بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن

در عین حال دانشجویانی که با پیوستن به گروهی جدید، تنظیم عادات مطالعه یا شروع پروژه‌ای جدید اعمال‌شان را عوض کردند، شادی ماندگارتری را تجربه کردند.

وقتی به دنبال خوشبختی می‌گردیم، اغلب پیش از هر چیزی محیط اطراف‌مان را عوض می‌کنیم. انتظار داریم در هوایی گرم‌تر یا خوابگاهی دوستانه‌تر شادتر باشیم، ولی این لذت‌ها معمولاً موقتی هستند

غرب، خوشبختی را حالتی فردی تلقی می‌کنند، پس احساس تنهایی می‌کنیم. در فرهنگ‌های جمع‌گرایانهٔ شرق، برعکس است: با تعقیب خوشبختی تندرستی بالاتر می‌رود، چون افراد مشارکت اجتماعی را به فعالیت‌های مستقل ترجیح می‌دهند.

احتمالاً وقتی دنبال خوشبختی می‌گردیم، آن‌قدر سرگرم ارزیابی زندگی می‌شویم که واقعاً حسش نمی‌کنیم.

روان‌شناسان دریافتند هر چه افراد بیش‌تر به خوشبختی اهمیت دهند، کم‌تر احساس خوشحالی می‌کنند

اما اگر مراقب نباشیم، تعقیب خوشبختی به مسیر بدبختی تبدیل می‌شود.

وقتی نظرات‌مان دربارهٔ شریک زندگی را به‌روزرسانی می‌کنیم، آن رابطه فضایی برای رشد پیدا می‌کند.

یک رابطهٔ موفق مدام نیاز به بازاندیشی دارد.

متوجه شد زنان باانگیزه و بسیار موفق، الهام‌بخش او بودند، چون می‌خواست در آینده خودش هم چنین فردی شود.

بررسی و معاینه مختص مسیر شغلی نیست، بلکه با تمام برنامه‌های زندگی ارتباط دارد

در قدم سوم با انجام آزمایش، هویت‌های مختلف را امتحان کنید: سراغ مصاحبه‌های اطلاعاتی، تعقیب شغلی و پروژه‌های کوچک بروید تا طعم کار مدنظرتان را بچشید.

آن‌ها هر روز سر کار چه می‌کنند. در قدم دوم با فرضیه‌سازی ببینید این مسیرهای کاری چه‌طور با علایق، مهارت‌ها و ارزش‌های شما هم‌تراز می‌شوند.

ببینید در داخل یا خارج حوزهٔ کاری‌تان چه کسانی را تحسین می‌کنید.

به نظر من از دست دادن دو سال پیشرفت، بهتر از هدر دادن ۲۰ سال آینده است

بهتر است به بچه‌ها بیاموزیم شغل، یعنی اقدام و عمل، نه هویت. باید شغل را در قالب کاری برای انجام ببینند نه کسی که هستند

گاهی استعداد لازم برای شغل مدنظرمان را نداریم. گاهی با پیگیری علایق‌مان نمی‌توانیم قبض‌های‌مان را پرداخت کنیم.

رایان شانزده سال کاملاً به آموزش پزشکی متعهد شد. اگر تا این حد سرسخت نبود، شاید زودتر مسیرش را عوض می‌کرد. از ابتدا قربانی پدیده‌ای روان‌شناختی به نام انسداد هویت شد؛ یعنی زمانی که خیلی زود و بدون توجه کافی خودانگاره‌ای را انتخاب می‌کنیم و چشمان‌مان را روی گزینه‌های دیگر می‌بندیم.

مرز باریکی بین ایستادگی قهرمانانه و لجبازی احمقانه وجود دارد.

در کارهایی که موفقیت‌شان غیرممکن است، بیش‌تر اصرار می‌کنند.

وقتی خود را وقف فلان برنامه می‌کنیم و اوضاع مطابق میل‌مان پیش نمی‌رود، پیش از هر چیزی سراغ بازاندیشی نمی‌رویم، بلکه معمولاً بیش‌تر خم شده و منابع بیش‌تری را صرف برنامه‌مان می‌کنیم. این الگو تشدید تعهد نام دارد.