بریده‌هایی از کتاب ماه به روایت آه

عباس آرامبخش دلهای بی‌تاب و نگران است.

پدرم دست عباس را در یک دست و دست حسین را در دست دیگر گرفت. او بهترین تصمیم را گرفته بود. همه از میزان علاقه و دلبستگی متقابلِ حسین و عباس به همدیگر باخبر بودند و چه خوب که پدرم در این لحظات عباس را به حسین می‌سپرد. اما در میان بُهت و حیرت همگان، او دست حسین را در دست عباس گذاشت و گفت: «عباس جان، برادرت حسین را بعد از خدا به تو می‌سپارم. همچون چشمانت از او مراقبت کن. مبادا او را تنها بگذاری؟» ـ به چشم ای امیر مؤمنان...

پدرم دست عباس را در یک دست و دست حسین را در دست دیگر گرفت. او بهترین تصمیم را گرفته بود. همه از میزان علاقه و دلبستگی متقابلِ حسین و عباس به همدیگر باخبر بودند و چه خوب که پدرم در این لحظات عباس را به حسین می‌سپرد. اما در میان بُهت و حیرت همگان، او دست حسین را در دست عباس گذاشت و گفت: «عباس جان، برادرت حسین را بعد از خدا به تو می‌سپارم. همچون چشمانت از او مراقبت کن. مبادا او را تنها بگذاری؟» ـ به چشم ای امیر مؤمنان... و با چشمانی اشکبار، دست پدر و برادرمان حسین را بوسید.

وقتی به بشیر گفتم که حامل امان‌نامه عبیدالله بن زیاد برای عباس بن علی و سه برادرش هستم، با لبخندی تلخ گفت: پس بی‌آن‌که خود بدانی، تو را برای شکستن کمر پسر فاطمه فرستاده‌اند.

نقطه ضعف شیعیان علی تفرقه است. همین شیوه در جنگ صفین، علی را به پذیرش حکمیت و بعدها حسن‌بن علی را به پذیرش صلح واداشت.

حسین برای همه عزیز است و برای زینب، عزیزتر.

اگر حالات زینب را وقت شنیدن نام برادرش حسین می‌دیدید، حاضر بودید تمام عالم را بدوید تا نظاره‌گر میزان اشتیاق و بی‌تابی این بانوی جوان به دیدار برادرش باشید.

کربلا محل تلاقی نقاط اوج فضیلت‌ها و رذیلت‌های اخلاقی و انسانی بود و آدمیان، تا پیش از عاشورا، هرگز فرشتگان و شیاطین را تا بدان حدّ به شگفتی و اعجاب وانداشته بودند.

اما زیباترین، رشیدترین و محجوب‌ترین جوان مدینه، آهوی دست‌آموز و کبوترِ صحن و سرای برادرش حسین بود.

می‌دانی برای آن که بد رفتاری‌های‌شان را با ما توجیه کنند، چه می‌گویند؟ می‌گویند: «این خفّت و خواری حق شماست. شما بازماندگان و وارثان قتّال‌العرب، علی‌بن ابیطالبید.» می‌گویند: حتی سپاه ایران و روم در جریان فتوحات اسلامی، به اندازه پدر شما از اعراب نکشته‌اند. پدرم کشنده عرب است چون برخلاف شیوه خلفا، به جای کشورگشایی و تاراج اصفهان و ری و آذربایجان و خراسان و به اسارت بردن دخترکان ایران و روم، در نبرد با ناکثین و قاسطین و مارقین، تیغ در میان اعراب زیاده‌خواه و مدعی قِداست نهاده است. بگذار سالها و قرنها بگذرد. آن گاه در خواهند یافت که کسانی را که اینان موالی و آزادشدگان خود می‌خوانند، به کیش خلفای ایشان خواهند گروید یا به طریقت و آیین قتّال‌العرب. و فرق است میان آنان که فاتح آب و گِل‌اند با آن که فاتح جان و دِل است.

می‌گویند: «این خفّت و خواری حق شماست. شما بازماندگان و وارثان قتّال‌العرب، علی‌بن ابیطالبید.» می‌گویند: حتی سپاه ایران و روم در جریان فتوحات اسلامی، به اندازه پدر شما از اعراب نکشته‌اند. پدرم کشنده عرب است چون برخلاف شیوه خلفا، به جای کشورگشایی و تاراج اصفهان و ری و آذربایجان و خراسان و به اسارت بردن دخترکان ایران و روم، در نبرد با ناکثین و قاسطین و مارقین، تیغ در میان اعراب زیاده‌خواه و مدعی قِداست نهاده است. بگذار سالها و قرنها بگذرد. آن گاه در خواهند یافت که کسانی را که اینان موالی و آزادشدگان خود می‌خوانند، به کیش خلفای ایشان خواهند گروید یا به طریقت و آیین قتّال‌العرب. و فرق است میان آنان که فاتح آب و گِل‌اند با آن که فاتح جان و دِل است.

