بریده‌هایی از کتاب اول شخص مفرد

مرگ یک رؤیا می‌تواند اندوهبارتر از یک حقیقت زنده باشد. و این گاه بسیار نامنصفانه به نظر می‌رسد.

با صدایی یکنواخت، انگار چیزی را از روی دیوار بخواند، گفت: «عشق یک بیماری روحیه که بیمه بهش تعلق نمی‌گیره.»

«تو زبون فرانسوی تلفظ می‌کنن کرم دو لا کرم. می‌دونستی؟» گفتم: «نه.» فرانسه نمی‌دانستم. «یعنی خامهٔ روی خامه، بهترین قسمت از بهترین چیز. مهم‌ترین جوهرهٔ حیات هم می‌شه کرم دو لا کرم. فهمیدی؟ باقی‌ش خسته‌کننده و بی‌ارزشه.»

بیشتر اشعارش درمورد عشق بین زن و مرد بود، یا مرگ؛ گویی به نشان اینکه عشق و مرگ جنبه‌هایی جدایی‌ناپذیر یا غیرقابل‌تقسیم‌اند.

به‌هرحال حقیقت این است که زندگی بیشتر شکست نصیبمان می‌کند تا پیروزی. کسب معرفت در زندگی روزمره نتیجه‌ای این است که بدانیم چطور می‌توان شکست را با افتخار قبول کرد، نه اینکه چطور می‌توان دیگری را شکست داد.

عشق یک سوخت محرک و ضروریه که به ما اجازه می‌ده به زندگی ادامه بدیم. عشق یک روز تمام می‌شه، شاید هم از اول هرگز به شکل کافی وجود نداشته یا مهم نبوده؛ اما حتی اگه عشق رنگ ببازه، حتی اگر ناخواسته باشه، هنوز هم می‌تونیم خاطرات عاشق کسی شدن، خاطرات گرفتار عشق کسی شدن رو برای خودمون نگه داریم. این منبع ارزشمند گرماست. بدون این گرما، قلب انسان ـ و همین‌طور هم قلب میمون ـ به یک شوره‌زار سرد و بی‌بَر تبدیل می‌شه، جایی که حتی پرتویی از آفتاب بهش نمی‌رسه، جایی که گل‌های آرامش و درختان امید هیچ بختی برای روییدن ندارند. من اسم کسانی رو که دوستشون داشتم اینجا توی سینه‌م مثل گنج دفن کردم»

شنیده‌ام می‌گویند که شادترین زمان عمر آن دورانی است که آهنگ‌های پاپ واقعاً برایمان معنایی دارند و واقعاً به دلمان می‌نشینند. شاید درست باشد، شاید نه. در نهایت شاید آهنگ‌های پاپ چیزی نیستند جز همان آهنگ‌های پاپ. و شاید زندگی ما هم چیزی صرفاً تزیینی و مصرفی است، یک فوران زودگذر رنگ و دیگر هیچ.

"تکرار حقایق مسلم، راه حقیقی دستیابی به خِرد است"