بریده‌هایی از کتاب ماه به روایت آه

صدای بانو فاطمه زهرا در گوشها می‌پیچد، آن‌گاه که خطاب به فرشتگان می‌فرماید: «نه، عزیزترین و ارجمندترین ذخیره‌ام را بیاورید؛ دستان بریده پسرم عباس برای شفاعت عالمیان کافی است...»

فاطمه کلابیه، امّ‌البنین، همسر علی امیرالمؤمنین، کنیز مهربان کودکی‌ام، بالابلند بهشتی، سنگ صبور گره‌گشا، شیرزن شمشیرزن، بانوی افسانه‌ای و... زنی که هر روز کمتر می‌شناسمش...

مولای ما حسین، گرانبهاترین، زیباترین و ارزشمندترین جواهر آفرینش است

عموی‌تان عباس برای من همان‌قدر عزیز و مهم است که پدرمان امام علی برای پیامبر خدا مهمّ و عزیز بود

به حرمت نزدیکی به شهر وحی، تمامی مردان به تبعیت از امام و مولای‌شان حسین، از مرکب‌های‌شان فرود آمده بودند و پیاده ره می‌سپردند.

همین صاحب اختیار و همین درگاه حاجات، به قدری مبادی آداب و حدّ شناس بود که بدون امر و خواست امام به محضرش نمی‌رفت، بی‌اجازه و رخصت امام در حضورشان نمی‌نشست و بیشتر وقتش را همراه و در کنار خادمان و غلامان می‌گذراند. اگر متوجه می‌شد که یکی از غلامان خسته است یا توان انجام وظایفش را ندارد، با خوشرویی وظایف او را بر عهده می‌گرفت. در میانه راه، دارایی‌اش را بی‌پروا به در راه‌ماندگان و نیازمندان می‌بخشید. اما حتی در اطعام و اکرام بینوایان هم بر برادر و مولایش حسین، سبقت و پیشی نمی‌گرفت.

انگار همین دیروز بود. مولایم حسین، همین جا وضو گرفتند و کنار این تخته سنگ به نماز ایستادند. یکی از مهم‌ترین لذتهای زندگی‌شان نماز بود و فرزندشان امام علی‌بن الحسین، این ویژگی را به تمام و کمال از ایشان به ارث برده‌اند.

و کانَ امرالله مفعولا. امر و اراده خداوند، شدنی است

شیعه همان مذهب و مکتبی است که در آن، خدا عاشقان را به جرم عاشقی، کشته می‌خواهد و عاشورا یکسره عشق بود، عشق در عشق و غوغای عشق‌بازان.

ـ اگر خدا عاشق کسی باشد، او کشته می‌شود؟ ـ آری نورچشمم. اما هر یک از عاشقان خدا به شکلی کشته می‌شود؛ یکی با زخمِ شمشیر و نیزه، یکی با زهر، یکی با آویختن و یکی با غم...

خدا همه بندگان و آفریدگانش را دوست دارد اما عاشق بعضی از آنهاست. خدا عاشق کشتگان کربلا بود

هنگامی که سرِ نورانی، ملیح و زیبای علی اکبر فرزند حسین را به مجلس آوردند و گفتند که او شبیه‌ترین کسان به پیامبر خدا محمد است، همه در زیبایی و ملاحتش خیره و مبهوت ماندیم

اَلآن اِنکسَرَ ظَهری وَ قَلَّت حیلتی وَ شَمَت بی عَدُوّی ... حال، کمرم شکست و رشته تدبیرم گسست و دشمنم زبان به شماتت دَر بَست ...

عزیزترینم! تا تو بودی، امید و رغبت و انگیزه حیات هم بود...

عباسم! اِذا مَضَیتَ تَفَرِّقَ عَسکری ... اگر از دستم بروی، سپاهم از هم می‌گسلد. نور چشمم علی‌اکبر، یادگار برادرم قاسم، تمام یاران، برادران، برادرزادگان و خواهرزادگان‌مان را پیش از تو به میدان فرستادم. عزیزترینم! تا تو بودی، امید و رغبت و انگیزه حیات هم بود...

برادرم عباس، همچون همیشه مظلوم و محجوب و غریب است

ما دل شکسته هستیم اما سرشکسته نیستیم

بر سر تصاحب یک سر بیش از تمامی سرها دعواست؛ سر برادرم عباس. با این که هیچ کس حتی جسارتِ ادعای کشتن او را ندارد اما از سوی دیگر هیچ کس هم حاضر نیست افتخار صید این شاه ماهی در خون شناور را به دیگری واگذارد.

«کنیزان خاندان بنی‌هاشم، همگی سعادتمند و نیک‌بختند. امیدوارم در خدمتگزاری به شما و پدرتان از خود لیاقت نشان دهم و موجب شرمساری خانواده و قبیله‌ام نباشم.

پدرم کشنده عرب است چون برخلاف شیوه خلفا، به جای کشورگشایی و تاراج اصفهان و ری و آذربایجان و خراسان و به اسارت بردن دخترکان ایران و روم، در نبرد با ناکثین و قاسطین و مارقین، تیغ در میان اعراب زیاده‌خواه و مدعی قِداست نهاده است.