بریده‌هایی از کتاب سقای آب و ادب

از من پیروی کنید! از من یاد بگیرید! از من تبعیت کنید! در مقابل حکومت ستم خم نشوید، نشکنید! بمیرید امّا خفت بیعت با ستمگران را نپذیرید. «مِثْلی لا اُبایعُ مِثْلَ یزید» کسی مثل من، با کسی مثل یزید، بیعت نمی‌کند. اگر مثل من‌اید با کسی مثل یزید بیعت نکنید. این خون من، بهای ماندگاری پیام و کلام و رفتارم.

و بعید نیست که در این رخصت و مأموریت، گوشه چشمی هم به هویت و شخصیت عباس داشته است، به رسالت عباس، به مقام سقایت عباس. به این که جنگاوری و سلحشوری و کشتن صدها تن از دشمن برای عباس، افتخار نیست. افتخار یا رسالت عباس، زنده کردن است، سیراب کردن است، حیات بخشیدن است.

اَلیوم نامَتْ اَعْین بِک لَمْ تَنَمْ وَ تَسَهدَّتْ أُخری فَعَزَّ مَنامُها از این پس، چه آسوده می‌خوابند آن چشمها که از صلابت حضور تو خواب نداشتند. و آنها که در سایه‌سار امن حضورت، به خواب می‌رفتند، از این پس در حسرت یک خواب آرام می‌سوزند.

النّاسُ عَبیدُ الدُّنیا وَ الدِّینُ لَعِقٌ عَلی أَلسِنَتِهِم. یحُوطونَهِ ما دَرَّتْ بِهِ مَعایشُهُمْ. فَاذا مُحِّصوا بِالبَلاءِ قَلَّ الدّیانُون. مردم؛ عموم مردم؛ اکثریت مردم، بنده و برده دنیایند... و دین برایشان فقط یک سرگرمی زبانی است. تا زمانی به آن زبان می‌زنند و در دهانش می‌گردانند که روزگار بگذرانند. و در هنگامه بلا و امتحان، معلوم می‌شود که چقدر کم‌اند دینداران.

مگر تو از آب توان می‌گیری؟! مگر تو به مدد جسم راه می‌روی؟ برای من اکنون جنگیدن اصل نیست. عشق به حسین اصل است. حتی جنگیدن در راه حسین هم به اندازه خود حسین اصل نیست. اصل، حسین است.

یعنی که من برای حسین و به خاطر حسین آمدم. برای تو که به خاطر حسین آمده‌ای، اکنون دفاع از حسین و جنگ در راه حسین، مهمترین مسأله است.

اگر تمام کوههای عالم، دست به دست و پشت به پشت هم دهند و بار زینب را ساعتی بر گرده‌های خویش تقسیم کنند، در دم تمامشان از هم فرو می‌پاشند و ویران و متلاشی می‌شوند. وَ تَکونَ الجِبالُ کالْعِهْنِ الْمَنْفُوش

هر که اهل محبت است، مجذوب حسین می‌شود؛ دیر یا زود، خودآگاه و ناخودآگاه.

مردانه‌ترین اشک عالم، خونی است که از چشمهای تو می‌چکد.

بزرگترین موهبت خداوند متعال در حقّ من این است که به من رخصت داده تا حسین را دوست داشته باشم،

إنْ کانَ دینُ مُحَمَّدٍ لَمْ یسْتَقِمْ اِلاّ بِقَتْلی فَیا سُیوفُ خُذینی! اگر که دین محمد جز با شهادت من، استقرار و استحکام نمی‌یابد، ای شمشیرها مرا دریابید.

آن طلب که در «هَلْ مِنْ ناصرٍ ینْصُرُنی» است، برای یاری من نیست. من مردم را به یاری خودشان فرا خوانده‌ام. من مردم را به یافتن خودشان دعوت کرده‌ام. من آن سرشت الهی مردم‌ام که در دشت غفلتشان فراموش گشته‌ام. من آن «فِطْرتَ الله» ام که «فَطَرَ الناسَ عَلَیها». من آن خود حقیقی مردم‌ام که مغفول و مهجور مانده‌ام. من آمده‌ام که آن پیمان پیشین مردم را، آن پاسخ «اَلَسْتُ بِرَبِّکمْ» را یادشان بیاورم.

