بریده‌هایی از کتاب سرنوشت انسان: برزخ و نفخه صور (به انضمام مباحث رجعت)

وقتی برای فاتحه و زیارت سر قبری رفتیم، آن شخص متوفی و صاحب قبر توجه به زائر قبرش می‌کند و طبعاً وقتی به این توجه دارد از توجهش به وادی السلام و چه بسا استفاده از محضر ولایت کاسته می‌شود و یا مانع از آن شود، لذا شب برای فاتحه و زیارت به قبرستان مکروه است

شاید این‌که مکروه است شب‌ها برای زیارت اهل قبور به قبرستان برویم، یک وجهش همین باشد که مزاحم رفتن آن‌ها به این پذیرایی می‌شویم.

از غروب هر شب تا صبح ارواح مؤمنان به وادی السلام آورده می‌شوند.

پشت کوفه بیابانی است معروف به وادی السلام که ارواح مؤمنان گروه گروه گرد هم می‌نشینند و با هم حرف می‌زنند.

ارواح در برزخ بدن مادی ندارند که روی زمین خاکی و مادی بیایند.

از روایات اهل بیت (ع) استفاده می‌شود که یک مجمع عمومی و یک ملاقات همگانی هم برای مؤمنان در وادی السلام فراهم می‌گردد، کما این‌که برای کفّار این تجمع در برهوت اتفاق می‌افتد.

نباید بهشت را با دنیا مقایسه کرد. قرآن می‌فرماید: غصه دلزدگی و یکنواختی و خسته شدن در بهشت را نخورید. کسی که به بهشت بیاید، «لایَبْغُونَ عَنْهَا حِوَلاً؛ دیگر نمی‌خواهد از جایش تکان بخورد و بیرون بدود و جای دیگر برود.» چرا؟ چون «قَدْ اَحْسَنَ اللهُ لَهُ رِزْقاً؛ خدا میهماندار بهشت است و دست عنایت او در نعمت‌های بهشتی دیده می‌شود.» لذا دیگر زد‌گی و خستگی ندارد، بلکه دائم قرب و رشد دارد.

خدایا، از هر لذتی که ذکر و یاد تو در آن نباشد استغفار می‌کنم.

خوردن و آشامیدن در بهشت نوعی قرب و معرفت می‌آورد. چرا که لطف و عنایت خدا و جلوه حضرت حق را در آن طعام و شراب می‌بینند. البته بندگان خوب خدا در دنیا هم این‌گونه‌اند

چون بهشت دارای درجات است، کسی که درجه و مقامش بالاتر است، می‌تواند برای ملاقات افراد پایین‌تر، پایین بیاید، ولی آن‌که درجه‌اش پایین‌تر است، نمی‌تواند بالا برود؛ چرا که اولاً استحقاق بالا رفتن ندارد؛ چون آن کمالات و قابلیت‌ها را در دنیا پیدا نکرده، لذا در آخرت هم نمی‌تواند بالاتر برود. ثانیاً اگر نعمت‌ها و لذت‌های بالاتر را ببیند، احساس حقارت می‌کند و غصه می‌خورد و همین برایش نوعی عذاب می‌شود. و چون در بهشت دیگر غصه و عذاب نیست، پس اصلاً چنین ملاقاتی امکان ندارد.

چون بهشت دارای درجات است، کسی که درجه و مقامش بالاتر است، می‌تواند برای ملاقات افراد پایین‌تر، پایین بیاید، ولی آن‌که درجه‌اش پایین‌تر است، نمی‌تواند بالا برود؛ چرا که اولاً استحقاق بالا رفتن ندارد؛ چون آن کمالات و قابلیت‌ها را در دنیا پیدا نکرده، لذا در آخرت هم نمی‌تواند بالاتر برود.

کفار هم در جهنم برزخ همدیگر را می‌بینند و یکدیگر را می‌شناسند؛ «یتَلاقُونَ وَ یتَعارَفُونَ». ولی آن ملاقات برایشان نوعی عذاب است؛ چرا که دیدن اهل کینه و فحش و عداوت و ظلمت، جز ناراحتی و عذاب و تاریکی چیزی ندارد.

دیدن بهشتی‌ها فقط یک برخورد معمولی و صرفاً برای بیرون آمدن از تنهایی باشد، بلکه برای بهره بردن و رشد معرفتی است.

در بهشت برزخی ملاقات با هم و در کنار هم بودن که خودش برای مؤمنین نوعی لذت و بلکه از بهترین لذت‌هاست برقرار است.

همه شما تک و تنها به این عالم می‌آیید، همان‌طور که وقتی به دنیا آمدید، نه پدری می‌شناختید و نه مادری، نه قبیله و عشیره‌ای و نه دوست و فامیلی، همه این‌ها را رها می‌کنید.

زندگی پس از مرگ یک زندگی فردی است.

اموات آن طرف چه‌کار می‌کنند؟

همه ملائکه الهی که مأموران و کارگزاران حکومت الهی هستند، زیر نظر چهار ملک مقرب و بسیار عظیم قرار دارند: یکی حضرت میکائیل است،‌که ارزاق مخلوقات را بر عهده دارد و به آن‌ها می‌رساند. دوم جبرئیل است که علم و وحی الهی و نیز برخی امدادها و هدایت‌ها به دست او و ملائکه زیر دست اوست. سوم حضرت عزرائیل است که با اعوان و انصارش، از ملائکه زیر دست، قبض روح‌ها و توفی را بر عهده دارد. و چهارم حضرت اسرافیل است که فرشته واسطه حیات مخلوقات و مرگ آن‌ها در آستانه قیامت است

می‌گویند: شاعری به نام حاجب، یک‌بار شعری روی همین تخیلات باطل سروده بود: حاجب اگر معامله حشر با علی است آسوده باش هرچه بخواهی گناه کن حضرت امیر (ع) را در خواب دید که از او گله کرد و فرمود: این چه شعری است که گفتی؟! ما که نیامده‌ایم یک بیمه گناه درست کنیم که هر چه بخواهی گناه بکنی، بعد هم دلت را به من خوش کنی! گفت پس چه بگویم؟ حضرت فرمود: این طور بگو: حاجب اگر معامله حشر با علی است شرم از رخ علی کن و کمتر گناه کن

به قول شیخ رجبعلی خیاط: من دلم برای خدا می‌سوزد. مشتریان خدا کم‌اند، همه به همه جا می‌روند، جز در خانه خدا.