بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن

دریافت بازخورد از دیگران نیز باعث می‌شود مدام استانداردهای خود را توسعه دهند. با این کار سردرگمی را می‌پذیرند و فکر نمی‌کنند باید همان دفعهٔ اول به نسخه‌ای بی‌عیب و نقص برسند.

از تبصره‌ها و احتمالات دوری نکنید. توجه به ادعاهای رقیب و نتایج متناقض موجب نابودی علاقه یا اعتبار نمی‌شود. بلکه راهی مؤثر برای جلب مشارکت مخاطب و حفظ کنجکاوی اوست.

راجع به خودِ بحث صحبت کنید. اگر هیجانات تند و تیز شدند، بحث را به سمت فرآیند بکشانید. مذاکره‌کنندگان خبره دربارهٔ احساسات‌شان نظر می‌دهند و درک خود از حس طرف مقابل را می‌سنجند. شما هم می‌توانید با ابراز ناامیدی یا کلافگی بحث را پیش ببرید و ببینید طرف مقابل هم چنین حسی دارد یا نه.

یادتان باشد هرچه کم‌تر، بهتر. اگر دلایل خیلی زیاد و متنوعی برای گفته‌های‌تان بیاورید، مخاطب حالت تدافعی به خود می‌گیرد و بر اساس ضعیف‌ترین استدلال‌تان، کل نظرتان را رد می‌کند. بحث خود را آبکی نکنید، در عوض از قوی‌ترین دلایل خود کمک بگیرید.

مخالفت را در قالب رقص ببینید نه مبارزه. ۱۴. وجوه مشترک را پیدا کنید. مذاکره شبیه رقص است، نه جنگ. با پذیرش نقاط مشترک، ضعیف‌تر به نظر نمی‌رسید، بلکه نشان می‌دهید آمادگی گفت‌وگو راجع به حقیقت را دارید. طرف مقابل نیز ترغیب می‌شود به دیدگاه‌تان فکر کند.

۱۲. بپرسید کدام شواهد نظرتان را عوض خواهند کرد؟ نمی‌توانید به‌زور کسی را وادار به موافقت کنید. بهتر است بپرسید چه چیزی ذهن‌شان را باز خواهد کرد و بعد ببینید می‌تواند بدین شکل متقاعدشان کنید یا نه.

از تعارضات سازنده خجالت نکشید. لازم نیست هر مخالفتی ناخوشایند باشد.

من سعی کردم تفاوت‌های ارزشی هر رویکرد را نشان دهم و بگویم موعظه در مقابل کسانی مؤثر است که پذیرای دیدگاه ما هستند یا علاقهٔ خاصی به موضوع ندارند،

«یک حقیقت علمی جدید به خاطر متقاعد کردن مخالفانش، پیروز و غالب نمی‌شود، بلکه دلیلش این است که رقبا نهایتاً می‌میرند.»

جملهٔ «من معتقدم» یک فرآیند است نه پایان کار.

او می‌گفت: «نه، این جزء وظایفم نیست، ولی بخشی از خواستهٔ دلم است.»

کندیس و دیگر نظافتچی‌ها برای انجام یک کار استخدام شده بودند، ولی برخی دوباره به نقش‌شان فکر کردند.

مهم نیست فرصت یا اشتیاق لازم برای تغییرات بزرگ زندگی را دارید یا نه، همچنان می‌توانید با اصلاحات کوچک‌تر، مفهوم جدیدی به زندگی خود ببخشید.

برنامه‌ریزی برای زندگی «مثل رانندگی در شب و در میان مه است. فقط تا جایی را می‌بینید که چراغ ماشین روشن کرده، ولی می‌توانید بدین شکل تا آخر مسیر پیش بروید.»

در کار و زندگی، بهترین کار این است که برای حوزهٔ یادگیری و فعالیت تا یکی‌دو سال آینده برنامه‌ریزی کنیم و

باید مراقب باشیم و زیادی دلبستهٔ مسیر یا حتی مقصدی خاص نشویم. تنها یک تعریف از موفقیت یا یک مسیر برای خوشبختی وجود ندارد.

وقتی دانشجوها دربارهٔ تکامل عزت نفس در مسیر کاری حرف می‌زنند، اغلب به این مسیر پیشرفتی اشاره می‌کنند: فاز ۱: من مهم نیستم. فاز ۲: من مهم هستم. فاز ۳: می‌خواهم در انجام کاری مهم همکاری کنم.

من هیچ‌کسی را تشویق به ماندن در نقش، رابطه یا مکانی نمی‌کنم که از آن متنفر است، مگر این‌که چارهٔ دیگری نداشته باشد. ولی وقتی پای شغل وسط می‌آید، دنبال کارهایی نباشید که شما را از همیشه خوشحال‌تر می‌کنند. بهتر است در جست‌وجوی شغلی باشید که با آن، بیش‌تر از همیشه یاد می‌گیرید و همکاری می‌کنید.

آن‌ها روی خوشبختی و شادی تمرکز نکردند، بلکه دنبال همکاری و ارتباط گشتند.

خوشبختی بیش‌تر از کسی که هستیم به کاری که می‌کنیم بستگی دارد