آن طلب که در «هَلْ مِنْ ناصرٍ ینْصُرُنی» است، برای یاری من نیست. من مردم را به یاری خودشان فرا خوانده‌ام. من مردم را به یافتن خودشان دعوت کرده‌ام. من آن سرشت الهی مردم‌ام که در دشت غفلتشان فراموش گشته‌ام. من آن «فِطْرتَ الله» ام که «فَطَرَ الناسَ عَلَیها». من آن خود حقیقی مردم‌ام که مغفول و مهجور مانده‌ام. من آمده‌ام که آن پیمان پیشین مردم را، آن پاسخ «اَلَسْتُ بِرَبِّکمْ» را یادشان بیاورم.

آن نوح بود که برای راندن کشتی، نیاز به آب داشت، تو که حسین منی، کشتی‌ات را به خشک می‌رانی، به شطِ عطش می‌افکنی و لنگرت را از کنارۀ کویر کرب و بلا باز می‌کنی و سفر نجات‌بخش و حیات‌آفرین‌ات را از خاک و خون آغاز می‌کنی.

به گمانم بزرگترین معجزۀ پدر این بود که در میان مردم، پرده بر علم غیب خویش می‌کشید و علیرغم داشتن بالهای کرامت، با پاهای عادت بر زمین راه می‌رفت و علیرغم علم آفرینی‌اش، به زبان کودکانۀ مردم این جهان تکلم می‌کرد و علیرغم این که صاحب دکان عالم بود، درست مثل یک مشتری بی‌بضاعت، از دکۀ خلقت خرید می‌کرد.

به گمانم بزرگترین معجزۀ پدر این بود که در میان مردم، پرده بر علم غیب خویش می‌کشید و علیرغم داشتن بالهای کرامت، با پاهای عادت بر زمین راه می‌رفت و علیرغم علم آفرینی‌اش، به زبان کودکانۀ مردم این جهان تکلم می‌کرد و علیرغم این که صاحب دکان عالم بود، درست مثل یک مشتری بی‌بضاعت، از دکۀ خلقت خرید می‌کرد.

جدّم برای کمال بخشیدن به حسن اخلاق، مبعوث شد. جدّم پیامبر رحمت آمد که سنگ دلها را آب کند، که مهربانی را رواج دهد، که راستی و درستی را تجسّم ببخشد، که حُسن خلق را به کرسی بنشاند، که نگاهها را با هم آشنا بگرداند، که ریشه حقد و حسد و تنگ‌نظری و بدخواهی را بسوزاند، که مردم را نسبت به هم مهربان گرداند. اما اکنون باورهای مردم نسبت به دین جدّم، سست شده و کاروان امّتش، از صراط مستقیم، منحرف گردیده. من کمر همّت بسته‌ام که به تجدید این بنای مصدوم و مظلوم بپردازم نه آن‌که ویرانش سازم. و من آمده‌ام که مردم را احیاء کنم نه آن که بمیرانم. من آمده‌ام که این کاروان به خواب رفته را بیدار کنم و به مسیر رستگاری و سعادت برگردانم.

به گمانم بزرگترین معجزۀ پدر این بود که در میان مردم، پرده بر علم غیب خویش می‌کشید و علیرغم داشتن بالهای کرامت، با پاهای عادت بر زمین راه می‌رفت و علیرغم علم آفرینی‌اش، به زبان کودکانۀ مردم این جهان تکلم می‌کرد و علیرغم این که صاحب دکان عالم بود، درست مثل یک مشتری بی‌بضاعت، از دکۀ خلقت خرید می‌کرد.

اگر انوار چهارده‌گانه عصمت، از آسمان به زمین فرود می‌آیند، عباس از زمین به آسمان عروج می‌کند و در عرصۀ عرش رحمان، خیمۀ جاودان می‌زند.

ما از عباس، بیعت خواستیم، او دست داد. ما قول طلب کردیم، او سر نهاد.