزهایی هست که نیاز دارم بگویم، چیزهایی که برای من بسیار مهم‌اند، اگر کلماتم منظور مرا واضح بیان نمی‌کنند، یاری‌ام می‌کنی تا راحت باشم؟ اگر به نظر می‌رسد که تو را تحقیر کرده‌ام، اگر احساس کردی به تو توجه نکرده‌ام، سعی کن در میان کلماتم بشنوی احساسات مشترکمان را.

خیلی وقت‌ها فکر می‌کنم اگر روزی قدرت رو به افزایش تکنیک‌های مخرب سبب نابودی نوع انسان شود دلیل و علت آن نه شقاوت و بیرحمی است، نه خشم و تنفر و نه حتی انتقام و تلافی‌ای که نتیجهٔ چنین احساس‌هایی است. .... بلکه حرف‌شنوی، مسئولیت‌گریزی انسان‌های مدرن، و اطاعت چاپلوسانهٔ ما از هر فرمان، دلیل این نابودی است. وحشت‌هایی که تا کنون شاهد آن بوده‌ایم و پس از این شاهد خواهیم بود نشانهٔ زیاد شدن انسان‌های آشوب‌گر، سرکش و نافرمان، در دنیا نیست بلکه بالعکس تعداد افراد مطیع و فرمان‌بردار رو به افزایش است.

هیچ تغییری در جهان واقع نمی‌شود مگر این که «ما تغییری شویم که آرزو داریم در دنیا ببینیم». متأسفانه همهٔ ما در انتظار تغییر افراد دیگر هستیم.

بیشتر ما از بدو تولد برای رقابت، قضاوت، درخواست آمرانه، و تشخیص آموزش دیده‌ایم. و با چه چیز "درست" و "غلط" است فکر کنیم و با مردم ارتباط برقرار کنیم.

راهی نیست که این دو را از هم جدا کنم. وقتی تو به من نثار می‌کنی، من پذیرشم را به تو می‌دهم. وقتی تو از من می‌پذیری، احساس می‌کنم که

من هرگز احساس نکردم که نثار کردم مگر وقتی که تو از من پذیرفتی هنگامی که تو خشنودی مرا از نثار کردن به خودت فهمیدی. و تو می‌دانی که من نثار نکردم تا تو را مدیون خود سازم، بلکه چون می‌خواهم زندگی‌ام جلوهٔ عشقی باشد که نسبت به تو احساس می‌کنم. با محبت پذیرفتن شاید نثار کردن بهتری باشد.

این دنیا چیزی است که ما ساخته‌ایم. اگر امروز بی‌رحم است به این دلیل است که ما با نگرش‌مان آن را بی‌رحم ساخته‌ایم. اگر خودمان را تغییر دهیم می‌توانیم دنیا را تغییر دهیم، و تغییر خودمان با تغییر زبان و روش‌های ارتباطی‌مان شروع می‌شود. من مطالعهٔ این کتاب و کاربرد فرایند ارتباط بدون‌خشونت را که آموزش می‌دهد، بسیار توصیه می‌کنم زیرا این اولین قدم مهم برای تغییر در

وقتی والدین می‌گویند: «نمرهٔ پایین تو بابا و مامان را ناراحت می‌کند.» تلویحاً می‌گویند که رفتار فرزندشان علت غم و شادی آنها است. احساس مسئولیت در برابر احساس دیگران ممکن است به سادگی با مراقبت مثبت اشتباه شود. انگار کودک مسئول مراقبت از والدین است که اگر برنجند احساس بدی می‌کند. در هر صورت کودکانی که بنا بر این نوع مسئولیت، مطابق با درخواست‌ها و آرزوهای والدین رفتار می‌کنند از صمیم قلب راضی نیستند بلکه برای اجتناب از احساس گناه، عمل می‌کنند.

«مردم نه بر اثر وقایعی که برایشان اتفاق می‌افتد بلکه با نوع نگاه‌شان به آن وقایع مضطرب می‌شوند.» اپیکتتوس

وقتی از چنین زبانی استفاده می‌کنیم، بر این اساس هم فکر می‌کنیم و ارتباط برقرار می‌کنیم، یعنی به این فکر می‌کنیم که دیگران چه مشکلی دارند که این‌قدر بد و غلط رفتار می‌کنند و یا گاهی فکر می‌کنیم خودمان چه مشکلی داریم که آن‌گونه که دوست داریم موضوع را نمی‌فهمیم و درست رفتار نمی‌کنیم. به‌جای اینکه توجه خود را بر نیازهای تحقق‌نیافته متمرکز کنیم بر طبقه‌بندی، تحلیل، و میزان غلط بودن آنها متمرکز می‌شویم. در چنین رابطه‌ای اگر همسر من محبت بیشتری از آنچه من به او می‌دهم بخواهد، «وابسته و نیازمند است.» اما اگر من محبت بیشتری از آنچه او می‌دهد بخواهم، «سرد و بی‌احساس است.» اگر همکار من بیشتر از من به جزئیات توجه می‌کند «ایرادگیر و وسواسی است» اما اگر من بیشتر از او به جزئیات توجه داشته باشم «شلخته و بی‌نظم است.»

مدت‌ها قبل از آنکه به بزرگ‌سالی برسم آموخته بودم به روشی غیرشخصی ارتباط برقرار کنم؛ یعنی لزومی نداشت آنچه را واقعاً در درونم می‌گذشت بروز دهم. هرگاه به افراد یا رفتارهایی برخورد می‌کردم که دوست نداشتم یا نمی‌فهمیدم، آنها را غلط تلقی می‌کردم. اگر معلم‌ها تکلیفی معین می‌کردند که نمی‌خواستم انجام دهم آنها «خبیث» یا «نامعقول» بودند. اگر در ترافیک یکی ناگهان جلوی من می‌پیچید، او را «احمق!» خطاب می‌کردم. وقتی از چنین زبانی استفاده می‌کنیم، بر این اساس هم فکر می‌کنیم

یادگرفتم برای درک بهتر احساس‌ها خوب گوش کنم، نیازهایم را بیان کنم، و جواب‌هایی را که هرگز نمی‌خواستم حتی بشنوم، بپذیرم. فهمیدم که قرار نیست همیشه همدیگر را خوشحال کنیم. ما هر دو یاد گرفتیم رشد کنیم، یکدیگر را بپذیریم و عشق بورزیم تا به رضایت برسیم.

اغلب مردم ترجیح می‌دهند که طرف مقابل به‌جای تظاهر به گوش کردن صحبت‌شان را قطع کند.

در جهانی که برای شناسایی و بیان نیازهای‌مان اغلب با بی‌رحمی قضاوت می‌شویم، انجام این کار ممکن است بسیار وحشتناک باشد. مخصوصاً برای زنان که نسبت به انتقاد آسیب‌پذیرترند. قرن‌ها تصویر زنِ ایده‌آل، زنی فداکار با انکار نیازهایش و آماده برای مراقبت از دیگران بود. چرا که زنان تربیت شده‌اند تا مراقبت از دیگران را مهم‌ترین وظیفهٔ خود بدانند و اغلب آموخته‌اند نیازهای خود را نادیده بگیرند.