بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن

این تصورات می‌توانند باعث شوند اهداف جسورانه‌تری انتخاب کنیم و در مسیر رسیدن به آن‌ها قدم برداریم. خطر این برنامه‌ها این است که می‌توانند دید تونلی بسازند و ما را در مقابل دیگر احتمالات کور کنند

حالا رایان جراح مغز و اعصاب یکی از مهم‌ترین مراکز پزشکی است. بیش از ده سال از فارغ‌التحصیلی‌اش از دانشگاه پزشکی می‌گذرد، اما در سی و پنج سالگی هنوز باید وام دوران دانشجویی‌اش را بپردازد. اگر چه از کمک به انسان‌ها و مراقبت از بیماران لذت می‌برد، اما ساعات کار طولانی و کاغذبازی‌های اداری، اشتیاقش را تضعیف کرده‌اند

رایان به این نتیجه رسید که نمی‌تواند تسلیم شود. خیلی جلو رفته بود و نباید تغییر رشته می‌داد، پس دورهٔ هفت سالهٔ جراحی مغز و اعصاب را تمام کرد. وقتی مدارکش را برای بیمارستان فرستاد، درخواستش رد شد، چون در رزومه‌اش تاریخ را سمت راست نوشته بود. آن‌قدر از دست این سیستم خسته بود که قبول نکرد تاریخ را جابه‌جا کند.

مدام با فوت بیماران غمگین می‌شد و بر اثر مواجهه با دیگر جراحان بدزبان سردرد می‌گرفت و این جریان پایانی نداشت. با این‌که این رؤیای خودش و اجدادمان بود، کار اجازهٔ هیچ چیز دیگری را به او نمی‌داد. بر اثر خستگی شدید به فکر استعفا افتاد.

پسرعمو رایان از پیش‌دبستانی دقیقاً می‌دانست می‌خواهد چه کاره شود. پزشکی صرفاً رؤیایی آمریکایی نبود، بلکه آرزوی کل فامیل بود.

هنوز هدفی نداشتم و به کسانی که برنامهٔ شغلی مشخصی داشتند حسادت می‌کردم.

نمی‌توانیم در گذشته دست به آزمون و امتحان بزنیم، اما می‌توانیم در زمان حال موقعیت‌های دیگر را تصور کنیم.

نیاز به مدرک، دشمن پیشرفت است. به همین دلیل شرکت‌هایی چون آمازون از اصل مخالفت و تعهد استفاده می‌کنند.

اگر نتیجه منفی باشد، ولی تصمیم را کاملاً ارزیابی کرده باشید، آزمایشی هوشمندانه انجام داده‌اید.

وقتی امنیت روان‌شناختی را بدون مسئولیت‌پذیری داشته باشیم، افراد در ساحل امن خود می‌مانند و وقتی مسئولیت‌پذیری را بدون امنیت داشته باشیم، افراد در فضایی اضطراب‌آور سکوت می‌کنند.

تمرکز روی نتایج برای عملکرد کوتاه‌مدت خوب است، ولی مانع یادگیری طولانی‌مدت می‌شود.

برای ایجاد فرهنگ یادگیری، باید فضای مسئولیت‌پذیری خاصی خلق کرد تا افراد دوباره به بهترین اقدامات کاری فکر کنند.

اگرچه امنیت روان‌شناختی، ترس از رؤسا را از میان می‌برد، اما الزاماً موجب نمی‌شود به‌راحتی آن‌ها را زیر سؤال ببریم

باید تواضع در اعتمادبه‌نفس داشته باشیم تا بپذیریم جای پیشرفت داریم. با این کار نشان می‌دهیم بیش از اثبات خود، دنبال بهسازی هستیم.

عده‌ای دودل بودند: فکر می‌کردند مدیر دنبال تعریف و تمجید است. اما با گذشت زمان و اظهار تواضع و کنجکاوی از سوی مدیر، این پویایی عوض شد.

معمولاً به مدیرانی که دنبال امنیت روان‌شناختی هستند، توصیه می‌شود به آزادی و فراگیری فکر کنند. برای پیشرفت کارشان از دیگران بازخورد بگیرند تا افراد با آسایش بیش‌تری ریسک کنند.

گاهی موضوع به فاصلهٔ قدرت برمی‌گردد: یعنی می‌ترسیم رییس بزرگ را به چالش بکشیم. برای همنوایی با مدیران تحت فشاریم و افرادی که در خلاف این جهت حرکت می‌کنند، با واکنش بدی روبه‌رو خواهند شد. در فرهنگ‌های عملکردی، در حضور کارشناسانی که در ظاهر همه چیز می‌دانند، خودمان را سانسور می‌کنیم، مخصوصاً اگر به تخصص خود اعتماد نداشته باشیم.

امنیت روان‌شناختی اساس فرهنگ یادگیری است.

امنیت روان‌شناختی اساس فرهنگ یادگیری است.

مهم‌ترین مسئله این نبود که اعضای تیم چه کسانی هستند یا کارشان چه‌قدر بامعنی است. بیش از همه امنیت روان‌شناختی اهمیت داشت.