بریده‌هایی از کتاب آموزش محبت آمیز کودکان

تنبیه یکی از انواع خشونت و تشویق نوع دوم خشونت است. اگر برای درک این موضوع مشکل دارید، پیشنهاد می‌کنم برای دیدن خشونتِ تشویق، کتاب «تنبیه به وسیلهٔ تشویق» نوشتهٔ آلفی کون را بخوانید.

هرگز به مردم، یا مجموعه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم، قدرت ندهید شما را وادار به تسلیم یا شورش کنند.

ارتباط بدون‌خشونت راه مرتبط باقی ماندن با زیبایی خود و دیگران را به ما نشان می‌دهد، حتی وقتی آنها از ارتباط بدون‌خشونت استفاده نمی‌کنند.

«تو گفتی به او یاد می‌دهی که کوچک‌تر از خودش را نزند، اما تو بزرگ‌تر از او هستی و او را کتک زدی! به نظر من تو این درس را به او آموختی که تنبیه عمل قابل قبولی است، البته اگر فکر کنی که حق با توست و آن قدر بزرگ باشی که بتوانی دیگری را تنبیه کنی.

در مدرسهٔ شغالی معلم‌ها فکر می‌کنند که راه برانگیختن مردم از طریق انتقاد و اهانت است، برانگیختن به وسیلهٔ احساس گناه یا شرم.

ارتباط بدون‌خشونت راهی است برای حفظ لحظه به لحظهٔ آگاهی‌مان هماهنگ با زیبایی درون خودمان و دیگران، و پرهیز از چیزی که ممکن است به هر طریقی آگاهی مردم را نسبت به زیبایی‌شان مکدر کند.

منظورم از یادگیری از روی اجبار آن است که دانش‌آموز مطالب را از ترس تنبیه، یا به‌خاطر میل به پاداش‌هایی در قالب نمره، یا برای فرار از احساس گناه یا شرم، و یا در نتیجهٔ علت مبهم «باید»، «الزام» یا «ضرورت» یاد گیرد،

بزرگ‌ترین جلوهٔ هوش انسانی توانایی مشاهدهٔ بدون ارزیابی است.

زبان ارتباط بدون‌خشونت «زبان قلب» است و من برای آن «زرافه» را انتخاب کردم چون بزرگ‌ترین قلب را بین حیوانات خشکی دارد.

پس برای یادگیری و ایجاد تغییر نگرش، اولین گام کسب اطلاعات است که بسیار ضروری و قطعاً ناکافی است. در مرحلهٔ دوم قادر خواهیم شد مفاهیم را به زبان خود توضیح دهیم و این را می‌توان نشانهٔ درک ما از مفاهیم و تعاریف دانست. در مرحلهٔ سوم، به‌کارگیری آموخته‌ها مطرح است که لازمه‌اش تکرار و تمرین است