اگرچه اکرام و اطعام از جانب بنی‌هاشم، هیچ‌گاه بی‌وقت یا غیرمنتظره نبود اما وقتی در هنگامه این میهمانی بزرگ، از بانویم رباب شنیدم که عباس در هر شرایطی، همه ساله روز سوم شعبان، روز میلاد برادر و پیشوایش را بزرگ می‌دارد، تازه متوجه فراموشی و غفلت خود از این مناسبت شدم و به یاد آوردم که این میهمانی و جشن اطعام و اکرام، سه روزه است. میزبان روز اول عباس بود. مولای‌مان امام حسین میزبان روز چهارم شعبان و جشن میلاد برادرش عباس بود و سومین روز میهمانی یعنی پنجم شعبان را هر دو برادر با هم میزبانی می‌کردند چرا که روز میلاد مولای‌مان زین‌العابدین، علی بن الحسین بود. در طی این سه روز هیچ‌کس از اکرام و اطعام بنی‌هاشم بی‌نصیب نمی‌ماند و هر حاجتی به نزد آنان می‌بردند، روا می‌شد. و چه زیبا بود دَمیدنِ ماه بنی‌هاشم، میانِ برآمدن دو خورشید ولایت و امامت...

آنان به خوبی می‌دانستند که هر که پیش خدا محبوبتر و عزیزتر باشد، شهادتش سخت‌تر است. خدا می‌خواست آنان را کشته ببیند. هر که به میدان می‌رفت، به زبان حال می‌گفت: «خدایا، آیا مرا لایق عشق‌ورزی می‌دانی؟ تو خود می‌دانی که چه اندازه عاشق تو و فرزند پیامبر توام. می‌خواهی مرا پس از عشق‌بازی چگونه ببینی؟ سر بریده؟ پهلو دریده؟ ترجیح می‌دهی مرا کشته شمشیر ببینی یا آماج تیر و نیزه؟ خدایا به من چنان توانی بده که تا آخرین رمق با دشمنان فرزند پیامبرت بجنگم تا قطعه قطعه‌ام کنند یا بسوزانند و خاکسترم را بر باد دهند تا بدین معیار، میزان عشق من به تو و میزان عشق تو به من سنجیده شود.»

به همسرم سلام گفتم و کوشیدم تا با تکیه بر آرنج، برخیزم. دست پر مهرِ علی و زینب، از دو سو، شانه‌های خسته‌ام را یاری داد تا بنشینم. نوزاد روی دستانم قرار گرفت و... خدایا! چقدر این طفل، زیباست! صورتی چون قرص ماه با قامت و انگشتانی کشیده و مهم‌تر از هر چیز: سلامت و شاداب. خدایا، سپاس. خدایا، هزار بار سپاس. ـ ساعتی است که برادرانم حسن و حس

دکانه، نافرجام ماند. تا دست به کمر بردم و از درد، لب گزیدم، شانه زینب، زیر بازویم قرار گرفت. دردی غریب و سنگین که پیش از آن، هرگز تجربه نکرده بودم، در کمر و پهلویم می‌پیچید و چون پُتک بر زانوانم فرود می‌آمد ولی پیش از آن که زانو خم کنم، دردی دیگر چون برق در وجودم می‌دوید و مرا وامی‌داشت تا کمر صاف کنم و بر پنجه پا بایستم. گویا حق با زنان همسایه بود که با دیدن من در ایام بارداری، می‌گفتند: «کلابیه کوه خواهد زایید!»

در کوفه می‌گفتند: حسین‌بن علی، به قصد براندازی اسلام و خلافتِ مسلمین، با سپاهی جرّار از مدینه خروج کرده است. او به بهانه حج و به نیت گردآوری سپاهی از مخالفان خلیفه و ایجاد تفرقه میان مسلمین عازم مکه شده بود اما با تیزهوشی مأموران و افشای نقشه‌اش، حج را نیمه‌کاره گذاشت و با جذب جنگاوران شهرها و قبایل، راه شام، دارالخلافه مسلمین را در پیش گرفت.

عباس... عباس... عباس یعنی شیر بیشه. و چه نامی زیبنده‌تر و برازنده‌تر از این نام برای مولودی که پدرش شیر خدا (اسدالله) است و مادرش ماده شیرِ بنی کلاب؟!

وقتی حسین بر سرم دست می‌کشید، سبک می‌شدم.

این بانو، مادر آخرین حلقه از سلسله امامت است؛ مادر قائم آل محمد. پس از شهادت همسرش، کارگزاران خلیفه وقت که می‌پندارند مهدی قائم هنوز به دنیا نیامده، می‌خواهند با کشتن این بانو، از ولادت آخرین امام جلوگیری کنند. هیچ یک از شیعیان، از ترس خلیفه، جرأت نمی‌کنند به این بانو پناه دهند.

مگر می‌شود از درگاه حاجات، باب‌الحوائج، چیزی بخواهی و نومید بازگردی؟